Mike Leighs Happy-Go-Lucky is een kippenvelfilm. Zijn zin voor beklijvende karakters is algemeen bekend bij de fans van zijn werk, evenals zijn voorkeur voor wekenlange repetities met z’n acteurs om mimiek en dialogen perfect in balans te krijgen. In deze film leidt dat alweer onvermijdelijk tot een reeks prestaties die ver boven het gemiddelde uitsteekt. Wat op het eerste gezicht een onderhoudende en lichtzinnige komedie lijkt over een dertigjarige leraars op een basisschool in Noord-Londen, groeit gaandeweg uit tot een diepzinnige beschouwing over volwassenwording en verantwoordelijkheid, zonder dat de lichtvoetige en prettig gestoorde toon van de beginscènes verloren gaat.

 

Poppy is een braaf meisje. Waarom ze op haar dertigste nog altijd single is, is niet meteen duidelijk. Met haar uiterlijk heeft het niets te maken. Ze heeft een goed figuur, een aantrekkelijk gezichtje en bovendien is ze altijd goed geluimd. Zelfs wanneer haar fiets gestolen wordt, blijft ze kalm en rustig. Jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, is haar enige bedenking. Tegen een boekverkoper maakt ze een grapje, probeert met hem een praatje te maken, maar ook als de man niet of nauwelijks reageert op haar aanstekelijke manier van doen, houdt ze de moed erin. Dat haar woorden en haar houding een verkeerde indruk kunnen maken, daarvan is ze zich niet bewust. Ga je een nieuwe fiets kopen?, vraagt haar vriendin Zoë (Alexis Zegerman) die ook lerares op een basisschool is en met wie ze al tien jaar een flat deelt. Nee, besluit Poppy, zo’n mooie vind ik nooit meer, misschien neem ik gewoon autorijlessen. Ondertussen bedenken ze een onderwerp voor het carnavalsfeestje in hun klas. Kwebbelend als overjarige tieners over jongens en mannen komen ze tot de conclusie dat ze de ware nog niet tegengekomen zijn. Ze hebben er de moed niet voor, is Zoës bedenking die een zeker spijt, maar ook berusting verraadt.

 

 

Happy-Go-Lucky kabbelt een halfuurtje op deze rustige toon voort, alsof er niet meer te vertellen is over Poppy, alsof er geen scherpe kantjes aan haar leven zitten, alsof haar leven zich altijd aan de zonnige kant afspeelt. We leren haar vrienden kennen, Zoë in de eerste plaats, haar tegendraadse tienerzusje Suzy (Kate O’Flynn), haar schoolcollega Heather (Sylvestra Le Touzel) die haar meeneemt naar de flamencoles en Tim (Samuel Roukin), de schoolpsycholoog die in haar leven verschijnt wanneer ze voor een gewelddadig jongetje uit haar klas hulp zoekt, en die haar niet onverschillig laat. De confrontatie met Scott (Eddie Marsan), de autorijlesinstructeur, is een nieuwe ervaring voor Poppy. Ze pakt de dertiger op dezelfde ontwapende manier aan, maar de ruig uitziende kerel met de rossige ringbaard stelt haar grapjes en speelse manier van doen niet op prijs. En ra ha is zijn lijfspreuk, waarmee hij bedoelt dat ze haar aandacht bij de les moet houden en haar blik op de buitenspiegels, links en rechts, en op de achteruitkijkspiegel. Scott is streng en brutaal, soms schreeuwt hij tegen haar, dan kalmeert hij, voor even, want hij is gespannen, gefrustreerd zelfs, en zijn kijk op de samenleving en op het systeem is bitter en klinkt vertwijfeld. Met zulke laarzen kan je geen auto besturen, verwijt hij Poppy, en hij eist voor de volgende les lage schoenen en meer ernst. Deuren sluiten!, beveelt hij wanneer vanuit de dwarsstraat twee onschuldige zwarte medemensen op een fiets zijn kleine rode auto passeren. Poppy kijkt hem verbaasd aan, maar Scotts gezicht blijft onaangedaan; hij zwijgt en kijkt strak voor zich uit. Hij is geschift, zegt ze later tegen Zoë, die haar adviseert om een andere instructeur te nemen.

 

Sally Hawkins kreeg in Berlijn de Zilveren Beer voor haar rol als Poppy in Happy-Go-Lucky en dat is niet toevallig. Als een unieke kruising tussen Franka Potente (Lola Rennt, 1999) en Mirandy July (Me and You and Everyone We Know, 2005) speelt ze de pannen van het dak, voorzichtig en ingehouden en tegelijk uitbundig, uitgelaten en dartel. De korte oneliners, de steelse blikken, de spontane gebaren en de perfect getimede grapjes, ze zitten precies op hun plaats, ook al duurt het even voor regisseur Mike Leigh in zijn kaarten laat kijken en z’n prettig gestoorde komedie in een dramatische, ernstige en pakkende richting manoeuvreert. Sally Hawkins overtuigt op elk moment en ze weet de kijker vanaf de eerste minuut op sleeptouw te nemen. U zag haar eerder in Tipping the Velvet (2002), Vera Drake (2004), Fingersmith (2005), The Painted Veil (2006) en Cassandra’s Dream (2007), zowaar een heel traject voor een actrice van nauwelijks dertig jaar oud.

 

 

Al even indrukwekkend is Eddie Marsman (The Secret Life Of Words uit 2005, The Illusionist uit 2006) als autorijlesinstructeur Scott. De verhaallijn waarin hij de hoofdrol speelt – naast Sally Hawkins – lijkt aanvankelijk op niet meer dan een toevallig zijsprongetje dat de regisseur toelaat om zijn vrouwelijk hoofdpersonage uit te diepen en haar speelse karaktertrekken te laten contrasteren met haar ernstige en volwassen aanpak op school. Maar dat is buiten de waard gerekend, want Mike Leigh heeft wel degelijk plannen met Scott en diens confrontatie met Poppy zal zowel voor haar als voor hem grote gevolgen hebben voor hun verdere bestaan en voor de manier waarop ze tegen het leven aankijken.

 

Mike Leigh (Naked uit 1993, Vera Drake uit 2004) is bij uitstek een karakterregisseur. In zijn films ligt de nadruk niet op actie en spektakel, maar op de menselijke neigingen, hartstochten en stemmingen, op de beweegredenen en drijfveren die mensen maken tot wat ze zijn en ze eventueel veranderen tot betere, wijzere en meer volwassen individuen in onze complexe samenleving. In Happy-Go-Lucky illustreert hij die interesse voor de menselijke natuur op een eenvoudige en tegelijk pakkende wijze en de afloop van de film laat u beslist niet koud.

Happy-Go-Lucky is een opgeruimde en blijmoedige film en die boodschap vertaalt Mike Leigh via het opgewekte en natuurlijke kleurenpalet. Bruin en ingehouden pasteltinten worden gebruikt voor de interieuropnamen. Poppy is in veelkleurige en grappige toiletten gestopt, terwijl het getroebleerde karakter van Scott gesuggereerd wordt via donkere tinten in z’n kleding en z’n uiterlijke verschijning. De gebruikte master is vrij van ongerechtigheden of vuiltjes, af en toe is er wel sprake van edge enhancement in ruimere opnamen. Het geluid staat in een 5.1-versie, maar de ondersteunende muziektrack maakt weinig gebruik van de geboden mogelijkheden. De stemmen klinken duidelijk via links en rechts, de bijgeluiden zitten eerder achteraan.

Als extra krijgt u enkele Andere Trailers uit het RCV-aanbod die automatisch opstarten en alleen via de zapper kunnen vermeden worden. Een selectiescherm voor de film is niet voorzien. Die begint gewoon na de promotietrailers.

In Happy-Go-Lucky van de Engelse regisseur Mike Leigh wordt ook u beslist meteen verliefd op hoofdfiguur Poppy. Haar manier van doen is aanstekelijk en betoverend, haar karakter opgeruimd en haar poging om het iedereen naar de zin te maken is goed bedoeld, maar niet eenduidig, zeker niet voor vreemdelingen die voor het eerst met haar in contact komen. Dat leidt tot vreemde situaties en in het ergste geval tot pijnlijke confrontaties. Wat begint als een frisse en luchtige zomerse komedie, verwordt in de handen van Mike Leigh in 118 minuten tot een schrijnend drama: een film met een angel.