FILM
De voorbije jaren heeft de Latijns-Amerikaanse cinema meermaals afgerekend met de dictaturen die de bewoners van de landen ten zuiden van de Verenigde Staten in de jaren zeventig geselden. Een constante hierin is het gebruik van een jonge protagonist, die feitelijk geen flauw benul heeft van wat zich rondom hem afspeelt. The Year My Parents Went On Vacation wijkt niet af van die formule. De tienjarige Mauro wordt in 1970 door zijn ouders - politieke dissidenten - afgezet bij zijn grootvader in Sao Paulo terwijl zij 'op vakantie gaan'. Dat de grootvader nauwelijks een dag eerder is overleden weten ze niet. Mauro staat dus voor een gesloten deur en wordt opgevangen door een buurman van zijn opa, de oude jood Shlomo. Terwijl hij zich vasthoudt aan de gedachte dat zijn ouders beloofd hebben hem op te pikken vóór het WK voetbal in Mexico van start gaat, probeert hij om te gaan met de vreemde gewoontes van zijn nieuwe voogd, ontdekt hij de eerste puberprikkels en tracht hij troost te vinden in het leukste spel ter wereld: voetbal.

Vernieuwend kan je de prent van cineast Cao Hamburger niet noemen. The Year My Parents Went On Vacation volgt immers nauwgezet de traditie van de coming-of-agefilm, met een vleugje rebellie hier, een stevige scheut nostalgie daar en heel wat komische intermezzo's die het verhaal niet vooruit helpen maar wel een milde glimlach bij de kijker ontlokken. Teleurstellend is bovendien dat de makers niet duidelijk weten wat ze nu net willen vertellen. Enerzijds pogen ze de verschillen in traditie tussen en jood en een 'goy' als basis te gebruiken, anderzijds zoeken ze de verenigende en verzoenende kracht van voetbal op en op nog een ander niveau vertelt de prent hoe het is voor een jonge knaap om naar volwassenheid te groeien in een niet altijd zichtbare of tastbare dictatuur. Die diverse thema's worden nauwelijks met elkaar verweven, waardoor The Year My Parents Went On Vacation aan schizofrenie lijdt. Je krijgt verschillende kanten van soortgelijke medailles te zien maar in welke discipline die medailles nu behaald moeten worden, blijft vaak duister.
Dat neemt niet weg dat de film ook heel wat positieve reacties ontlokt bij de kijker. Een coming-of-ageverhaal gaat er bij deze reviewer bijvoorbeeld keer op keer in als zoete koek, zeker wanneer men achter de schermen alles in het werk stelt om de nostalgie van de eigen jeugdjaren zo levendig mogelijk op te wekken. Cao Hamburger en zijn crew baden de prent bijvoorbeeld in bruine tinten, waardoor je het gevoel krijgt naar een oude briefkaart te kijken. De regie blijft voor het overige redelijk sober. Enkel wanneer de matchen van het Braziliaans elftal momenten van abrupt hartzeer of spontane vreugde aan de personages ontlokken, schakelen cameraman en monteur een versnelling hoger. The Year My Parents Went On Vacation is kortom een behoorlijk klassieke prent, die net zo goed in de jaren zeventig gedraaid had kunnen zijn - wat waarschijnlijk ook de esthetische bedoeling van de cineast is.

Wil de kijker zijn karretje emotioneel aan een film als deze hangen, is het belangrijk dat de protagonist een band smeedt met de persoon aan de andere kant van het tv-scherm. Michel Joelsas is dan wel geen al te beste acteur - de jongen heeft in de prent zelfs een aantal barslechte momenten - hij straalt wel de onschuld uit die de hoofdrolspeler van een coming-of-ageverhaal nodig heeft. Met zijn grote bruine ogen en een naïeve blik is hij het menselijke equivalent van Bambi: moeilijk te weerstaan. Ook de rest van de acteurs is uitstekend gecast. Germano Haiut is perfect geloofwaardig als een nukkige joodse oude man die zorg draagt voor de jonge knul, Daniela Piepszyk overtuigt als Mauro's platonische love interest en in een veredelde cameo brengt Caio Blat de terreur van het regime in één bruuske scène erg dichtbij.

Het goede spel draagt er kortom toe bij dat je onmogelijk veel kwade woorden kan zeggen over The Year My Parents Went On Vacation. Ook al volgt de plot generische paden, zijn de emoties redelijk voorspelbaar en is de prent artistiek zeker geen tweede Citizen Kane, de knusheid van een veilig genre trekt je onweerstaanbaar over de streep. De Latijns-Amerikaanse cinema heeft de voorbije tien jaar heel wat prachtige klassiekers opgeleverd en ook al hoort The Year My Parents Went On Vacation niet thuis in het rijtje van Son Of The Bride, Y Tu Mama Tambien of Central do Brasil, deze film bewijst eens te meer dat weinig regio's de laatste tijd een beter filmisch gemiddelde scoren dan Zuid-Amerika.
BEELD EN GELUID
Grove korrel is duidelijk zichtbaar in de dvd-transfer van de film, maar dat draagt net bij tot de charme en authenticiteit van de prent. Voor het overige ogen de beelden scherp, worden de kleuren goed weergegeven en kunnen we spreken van een nagenoeg gave print. De DD 5.1-track gebruikt niet alle boxen optimaal, terwijl ook de mix niet van topkwaliteit is. Het mengen van dialoog, muziek en achtergrondgeluiden resulteert immers geregeld in kakofonie. Een teleurstellende audio kortom.

EXTRA'S
Naast een Trailer voor The Year My Parents Went On Vacation bevat de schijf enkel een Interview (14 min.) met regisseur Cao Hamburger als bonus.

CONCLUSIE
The Year My Parents Went On Vacation geeft het genre van de coming--of-agefilm geen nieuw elan, maar bezit wel voldoende warme scènes en ontroerende nostalgie om de kijker anderhalf uur te entertainen. Degelijke acteerprestaties en een solide regie dragen daar o.a. toe bij. De beeldkwaliteit is in orde, maar de soundtrack stelt teleur. Ook de bonussectie heeft weinig om het lijf.