FILM
In Vlaanderen bestaat sinds jaar en dag de traditie dat beloftevolle filmmakers eerst hun kunde mogen bewijzen in kortfilms alvorens de stap te zetten naar het grote werk. Voor de Gentse regisseur Joost Wynant gebeurde die overgang verrassend snel. Producent Frank Van Passel merkte zijn afstudeerproject De Laatste Zomer op tussen alle andere eindwerken van filmschool RITS en bood de filmmaker prompt aan om zijn scenario te herwerken tot een langspeler. Wynant greep die kans uiteraard met beide handen – wie zou dat niet doen? – maar of het op de lange termijn een goede zet was, moet nog blijken. De bioscoopversie vergroot immers nadrukkelijk de tekortkomingen uit die de cineast nog heeft als audiovisueel talent en maakt overduidelijk dat de jongeman nog niet rijp genoeg is om tussen de grote jongens van de Vlaamse filmwereld zijn mannetje te staan.

Het verhaal gaat over vier vrienden die hun laatste zomer samen doorbrengen alvorens ze de grote wereld in zullen stappen. Het huis van Rik is hun uitvalsbasis, aangezien zijn ouders op vakantie zijn. Wat begint als een typische zomer vol opschepperij over meisjes ‘binnendoen’ en uitbundige drankfeestjes zal echter evolueren in een paar onvergetelijke weken door de komst van een nieuw meisje in het dorp: Sandrine. Rik is op slag weg van haar, maar zet daarmee wel de vriendschap met zijn makkers onder druk, zeker wanneer Sandrine wegloopt van huis en bij Rik onderduikt.
Het scenario blinkt niet bepaald uit in creativiteit. Wynant voegt simpelweg alle clichés uit Amerikaanse coming-of-agefilms samen en gebruikt ze als kapstok om er zijn eigen herinneringen uit zijn jeugd aan op te hangen. Af en toe tracht hij een diepere, maatschappijkritische noot toe te voegen – de film speelt zich af in de beruchte Dutrouxzomer van 1996 en behandelt zaken als vermiste meisjes en relaties met 14-jarigen – maar die kleine zijsprongetjes zijn zo summier in de film verwerkt dat de prent beter af was geweest als hij ze er überhaupt niet in had gestopt. Ze suggereren namelijk een verlangen naar een diepgang die er feitelijk nooit komt. De structuur meandert bovendien van de ene overbodige sequentie naar de andere: een duidelijke actie- of motivatielijn van de personages is vaak ver te zoeken. Er gebeurt veel, maar als passieve hangjongeren laten ze zich alles overkomen in plaats van zelf actie te ondernemen. Dat neemt niet weg dat De Laatste Zomer best kan boeien in bepaalde scènes. Het is vooral als coherent geheel dat het script faalt.

Diezelfde vaagheid is terug te vinden in de visuele aanpak van de cineast. Hij begrijpt de beeldtaal nog onvoldoende om alle emotie uit een scène te puren. Bovendien vallen zijn shots op door hun vlakheid: een typisch manco voor een kortfilmpromovendus. Wellicht zit het lage budget er ook voor iets tussen, maar als Wynants meteen een treffend visitekaartje wilde achterlaten als regisseur, dan heeft hij die kans gemist door een gebrek aan ambitie. Hij laat bovendien geregeld het tempo stokken door een weinig inspirerende montage. Al deze kleine en grote foutjes in scenario en regie leiden naar een climax die niet alleen onbevredigend is, maar ook een flagrante inschattingsfout bevat door een mooie, naïeve seksscène te combineren met actiescènes die zo lijken weggeplukt uit een B-politiefilm.

Misschien lijkt mijn verdict hard voor het debuut van Joost Wynant, maar ik vond De Laatste Zomer niet zozeer een slechte film als wel een weinig vernieuwende of ambitieuze. De cineast mag dan nog niet klaar zijn voor het grote werk, er zijn zeker pluspunten aan te stippen die hem in de toekomst alsnog tot een groot filmmaker kunnen laten uitgroeien. Hij is zeker bekwaam om een jonge cast te leiden. Iedereen acteert niet zozeer op een hoog niveau, maar komt zeer natuurlijk over in zijn of haar rol. Als de filmmaker nu nog het beetje levenswijsheid opdoet dat zijn huidige naïeve visie op intermenselijke relaties wat meer fond kan geven, staan ons zeker nog mooie dingen van hem te wachten.
BEELD EN GELUID
De tijd dat Vlaamse films korrelig en duister waren ligt inmiddels al lang achter ons. De beeldkwaliteit van De Laatste Zomer is dan ook prima. Heldere, frisse kleuren geven de prent een zomers tintje, scherpte en contrast halen een constant niveau en van grain of printbeschadigingen is nergens sprake. De DD 5.1-soundtrack staat niet bol van de geluidseffecten en spreekt evenmin alle boxen aan, maar doet zijn job goed door het prima weergeven van de vele dialogen.

EXTRA’S
Veel interessants valt er jammer genoeg niet te rapen in de bonussectie. Naast Trailers voor De Laatste Zomer en enkele andere Vlaamse films, bevat de schijf ook vier Personageteasers (3 min.) die de protagonisten introduceren a.h.v. een hippe clipmontage. De Making Of (4 min.) blijkt bovendien niets meer dan een veredelde B-Roll. De toevoeging van de originele kortfilm was een mooie geste geweest.

CONCLUSIE
De Laatste Zomer is een beetje als een sorbetijsje: verfrissend terwijl je het eet, maar het stilt bepaald niet de honger. Cineast Joost Wynant blijft te vaak hangen in clichés om te overtuigen en levert vooral een naïeve, risicoloze film af, weliswaar doorspekt met leuke acteerprestaties. Beeld en geluid halen een goed niveau, maar de bonussectie is een maat voor niets.