FILM
De zon dreigt ergens in de nabije toekomst stil te vallen, en de mens heeft in een ultieme reddingspoging een schip, de Icarus II, achter een groot hitteschild, in de richting van de zon gestuurd om met een kernbom de ster terug te heractiveren. De achtkoppige bemanning, Searle (Cliff Curtis), Capa (Cillian Murphy), Corazon (Michelle Yeoh), Kaneda (Hiroyuki Sanada), Cassie (Rose Byrne), Trey (Benedict Wong), Mace (Chris Evans) en Harvey (Troy Garity), weet eigenlijk dat het om een pure zelfmoordmissie gaat, maar in het kader van het voornaamste doel, namelijk het vervullen van hun opdracht, is hun leven een stuk nietiger dan het voortbestaan van de mensheid, en allen zijn ze bereid om het offer te brengen. Toch belooft de trip van Icarus II geen sinecure te worden; alleen al het feit dat dit de Icarus II is, impliceert dat er een Icarus I is geweest. Het eerste schip is zonder enige vorm van contact compleet verloren gegaan. Wanneer ze het uitgestorven eerste schip terugvinden, zorgt een technisch mankement op de Icarus II ervoor dat de twee schepen in de schaduw van Mercurius tegen elkaar moeten aanmeren. En dat is het begin van een hoop doffe ellende, waarbij het feit dat alle bemanningsleden uiteindelijk het loodje zullen moeten leggen ondergeschikt is aan de vraag in welke volgorde dit best dient te gebeuren.

Danny Boyle (Trainspotting, 28 Days Later, Millions en een handjevol van de beste afleveringen van Inspector Morse) toont nog maar eens zijn veelzijdigheid door nog eens een film te maken in een compleet ander genre dan zijn voorgangers. Sunshine, niet te verwarren met het gelijknamige drama van István Szabó, is een zeer traag opgebouwde maar effectieve space-horrorthriller beklijvende personages, Kubrick-aandoende mise-en-scène en vooral visuele spitsvondigheden die de trip naar de zon realistisch laten lijken en toch op het einde van de dag maar een fractie kosten van wat iemand als Jerry Bruckheimer tegen zijn producties aangooit. Sunshine, het meest naaste equivalent van Armageddon zonder het testosteron en zonder Bruce Willis, bewijst toch nog maar eens dat de grootste horror niet noodzakelijk van animatronische monsters moet komen, maar dat een intense menselijke angst even effectief kan zijn. Vooral de bonte verzameling van bemanningsleden die na al die tijd haar demonen onder ogen heeft moeten zien, waardoor er een zekere hiërarchische spanning is ontstaan, is aandoenlijk en meelijwekkend; het zijn geen superhelden maar mensen die zelfs nog in het midden van hun doorgedreven training fouten maken, en zullen blijven maken, en voortdurend via kille berekeningen moeten uitmaken wie van hen het meest expendable is. In enkele van de atypsche rollen zien we onder meer Chris Evans, in Fantastic Four 2: Rise Of The Silver Surfer nog de lolbroek van de dag, en de altijd een sobere ernst uitstralende Cillian Murphy uit onder meer Batman Begins de dienst uitmaken. Het relatief beperkte aantal karakters maakt de uitwerking van de film ook redelijk overzichtelijk, alhoewel het te betreuren valt dat sommiger castleden iets te vroeg in de film naar de andere wereld worden geholpen zonder dat ze substantieel hun rol hebben kunnen invullen, waardoor er nogal wat potentieel onaangeboord blijft. Alhoewel de wetenschappelijke basis van deze film uiteraard onbestaande is van begin tot einde is, kan Boyle dat aardig verdoezelen door onder meer bedachte ontwerpen van onder meer het ruimtepak en de zuurstoftuin op de kijker los te laten. Ook de minuscule filosofische beschouwingen over het nietige stof dat de mens is in vergelijking met de intens brandende ster, en de ongetwijfeld boeiende vragen die met een gegeven als in deze film kunnen worden opgeworpen, zijn niet helemaal op hun plaats in een film die essentieel een Tien Kleine Negertjes In Space is. Dat de frictie tussen de hoofdpersonages in de eerste helft van de film minutieus wordt opgebouwd om dan in de tweede helft over te gaan tot een schlachtfest met wel een heel oningenieus einde dat een genrecliché uit elke slasherfilm kopieert, doet de balans wat onevenwichtig uitslaan. De visuele pracht waarmee de trage en effectieve thriller wordt versierd, brengt echter de balans terug in evenwicht, alhoewel zonder het overhaaste einde Sunshine beslist hoger had kunnen scoren.

BEELD EN GELUID
Fox levert ons de film op een DTS-HD MA-soundtrack in een versie waar de sounddesigners trots op kunnen zijn. Het volume wordt erg de hoogte ingejaagd wanneer de vlammen van de zon opflakeren, en etherische geluiden zoals het noodsignaal van Icarus I klinken overtuigend door in het volledige bereik van de surroundkanalen. De soundtrack van deze film is bovendien verzorgd door de band Underworld, en alhoewel de track bij momenten toch wel iets té hard doorklinkt, is dit een nette en sfeervolle track die naar meer smaakt. De full HD-transfer ziet er maagdelijk uit, en alhoewel er met de kleuren duidelijk wat geknoeid is door de makers, met name is het hele spectrum naar het geel verschoven om zo een zekere onnatuurlijke gloed te genereren, en zo komt af en toe de natuurlijke teint van ondermeer de huidtonen in het gedrang - zijn de kleuren mooi gesatureerd, is het contrast tussen de zon en de nachtelijke hemel enorm diep, en uit alle technische details van het ruimteschip Icarus II blijkt er een zin voor scherpte en detail.

EXTRA'S
Fox heeft sinds de begindagen van de Blu-ray de disks stiefmoederlijk behandeld wanneer het de bedeling van extra's betrof. Voor deze Sunshine is gelukkig een uitzondering gemaakt: al het bonusmateriaal van de dvd-versie staat hier ook op, inclusief de audiocommentaartracks. Een uitermate negatief aspect is dan weer dat al het Profile 1.1-materiaal dat wel op de regio A-disk te vinden is hier schromelijk ontbreekt. Twee aparte audiocommentaartracks zouden voor elk wat wils moeten bieden. Wie zich meer in de filmtechnische details wil verdiepen kan zich laven aan de uitleg van regisseur Danny Boyle, die toch in sommige opzichten nogal aan de technische kant is, en een tweede, veel betere audiotrack door de technische adviseur van de film, doctor Brian Cox (niet te verwarren met de filmster met dezelfde naam) van de Universiteit van Manchester, die een geestige en intelligente uiteenzetting houdt over de wetenschap achter de film, en dan vooral de wetenschappelijk-technische tekortkomingen.

In zeven verwijderde scènes worden ons nog enkele details getoond die misschien een paar onduidelijkheden in het scenario er hadden kunnen uitstrijken. Een impressionante collectie van 23 web production diaries (38 min.) blijkt inhoudelijk toch iets minder te zijn dan we hadden geanticipeerd, en toont vooral b-rollmateriaal dat voor de lancering van de film al op internet te vinden was. Toch is het altijd interessant om een klasseregisseur als Boyle eens aan het werk te zien. Een ietwat afwijkende extra is de inclusie van twee kortfilms, Dad's Dead en Molehills die met de hoofdfilm niets te maken hebben, maar die een forum moeten bieden aan jonge beloftevolle filmmakers. De disk wordt afgesloten met twee trailers en enkele cross-promotionele trailers voor onder meer Die Hard 4.0 en Fantastic Four 2: Rise Of The Silver Surfer.

CONCLUSIE
Sunshine kan niet alle verwachtingen waarmaken, maar de film kan wel uitpakken met indrukwekkende visuals, die dan ook nog eens ondersteund worden door een zo goed als perfecte transfer.