In Garçon Stupide treedt de dertigjarige Zwitserse regisseur Lionel Baier op als de onzichtbare oudere man die via het internet kennis maakt met de twintigjarige Loïc (Pierre Chatagny), een grote, magere en goeduitziende zwartharige kerel met hoekige gelaatstrekken en een kleine piercing boven het linkeroog. Overdag werkt Loïc als hulpje in een chocoladefabriek waar hij grote repen chocolade controleert op gaatjes en andere onvolkomenheden. ’s Avonds selecteert hij op het internet z’n sekscontacten. Weinig praten en snel handelen is Loïcs devies. Het soort mannen met wie hij het bed deelt, het laat hem koud: jong of oud, kaal of behaard, mager of dik, het maakt niet uit, als het maar geld opbrengt en als het seksspel maar boeiend en ontspannend is. Tijdens de weekends komt Loïc naar Lausanne en logeert dan bij Marie (Natacha Koutchoumov), een iets ouder meisje dat in een museum werkt als ticketverkoopster. Loïc en Marie kunnen het goed met elkaar vinden en hij vertelt haar vaak ronduit over zijn vele ontmoetingen en de spelletjes die hij met zijn klanten doet.

 

 

Wij delen een grote vriendschap, geeft Loïc toe tijdens z’n eerste ontmoeting met de tien jaar oudere Lionel, die hij moeilijk kan doorgronden. Lionel is nl. niet meteen in seks geïnteresseerd, maar wil Loïc vooral beter leren kennen, wat de twintiger zich moeilijk kan voorstellen, want zijn contacten hebben meestal puur fysieke interesses, in een openbaar toilet of op een anonieme hotelkamer. Na hun eerste ontmoeting vertelt hij Marie dat Lionel hem intrigeert, omdat hij vragen stelt die anderen hem nooit eerder stelden, omdat hij hem als een mens behandelt. Loïc raakt in de war en stort zich op de fotografie, want volgens Lionel zijn z’n foto’s – genomen met een mobieltje – interessant. Hij koopt een camera en fotografeert de dingen die hem interesseren: de graffiti op straat, de piercings van zijn klanten en hun aparte seksspelletjes. In het museum begluurt hij een vrijend stelletje en hij wordt bloedjaloers wanneer hij merkt dat Marie een vriendje heeft. Marie is boos omdat hij haar is gevolgd en haar om een uitleg vraagt over een lange nachtelijke escapade. Ze zet Loïc aan de deur en dat zal hij haar duur betaald zetten. Ondertussen heeft Loïc interesse opgevat voor een voetbalspeler uit het plaatselijke team. Hij stelt alles in het werk om in Rui’s buurt te komen, ook al is de kerel (Rui Pedro Alves) getrouwd en heeft hij een zoontje. Daarvoor zal hij zelf zwaar betalen.

 
Regisseur Lionel Baier brengt het leven van de twintigjarige Loïc vrij heftig in beeld. Je kan de Zwitser geen puritanisme of preutsheid verwijten. In split screen toont hij het saaie repetitieve werk aan de lopende band en Loïcs expliciete sekscontacten, anoniem, heftig, vrijblijvend en niets verhullend. Praten doet hij met z’n klanten zelden, op z’n hondjes en in groep des te meer. Van gevoelens is geen sprake, hooguit van belangstelling als een klant hem vertelt dat je, mits je het goed voorbereidt, een ander kan penetreren tot voorbij de elleboog. Waarom de sympathieke en goedlachse Marie met de zielloze jongeman wil omgaan is nooit duidelijk, tenzij ze op z’n aantrekkelijke kopje valt. Misschien vandaar ook de botte manier waarop ze hun vriendschap beëindigt op het moment dat Loïc haar een relatie met een collega verwijt: wat heeft hij haar te verwijten? Wat geeft hem het recht om haar leven binnen te dringen en haar een levenswandel voor te schrijven die hij zelf verafschuwt? Loïcs reactie is buiten alle proporties, en pas op het moment dat hij Lionel vertelt dat hij niet langer homo wil zijn, dat het een voorbijgaande fase in zijn leven was, en tegelijk over zijn meer dan intellectuele interesse voor de zwarte voetbalspeler praat, wordt het voor de kijker duidelijk dat er met de jonge twintiger meer aan de hand is.

 

 

In tegenstelling tot de meeste homofilms heeft Garçon Stupide wél een interessant scenario en is regisseur Lionel Baier wél geïnteresseerd in de motivatie van zijn personages. Niet toevallig toont hij de expliciete vrijscènes in verkleind formaat, terwijl hij op het tweede schermpje de innerlijke belevingswereld van Loïc illustreert, want eigenlijk zoekt de jongen tijdens zijn vrijpartijen met wildvreemde mannen voortdurend naar visuele en emotionele connotaties met het gewone leven. De beelden zijn eenvoudig en primair van aard, want Loïc is geen slimme jongen: na een opmerking van Marie over het Hitlerisme, naar aanleiding van het boek dat ze op dat moment leest, moet hij in Larousse opzoeken wie Hitler was en hetzelfde gebeurt na een affiche over het impressionisme. Nadien gebruikt hij het woord impressionistisch in alle mogelijk situaties, net zoals het werkwoord blasfemeren, dat hij ergens gelezen heeft, maar dat hij niet begrijpt. Het leidt tot een aantal humoristische scènes – de enige in de film overigens – waarmee de regisseur de naïviteit van zijn hoofdfiguur zichtbaar maakt en tegelijk de grote kloof tussen zijn lichamelijk ongeremdheid en zijn intellectuele beperktheid schetst. Loïc is agressief en achterdochtig uit onwetendheid en verstandelijke onvolwassenheid; soms toont de regisseur hem als een geroutineerde seksmachine, op andere momenten lijkt hij meer op een puber. Het is moeilijk om sympathie voor hem op te brengen, want z’n handelswijze is tegendraads en z’n wantrouwen leidt tot onvoorspelbaarheid.

 

 

Hoewel de introductie van een oudere mannelijke gesprekspartner de hoop doet rijzen op een goede afloop en de gesprekken tussen Lionel en Loïc - in pure documentaire stijl van vraag en antwoord, actie en reactie - de indruk geven dat er voortgang is in de emotionele en psychische groei van het hoofdpersonage, kiest regisseur Lionel Baier voor een anticlimax, omdat een happy end hem niet gepast lijkt, maar wellicht meer nog omdat de ervaring hem heeft geleerd dat de kans op succes in dergelijke gevallen klein is. 

Garçon Stupide is op video gedraaid en bijgevolg is het beeld netjes en zonder ongerechtigheden. Het procédé laat regisseur Baier toe om de vrijpartijen van zijn hoofdpersonage afstandelijk en klinisch te registreren. In de donkere scènes is er opvallend veel filmgrain, maar dat is beslist een gewild effect, want de regisseur permitteert zich nog visuele en kunstzinnige uitstapjes. Het contrast is in orde, evenals de beeldscherpte, zij het dat de film dus een vrij koele aanblik biedt, maar opnieuw: dat past perfect bij de innerlijke gesteldheid van het hoofdpersonage. Oorspronkelijk gefilmd in een verhouding van 1.66:1, is voor deze relaese gekozen voor een 1.33:1-transfer. Alleen in de split screen-scènes is het originele beeldformaat bewaard. Dat kost punten.

De muziek valt nooit echt op. Ze is vrij klassiek en gewoontjes voor een dergelijke heftige film. De dialogen zijn goed verstaanbaar en vrij centraal in het geluidsbeeld geplaatst. Het surroundeffect is vrij beperkt, op een paar heftige scènes na.

Als extra krijgt u een aantal Andere Trailers, o.a. die voor Boy Culture.
 

Garçon Stupide, een vrij nadrukkelijke homofilm van de Zwitserse regisseur Lionel Baier, valt op door expliciete seksscènes, een eigentijdse draai- en montagestijl en een interessant en geloofwaardig scenario. Twee boeiende hoofdfiguren houden de film overeind, waarbij vooral Natacha Koutchoumov (als Marie) beslist de meeste indruk maakt. Hoofdrolspeler Pierre Chatagny (als Loïc) levert een meer dan opvallende prestatie, maar zijn rol is quasi gespeend van menselijke gevoeligheid, waardoor hij nooit of maar heel zelden – en dan voor kort – op de sympathie van de toeschouwer mag rekenen. Regisseur Lionel Baier doet geen enkele toegeving en laat weinig ruimte voor hoop.