FILM
Het begint met een onschuldigogende bloedneus, maar voor je het goed en wel beseft hunker je naar menselijke hersens en ingewanden! Welkom in Leadville, Colorado. Een rustig klein Amerikaans stadje, waar iedereen iedereen kent en het goed wonen is. Tenminste tot een mysterieus en dodelijk virus de bevolking compleet in zijn greep heeft! Kapitein Rhodes (Ving Rhames) wordt ingeschakeld om het stadje zo snel mogelijk in quarantaine te plaatsen. Niemand kan er nog binnen of buiten. Maar een groepje overlevenden zit nog steeds in het door zombies overspoelde Leadville. Zullen ze het overleven of zullen ze verscheurd worden door legers hongerige zombies?

Als u de synopsis leest lijkt Day Of The Dead nog een amusant horrorfilmpje. Helaas, (maar tegelijk weer goed voor u als lezer) heeft uw dienaar blijkbaar een vlottere pen dan de scenarist van deze beschamende klucht. Na de geweldige remake van Dawn Of The Dead uit 2004 werd er in de horrorgemeenschap dan ook met de nodige anticipatie uitgekeken naar de remake van George A. Romero’s derde film uit zijn legendarische zombiereeks. Als regisseur werd Steve Miner aangeduid die enkele jaren geleden een dikke horrorhit scoorde met de zevende Halloween, maar die in de jaren tachtig ook nauw betrokken was bij de eerste Friday The 13th-films. Met ingehouden adem plaatste ik het schijfje van de nieuwe Day Of The Dead in de speler, maar wat er zich dan voor mijn ogen afspeelde is iets dat zelfs de beruchte Uwe Boll niet zou durven afleveren!

Niet alleen ziet het er allemaal lelijk en goedkoop uit, daarbovenop is de regie flets en belabberd. Er is nergens in de film dynamiek of spanning te bespeuren en de compleet van de pot gerukte Spider-Man-zombies gaven me meer een gevoel van plaatsvervangende schaamte dan van angst! Kan trouwens compleet begrijpen dat er weinig geld voorhanden was (hoewel 20 miljoen dollar ook weer geen peulschil is), maar het beeld gewoon laten versnellen om de creaturen sneller en zogezegd gevaarlijker te maken, is iets dat men in de jaren zeventig en tachtig misschien deed in goedkope Italiaanse of Aziatische genrefilms, maar het is vandaag de dag compleet uit den boze. Plaats onder deze bewuste scènes wat komische muziek en het lijkt bijna op een Benny Hill-sketch! De speciale effecten zijn bijna allemaal CGI-effecten en ook daar was blijkbaar regelmatig geen geld voor.

De cast van Day Of The Dead bevat enkele bekende namen, maar er is niemand die er in slaagt om zichzelf recht te houden op dit zinkende schip. Mena Suvari (American Beauty, American Pie) is op geen enkele moment geloofwaardig als soldaat en hetzelfde geldt voor het hele 'legertje'. De bende  hoort  eerder thuis op de schoolbanken en dan nog is hun geloofwaardigheid twijfelachtig! Nick Cannon (a.k.a. de halve trouwboek van opgeblazen "Barbie" Mariah Carey) probeert de typische grappige zwarte mét wijsheid van de straat te zijn. Vreemd genoeg begon ik telkens oncontroleerbaar te vloeken en te tieren toen de man in beeld kwam. Niet alleen verkacht de 'acteur' één van de populairste tekenfilmslogans uit de jaren tachtig, daarbovenop kan Cannon zich nog niet eens uit een papieren zak acteren. Het woord 'tenenkrommend' lijkt bijna voor zijn euhm... prestatie in de film uitgevonden. Ving Rhames is er duidelijk alleen bij voor de cheque en is sowieso te kort aanwezig om een echte stempel te drukken. Maar de meubelen waren sowieso niet meer te redden. Zelfs niet door hem!

Day Of The Dead is op elk gebied verschrikkelijk, gaande van het belachelijke scenario (Bud, de vegetarische zombie!!!), het stuitend slechte acteerwerk, de belachelijke effecten, ... enfin alles! Ik word nog liever traag opgepeuzeld door een hongerige zombie dan ooit deze farce nog eens te moeten ondergaan.

BEELD EN GELUID
Het 1.85:1 HD-beeld is scherp, met een bevredigend contrast en schaduwdetail. De kleuren zijn duidelijk bewerkt met filters en gaan van natuurlijke volle kleuren tot donkere tinten met gele aanblik. Dit zijn stillistische keuzes van de regisseur, maar echt aantrekkelijk ziet de film er niet uit. Tijdens de donkere scènes ontbreekt het het beeld wat aan diepte en het zwartniveau stelt op zijn beurt ook wat teleur. De gebruikte print daarentegen is wel proper en vuiltjes zijn niet aan de orde. De Engelse DTS Master Audio 5.1-track klinkt agressief en dynamisch, met een prima spreiding en een goede plaatsing van de geluidseffecten. De dialogen komen netjes uit de centerspeaker en zijn mooi verstaanbaar gedurende de hele speelduur. De subwoofer klopt overuren en gaat goed door in het laag. Ruis en storingen zijn gelukkig niet te bespeuren.

EXTRA'S
Een kwartiertje losse en behoorlijk saaie setbeelden, een verzameling promotionele interviews (16 min.) en als laatste een vijftal trailers van andere DFW-films. Geeuw!

CONCLUSIE
De remake van George A. Romero's gelijknamige zombieklassieker is zonder twijfel één van de slechtste films aller tijden! Het acteerwerk is tenenkrommend, de humor flauw en misplaatst, het scenario absurd, de speciale effecten afschuwelijk en de regie belabberd. Geloof je ons niet? Onderga deze 'horror' dan zelf maar eens, maar kom nadien niet zeuren! De Blu-ray van DFW is overigens ook niet veel soeps.