FILM
Grootste slachtoffer van de scenaristenstaking in Hollywood was 24. Waar reeksen als Lost en The Sarah Connor Chronicles en zelfs Prison Break het zich konden permitteren om uitzonderlijk eens een jaartje wat minder afleveringen uit te zenden, stelde zich bij 24  een hoogst merkwaardig probleem. Bij het begin van de schrijverstaking waren er immers maar 8 nieuwe afleveringen van seizoen 7 opgenomen, waardoor het onmogelijk werd om een reeks die per definitie 24 afleveringen moet tellen, uitgezonden te krijgen. Omdat een relance toch aan de orde was - season 7 is het eerste dat zich niet in Los Angeles, maar in Washington afspeelt - besloten de makers ineens maar radicaal om een min of meer gedwongen sabbatical in te lassen. Ongeveer tegelijkertijd kwam het idee van een 24-film weer bovendrijven, en om de lange wachttijd te overbruggen besloten de bedenkers van de reeks om het gat dicht te rijden met een one shot-film, die verhaalsmatig ergens tussen seizoen 6 en 7 past, maar toch min of meer een afgerond geheel vormt. Het realtimeconcept werd daarbij niet in vraag gesteld: in deze 24: Redemption beleven we twee (bewogen) uren uit het leven van voormalig CTU-agent Jack Bauer (Kiefer Sutherland) mee, van Afrika tot in Amerika...




Jack duikt terug op in het fictieve Afrikaanse landje Sangala, waar hij als een ontwikkelingshelper meebouwt aan de school van Carl Benton (Robert Carlyle), een oude bekende van Jack uit zijn dagen bij de marine. Carl heeft er blijkbaar de rust in zijn leven gevonden; Jack niet, want hij krijgt er het bezoek van een afgevaardigde van de ambassade, Frank Trammell (Gil Bellows), die hem een dagvaarding komt brengen om voor een onderzoekscommissie in Washington te verschijnen, om er te komen getuigen over de folterpraktijken die bij het pas opgeheven CTU schering en inslag waren. Jack reageert hierop met ongeveer de boodschap dat de kerel van de ambassade de dagvaarding mag steken op een plaats waar de zon nooit schijnt. Op het moment dat Jack zich klaarmaakt om verder te trekken, verneemt hij dat Carls school wordt aangevallen door troepen van kolonel Benjamin Juma (Tony Todd), duidelijk een rebellenleider van linkse signatuur, die jongeren ronselen voor hun kindsoldatenleger - zeg maar: door de mijnenvelden lopen en proefondervindelijk vaststellen waar er precies mijnen liggen. Jacks plichtgevoel haalt het uiteindelijk maar weer eens op zijn gezond verstand, en hij besluit te blijven om de troepen van Juma een lesje te leren. Met twaalf soldaten vallen ze de school aan, een oneerlijke situatie voor de soldaten dan als de enige man die is achtergebleven ter verdediging uitgerekend Jack Bauer is... De onlusten zijn intussen al doorgedrongen tot in Amerika, waar de voormalige president Noah Daniels (Powers Boothe) op het punt staat de macht over te dragen aan de eerste vrouwelijke president, Allison Taylor (Cherry Jones). De familie van Taylor lijkt niet onbesproken, want haar zoon Henry (Colm Feore) probeert krampachtig om een financieel lijk in de kast te houden, daarbij gedwongen om als collateral ergens een écht lijk in een betonblok te laten gieten. D'r loopt ook nog een schimmige wapenhandelaar of zoiets rond, Jonas Hodges (Jon Voight), die één of ander belang heeft bij de burgeroorlog in Sangala. Over Sangala gesproken. Jack kan de kinderen uit de school ontzetten, maar er begint een moeilijke tocht naar de Amerikaanse ambassade, waar de laatste helikopters de mensen aan het evacueren zijn. Jack kan de kinderen tot daar krijgen, maar hun veiligheid vergt een zwaar persoonlijk offer van hem.




De 24-film bevat alle actie, suspense, martelingen, emotie en spannende plotwendingen die we van de reeks gewoon zijn, maar op kleinere schaal. Enerzijds is het leuk om Jack eens te zien opereren in een ander land, alhoewel de beproevingen die hij daar moet doorstaan - een paar lokale milities vol lood pompen - niet van dezelfde orde zijn als achter kernbommen aanlopen, terroristen verdelgen en mensen martelen om te weten waar er ergens een chemisch wapen op scherp staat. In de sectie van de film die zich in de Verenigde Staten afspeelt, bij de inauguratie van presidente Taylor is dit geheel en al een soort van opmaat naar het zevende seizoen dat binnenkort uit de startblokken schiet, en de heel bescheiden rol van Jon Voight en het begin van een onfrisse affaire binnen de hoogste kringen rond de presidente zijn maar een paar ontkiemende zaadjes die in het nieuwe seizoen ongetwijfeld wel zullen uitgroeien tot vervaarlijke drosera's.

De film is goed voor wat 'ie is, namelijk een prequel voor serie 7. Als op zichzelf staande film is de verwevenheid met de reeks té groot om van een leefbaar iets te kunnen spreken. De filmstijl is wel helemaal dezelfde gebleven: in jachtige montages volgen we Jack op zijn queeste en haast in realityshowstijl zien we hoe hij tracht om zijn record te breken inzake het neerleggen van tegenstanders. Ook het paternalistische sausje waar de serie in baadt is gebleven, alhoewel er nu nog de component kolonialisme aan wordt toegevoegd, waarbij niet de minste vraag gesteld wordt waarom de "goeie" leiders toevallig diegenen zijn die aan het handje van Amerika lopen, en de "slechte" diegene die de hele dag lopen te kankeren over "de imperialisten" en "macht teruggeven aan het volk" en nog van dat soort bolsjewistische retoriek. Toch valt er te pleiten dat de reeks een sterk standpunt inneemt tegen kindsoldaten, en de reeks er na de eerste zwarte president er nu toch ook op haar palmares bij kan schrijven dat ze de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten heeft ingezworen.




Deze 2-diskset, die voorlopig niet te krijgen is in de Benelux, bevat twee cuts van de film, één die uitgezonden werd op televisie en één die meer in filmische stijl werd weergegeven. Zo wordt de tweede niet onderbroken door de voor 24 typische tikklok die het begin en het einde van de reclameblokken inluidt. De extended feature is zo'n tien minuten langer, lijkt wat meer op de reclamevrije kick offafleveringen waarmee in 24 een paar keer is geëxperimenteerd (o.a. in seizoen 4) en de gebeurtenissen in Afrika en Amerika worden chronologisch wat meer door elkaar gegooid. Beide versies bevallen heel erg goed, de director's cut is qua uitwerking iets beter, maar het verschil zit 'm veelal in een andere montage (scènes in split-screen die worden samengevoegd,...)

BEELD EN GELUID
Beide versies worden in 1.78:1 op beeld gezet, en voorzien van een 5.1-track. De beeldkwaliteit is goed, maar (bewust) een beetje korrelig gehouden om Afrika er stoffig en troosteloos te laten uitzien. Er is echter geen probleem met scherpte en al zeker niet met contrasten. Het beeld ziet er nergens "te soft" uit. Af en toe is een klein compressie-artefact wel te bespeuren. Het geluid is zeer goed, laat de dialoog in zijn waarde, en spijtig genoeg drukt het vele actiegeweld de soundtrack die Sean Callery speciaal voor deze one shot schreef - een herwerking van de 24-muziekthema's met Afrikaanse ritmes en instrumenten, wat naar de achtergrond. Als er echter geschoten of iets opgeblazen moet worden, wat in 24 al wel eens pleegt te gebeuren (why the hell hebben missionarissen altijd een clandestien voorraadje TNT liggen???) dan weet men de surroundkanalen respectievelijk het subwooferkanaal wel altijd te vinden. De UK-versie heeft twee soorten ondertitels aan boord: Engelse en - surprise surprise - Nederlandse!




EXTRA'S
Naast de twee cuts van de films bevatten de disks nog genoeg materiaal om de fan zoet te houden. De eerste disk, met de broadcast version, bevat naast een samenvatting van seizoen 6 in vier minuten (valsspelen, want het zijn er eerder vijf!) nog eens een samenvatting van de epische strijd van Jack tegen zijn vader, eindigend op een brandend boorplatform. Interessanter is dat we op disk 1 de eerste act van seizoen 7 al in exclusieve voorpremière (17 min.) terugvinden. Jack moet getuigen voor een onderzoekscommissie in Washington, maar voor de zitting goed en wel begonnen is, wordt hem alweer opgedragen in actieve dienst te treden om een bedreiging de kop in te drukken die hij als beste kent: een oude bekende is namelijk van plan om iets vies te doen met het ultramoderne beveiligingssysteem van de overheid; dat is toch wat men zou kunnen concluderen als de nummer één van het design wordt ontvoerd. En de grote nieuwe vijand is... tja, zoek het maar op op Internet, het staat in elke trailer. Zijn naam begint met een T.




Op disk 2 bevat de extended cut als enige van de twee een audiocommentaartrack, met de drie personen die voor zoiets onmisbaar zijn: producent en regisseur Jon Cassar, producent Howard Gordon en een van de wenige acteurs die alle plottwists en moordende aanslagen tot nog toe heeft overleefd: Kiefer Sutherland. Vooral wie wat weer wil weten over de verschillen tussen de twee versies is hier aan het juiste adres.

Een algemene Making Of 24: Redemption-documentaire (22 min.) lijkt erg op het soort documentaires dat we bij de gewone seizoenen kennen. Er wordt hier en daar hetzelfde verteld als in het audiocommentaar, maar echt storend werkt dat niet. Een tweede documentaire is Child Soldiers Of Africa (15 min.), waarin enkele leden van vast en crew hun afkeer uiten over de afschuwelijke praktijken die in vele van de Afrikaanse guerillalegers gepratikeerd worden. Sangala is natuurlijk een fictief land, maar de gelijkenissen met bijvoorbeeld Congo zijn treffend. Of de crew van 24 ook een concrete bijdrage heeft geleverd tegen de praktijk is niet helemaal; duidelijk, maar ze houden het vergeten misdrijf toch maar weer eens lekker in de aandacht.




CONCLUSIE
24: Redemption is een hoeksteen in de alsmaar aan naambekendheid winnende 24-saga tussen twee seizoenen waarin artistiek knopen moeten worden doorgehakt. Het scenario is uiteraard veel minder voorzien van haken en ogen, maar het is altijd fijn om Jack Bauer enkele terroristen te zien omleggen. Of soldaten. Of wie dan ook. De Jack Bauer Kill Count loopt. Tik, tik, tik...