FILM
Victor Van Dort (Johnny Depp) is de geluksvogel van de dag, want hij mag (moet) trouwen met de adellijke Victoria Everglot (Emily Watson). Een huwelijk gebaseerd op liefde ziet het er op het eerste gezicht niet uit, want zijn schoonouders (Albert Finney en Joanna Lumley) zijn verlopen adel op zoek naar een fortuin, en zijn eigen ouders (Paul Whitehouse en Tracey Ullman) zijn rijk maar visboer. Tot overmaat van ramp steekt Victor tijdens de generale repetitie zijn toekomstige schoonmama in de fik, en mijnheer pastoor (Christopher Lee) gebiedt hem vriendelijk maar toch met zeker aandrang om zijn tekst eerst van buiten te leren vooraleer hij nog eens een poging mag doen om de huwelijksgelofte uit te spreken. Victor gaat dan maar oefenen in het grote bos, en oefent zijn huwelijksgeloften met een dode tak die op een hand lijkt. Niet zo'n slimme zet, want onder de grond zit er wel degelijk een vervloekte bruid die op brutale wijze is overvallen, en met haar laatste adem gezworen heeft dat ze onder de eik zou wachten tot iemand haar zou komen verlossen van haar vloek. Wat bij deze gebeurd is. Er zijn echter een paar complicaties: voor wie het al mocht opgevallen zijn: Victor is springlevend en zijn echtgenote, Emily (Helena Bonham Carter) is best wel een aantrekkelijk stuk, maar we kunnen niet om het feit heen dat ze dood is. Een vooruitzicht in het leven in het dodenrijk ziet Victor niet zitten, en hij moet met alle geweld Victoria zien te waarschuwen. De wijze Elder Gutknecht (Michael Gough) kent wel een paar trucjes om de doden weer naar het land van de levenden te katapulteren. Intussen heeft zich bij haar al een nieuwe hofmaker aangediend, een zekere Barkis Bittern (Richard E. Grant), die niet meer denkt dat Victor ooit terugkomt. Jammer genoeg is Barkis een oude bekende van Emily.

Weinig films kunnen uitpakken met het concept dat tenminste volledig origineel is, en geen samenraapsel van andere film-en populaire cultuurinvloeden. Alhoewel die invloeden in Tim Burtons Corpse Bride niet altijd verdwenen zijn, weet Tim Burton toch een film af te leveren die erg boven de middelmaat uitsteekt, zelfs boven zijn eigen middelmaat waarvan hij de bakens heeft uitgezet met commerciëlere films als zijn eigenwijze interpretatie van Planet Of The Apes - waarvan spijtig genoeg geen vervolg kwam. En de naam is intussen al twee keer gevallen: Tim Burton. De man keert met deze film terug naar zijn eerste voorliefde, het soort van stop-motionanimatie in welk genre hij eerder had gescoord met The Nightmare Before Christmas. Grafisch is er op zijn werk niets aan te merken, de poppetjes zien er surrealistisch maar duidelijk genoeg uit, en dankzij de stopmotion is elke visuele grap in de film perfect getimed (wie heeft er allemal een Harryhausen-piano staan? okee, die grap was dan weer gepikt uit Monsters Inc.) Toegegeven, hier en daar is er al eens een grapje bij dat mild kan gezien worden als een klein beetje leentjebuur bij de collega's, maar met Burton weet je nooit niet of het als schaamteloos plagiaat bedoeld is of als idolaat eerbetoon. De meester is niet te beroerd om stukken uit andere films te "lenen" maar drukt er zelf dan enorm zijn stempel op, niet alleen louter en alleen om het eigendomsrecht te kunnen claimen, maar ook nog eens om duidelijk het stempel van zijn eigen artistieke stijl op de film te drukken. En die is in één woord samen te vatten: gotisch. Een tocht door het decor van een Burtonfilm is als een ritje door het spookhuis. Met dien verstande dat het misschien we spannend is, maar eigenlijk niet zo eng. Enkele geraamtes verliezen hier en daar een paar ledematen, maar blijkbaar kan dat allemaal met een tubeke colle-tout worden opgelost. Burtons personages zijn ééndimensionale sprookjesfiguren, zonder enige diepgang, maar met een goeie en duidelijke taakomschrijving: een gierigaard, een fortuinjager, een onbesproken wichtje, een niet zo onbesproken wichtje dat kind aan huis is in het nachtleven van de ondewereld... typisch de archetypes die je in sprookjes terugvindt.Het is de magie van dit alles, het juist samenbrengen van al die elementen die we in zoveel films hebben gezien, goede stop-motionanimatie, een concise en niet te moeilijk verhaal, fijne visuele uitwerking en een prachtige score met originele liedjes van Danny Elfman die van The Corpse Bride maken wat 'ie is. In tegenstelling tot de Disneyfilms maken de hoofdpersonages hier geen emotioneel proces door waar ze gelouterd maar wijzer moeten uitkomen. De personages klinken en botsen, zoals het wormpje dat in één van Emily's oogbollen woont en er er op tijd en stond uitpopt, meestal wanneer er een goeie one-liner aan de orde is.

Niet alleen componist Danny Elfman draagt overigens bij tot de typisch Burtoneske stijl van de film door de soundtrack te voorzien van onguur pianospel dat geënt is op allerlei films over weerwolven, zombies, monsters van Frankenstein en vampieren. Ook het casten van Burtons lievelingsacteur, Johnny Depp, met wie hij al projecten als Edward Scissorhands en Charlie And The Chocolate Factory, en niet te vergeten http://www.dvdinfo.be/bespreking.php?id=1821 Sleepy Hollow tot een goed einde heeft gebracht, draagt zij het alleen met zijn stem positief bij tot de sfeer van de film. Wordt Johnny Depp daardoor al bijna familie van Tim Burton, dan kan dit zeker gezegd worden van Helena Bonham Carter, die de echtgenote van Burton ís, wat resulteerde in samenwerkingen als de reeds eerder genoemde Charlie And The Chocolate Factory en Planet Of The Apes. Bonham Carters voorliefde voor excentrieke rollen konden we ook al zien in onder meer zien in Harry Potter And The Order Of The Phoenix en Fight Club. Het is niet makkelijk onder woorden te brengen om te omschrijven of stemacteurs al dan niet klikken - zo is de lichaamstaal die daarbij hoort uiteraard geen menselijk gebaar maar "slechts" stop-motionanimatie, maar toch heeft de combinatie van Depp en Carter, twee rare vogels, iets wat nog eens de excentriciteit van hun personage én dat van hun partner onderstreept, dit laatste telkens wanneer partner X partner Y naar zijn wereld meeneemt en vice versa. In enkele aanvullende rollen wist Burton ook nog Joanna Lumley te strikken, Tracey Ullman, Michael Gough, maar de hoofdvogel heeft hij afgeschoten door Christopher Lee zo ver te krijgen om de onheilspellende lijnen van mijnheer pastoor voor te lezen.

BEELD EN GELUID
De dvd-versie kreeg van ons al een maximale score voor beeld en geluid, en vermits deze blu-ray daar niet voor moet onderdoen, is dit vlug besproken. Omdat de film van begin tot einde in stop-motion is gefilmd, staat of valt de beeldkwaliteit natuurlijk met het gebruikte materiaal. Om zijn lievelings-genre, stop-motionanimatie, alle eer aan te doen die hij kan, heeft Burton bij het selecteren van zijn materiaal op geen dollar gekeken. De weergave is feilloos. De scènes baden in een donkere en gotische sfeer met veel overtonen van blauw en grijs, maar d'r is helemaal niets aan te merken op het contrast, of in de diepte van de schakeringen die voor deze prent voorhanden waren. Alle stappen van het filmen af zijn digitaal gebeurd, die dat de print compleet vrij is van beschadigingen, moet geen wonder heten. The Corpse Bride is geen film waarin surrounds en speciale effecten een té grote rol spelen - het in beweging krijgen van de animatiewereld is al een prestatie op zich, maar toch worden daar ook de details niet verwaarloosd: als er iemand met een pot of een pan over de rug smijt, dan hoor je die nastuiteren in de zijkanalen. De dialogen zijn helder en zuiver. Maar dé grote overwinnaar op deze blu-ray zijn niet in het minst de soundtrack en de liedjes van Danny Elfman, die swingen als een tiet, én dan ook nog eens volledig perfect in de diverse balansen van de 5.1 EX-mix worden opgevangen en vrijgegeven.

EXTRA'S (met dank aan Dieter)
De extra's zijn nagenoeg dezelfde als op de dvd-versie: de making-of van Corpse Bride is onderverdeeld in zeven aparte segmenten. Inside The Two Worlds (4:03) onderzoekt de verschillen tussen de wereld van de levenden en die van de doden. Danny Elfman Interprets The Two Worlds (4:56) laat Burtons huiscomponist aan het woord over zijn muzikale visie op het project, terwijl in Tim Burton: Dark Vs. Light (3:39) de regisseur zelf zijn zegje doet. The Animators: The Breath Of Life (6:38) en Making Puppets Tick (6:33) focussen op de technische aspecten van het filmen van een stop-motionfilm. De laatste twee featurettes gaan dieper in op de indrukwekkende stemmencast. Voice From The Underworld (5:58) laat de acteurs aan het woord over hoe graag ze met Burton samenwerken, terwijl The Voices Behind The Voice (7:36) in splitscreen de voornaamste acteurs (gefilmd tijdens de stemopnames) naast afgewerkte scènes zet. Preproduction Galleries (13:28) volgt het verloop van de belangrijkste personages van schets tot afgewerkte animatiepoppen, met veel clips van testshots. Wie de muziek van Danny Elfman nog eens in detail wil beluisteren, zonder storende dialogen of geluidseffecten, kan daarvoor terecht bij een Music Only Track. En tenslotte bevat de disc ook nog een Trailer  (2 min.), die de mix tussen horror, humor en sprookje slechts matig verkoopt.

CONCLUSIE
The Corpse Bride is in de eerste plaats een animatiefilm die vormelijk boven de rest van zijn genre uitsteekt, alhoewel de morbide sfeer voor de allerkleinsten misschien wat te griezelig zullen zijn. De blu-ray bevat dan ook geen Vlaams of Nederlands geluidsspoor. Burton bewijst met deze film eens te meer dat hij de contemporaine gelijke is van een genie als Ray Harryhausen, en dat zijn beheersing van de stop motion-animatietechniek gewoon perfect is.