FILM
The Sea Chase biedt niets wat we nog niet eerder hebben gezien in een oorlogsfilm. Ook niet in een prent van John Wayne trouwens. De plot meandert van het ene cliché naar het andere, maakt - niet ongewoon voor een film uit 1955 - zeker geen optimaal gebruik van het widescreenprocédé en focust eerder op de sterren dan op de karakters die deze sterren gestalte geven. Al in de eerste twintig minuten heb je dan ook de neiging langzaam weg te zakken in een diepe slaap om daar anderhalf uur later uit te ontwaken, de ontknoping te zien en niet het gevoel te hebben dat je iets gemist hebt. Wie echter toch de ogen open kan houden, vindt in dat middendeel een verrassend aantal entertainende scènes, ook al kunnen die onvoldoende tegengewicht bieden aan de ook ampel aanwezige overbodige en/of saaie sequenties.

Het verhaal positioneert enigszins verrassend - en volstrekt ongeloofwaardig - John Wayne als een Duitse zeekapitein aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Karl Ehrlich is een tegenstander van de nazi-ideologie, maar hij laat zich tegen zijn zin toch meeslepen in de wereldbrand: hij stelt zich als doel zijn crew veilig thuis te brengen ook al weet hij dat hij hiermee de Engelsen tegen zich in het harnas zal jagen. En dus vaart de kapitein op een nacht stiekem de haven van Sidney, Australië uit, met onvoldoende cokes in voorraad om Duitsland te bereiken en achtervolgd door een Britse oorlogsbodem. Wat volgt is een lange reis langs enkele eilanden in de Stille Oceaan die via Zuid-Amerika eindigt in de woelige wateren van Noorwegen, waar het Duitse schip achterhaald wordt door en geconfronteerd met de Britten.

Helaas is van een echte achtervolging of veel avontuur geen sprake. The Sea Chase wordt gedomineerd door ellenlange praatscènes waarin personages knullig hun motieven uit de doeken doen, een ander personage op zijn/haar taak wijzen of opgekropte woede/liefde/verveling met één onveranderlijke gelaatsuitdrukking met de kijker trachten te delen. Occasioneel leidt dat tot een degelijke of - zeldzamer - goed sequentie, maar veelal drukt deze tactiek het tempo van de film. De plot maakt weinig goed, want ook die bevat weinig stuwkracht. De weinige elementen die het verhaal wel vaart hadden kunnen geven - de aanwezigheid van een vrouw op het door testosteron geregeerde Duitse schip, de vroegere vriendschap tussen Ehrlich en zijn Britse achtervolger - gebruiken de makers bovendien als excuus om de sterren een podium te geven en hun ding te doen.

John Wayne maakt hiervan geen optimaal gebruik. De 'Duke', die een jaar later in The Searchers de beste vertolking van zijn leven zou geven, investeert nauwelijks in zijn personage: zijn kapitein is eerder een zoveelste variant op de cowboys die hij altijd heeft gespeeld dan een karakter van vlees en bloed. Dat is de fout van het script maar ook van Wayne, op wiens gelaat voortdurend desinteresse te lezen valt. Lana Turners aanwezigheid op de boot rekt de grenzen van de geloofwaardigheid, zeker in de tweede helft van de film, en een scène waarin ze haar zangkunst mag tonen, is niet op zijn plaats in The Sea Chase. De nevenrollen zijn al even stereotiep en voorspelbaar, maar kunnen tenminste bogen op solide karakteracteurs. Vooral Wayne's rechterhand John Qualen haalt het niveau van de prent zienderogen omhoog wanneer hij op het scherm verschijnt.

Niettemin speelt regisseur John Farrow te veel op veilig om The Sea Chase ook maar de minste kans op slagen te geven. De ongeïnspireerde shots creëren geen band met het publiek en ook de pogingen om eerst de tropische en dan de kille Atlantische golven met widescreenfotografie opwindend te maken, falen jammerljk. Dat The Sea Chase alsnog het bekijken waard blijft - net - heeft bijgevolg eerder te maken met de drang van de kijker om in een oude, versleten, maar comfortabele jas te kruipen dan met veel kunde of passie van cast en crew.

BEELD EN GELUID
Het beeld oogt degelijk genoeg voor een obscure film van meer dan 50 jaar oud, maar de tekenen van die ouderdom kan de transfer toch onvoldoende verbergen. De print ziet er in meer dan één scène vuil uit, terwijl ook krassen geregeld de kijkervaring storen. Weinig pracht gaat uit van de doffe kleuren, maar de scherpte en de contrasten zijn al bij al een aangename verrassing. De mono soundtrack is te stil en ongebalanceerd om de kijker volledig te engageren.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailergalerij van 5 John Wayne-films, waaronder The Sea Chase.

CONCLUSIE
The Sea Chase is een voorspelbare, nogal saaie oorlogsfilm zonder veel actie, memorabele karakters of visuele verbeelding. Het is het type prent dat je best bekijkt op een druilerige zaterdagmiddag wanneer er niets anders op tv is, maar meer ook niet. Beeld noch geluid scheren hoge toppen op de dvd. De bonussectie bevat louter trailers.