Dit is de tweede disk van Harold Lloyd - The Definitive Collection. In deze 10-delige collectie worden een dertigtal klassieke films van Harold Lloyd verzameld, vooral uit zijn stille periode, maar ook enkele talkies. Iedere disk bevat een drietal films. Op deze tweede schijf staan Now Or Never (1921), I Do (1921) en Welcome Danger (1920).

Now Or Never
In deze prent vertolkt Harold Lloyd een jongeman die op zijn achttiende de liefde uit zijn kinderjaren gaat opzoeken. In plaats van een triomfantelijk weerzien wacht hem echter een dolle treinrit waarin hij zich de woede van passagiers en personeel op de hals haalt en als oppas moet fungeren voor een eigenwijs meisje. In het begin van de film lijkt dit een typisch Harold Lloyd-avontuur te worden. Vooral een prachtig georchestreerde stunt in het onderstel van de trein is om duim en vingers af te likken. Daarna verwatert Now Or Never echter tot middelmatige slapstick. Bovendien doet de relatie tussen Lloyd en het meisje denken aan The Kid, waarbij Chaplins film stukken beter uit de vergelijking komt. Ook de gehaaste ontknoping, waarin de romance waarmee alles begon weer wordt opgepikt ondanks het feit dat daar ruim 25 minuten van de in totaal 35 minuten geen aandacht aan is besteed, draagt ertoe bij dat je Now or Never snel vergeet.

I Do
Harold Lloyd is in dit filmpje ongeveer een jaar getrouwd met Mildred Davis (die ook in het echte leven zijn vrouw zou worden), maar kinderen zijn er nog niet. Daar wordt het koppel ook op aangekeken door de buurt. Het stel krijgt echter de kans zich te bewijzen als opvoeder wanneer een schoonbroer zijn kinderen bij hen dumpt, met alle gevolgen vandien. I Do springt vooral in het oog door een korte geanimeerde sequentie in de eerste minuut, die het huwelijk van de protagonisten toont. Daarna doorloopt de prent alle scènes die men kan verwachten in een vaudeville over een onervaren stel dat enkele kinderen in de schoot geworpen krijgt. Veel van de gags voelen dan ook opgewarmd aan en kunnen vaak zelfs geen kleine glimlach op je gelaat toveren. De problemen worden er enkel groter op wanneer de film in de laatste vijf minuten een ongerelateerde plot krijgt. De gags in dit deel zijn stukken geslaagder (zij het niet minder voorspelbaar).

Welcome Danger
De eerste geluidsfilm van Harold Lloyd is geen onverdeeld succes. In de eerste plaats ikomt dat  omdat de prent te weinig gebruik maakt van de mogelijkheden van geluid - een bekend zeer van de eerste talkies - maar anderzijds is de plot ook te zwak voor bijna twee volle uren. Botanist Lloyd is op weg naar San Francisco met de trein wanneer hij door een samenloop van omstandigheden in de gammele auto van Barbara Kent belandt. Het duurt eventjes eer hij door heeft dat hij gevoelens voor het meisje heeft, maar niet veel later spreken ze af elkaar in San Francisco zeker nog eens op te zoeken. Dat plan wordt echter doorkruist wanneer de Chinese bende van de Draak een lokale dokter ontvoert en Lloyd de taak op zich neemt om de man terug te vinden. Hoewel de politie hem uitlacht om zijn methode met vingerafdrukken en ook Kent twijfelt aan zijn kunde, boekt Lloyd de ene belangrijke doorbraak na de andere, zij het met de nodige dosis geluk.

Het aantal scènes waarin het geluid hetzij overbodig is, hetzij de situatie nodeloos rekt, is te uitgebreid om hier op te sommen. Welcome Danger is dan ook een film van maximaal vijftig minuten, verkleed als eentje van bijna twee uur. Telkens wanneer je denkt dat de prent een versnelling hoger zal schakelen, duikt weer een praatscène op die de plot bruusk tot stilstand brengt. Zelfs met z'n fysieke humor krijgt Lloyd niet de kans om te schitteren. Er zijn slechts een handvol sequenties waarin hij moet springen, rennen of duiken en die zijn dan doorgaans nog doorslagjes van situaties die hij in eerdere films al beter aanpakte. Ook de regie is krakkemikkig en helpt niet om de grappen goed tot hun recht te laten komen.

Maar het grootste probleem van de film blijft toch dat de twee belangrijke verhaallijnen - de romantische plot en de actieplot - ongeloofwaardig in elkaar gewrongen worden. Ze versterken elkaar niet en hebben nooit een invloed op elkaar. De chemie tussen Lloyd en Kent is daarenboven niet om over naar huis te schrijven. Dat de prent hardnekkig een eigen identiteit zoekt, wordt eveneens zichtbaar in het gebruik van enkele titelkaarten wanneer een goed sounddesign of een visueel sterke regie wonderen hadden kunnen doen. Welcome Danger is kortom enkel noemenswaardig omdat het de eerste film in Harold Lloyds korte talkiecarrière is die zal zelfs zijn grootste fan slechts matig kunnen bekoren.

BEELD EN GELUID
Gezien de ouderdom van de films oogt de print nog redelijk oké, maar dat neemt niet weg dat je je door talloze beschadigingen moet werken. Vooral in de twee stille films is scherpte een torenhoog probleem, terwijl ook het contrast niet goed uit de verf komt. De recent opgenomen stereotracks van de stille films klinken logischerwijze een stuk beter dan de slecht gemixte, moeilijk verstaanbare originele monotrack die Welcome Danger vergezelt.

EXTRA'S
De enige extra is een fotogalerij met slechts een handvol kiekjes.

CONCLUSIE
Geen van de drie films op deze disk behoort tot het kruim van Harold Lloyds oeuvre. Now Or Never en I Do hebben hun momenten, maar blijken makkelijk te vergeten. Welcome Danger, Lloyds eerste geluidsfilms is een geforceerde poging om zijn humor naar het talkietijdperk te vertalen. Beeld en geluid vertonen stevige sporen van ouderdom en de bonussectie is uiterst klein.