FILM
Wanneer de verlegen, eenzame Mario (Marcello Mastroianni) ’s nachts in Venetië ronddoolt, ontmoet hij een mysterieuze vrouw die op een brug staat te wenen. Ze heet Natalia (Maria Schell) en vertelt hem dat ze, in navolging van een gemaakte afspraak, al een jaar lang iedere nacht op haar geliefde wacht, een Franse reiziger aan wie ze ooit een kamer heeft verhuurd. Drie nachten lang vergezelt Mario haar en terwijl zij hem haar schrijnende verhaal vertelt, wordt hij langzaam op haar verliefd. Mario is ervan overtuigd dat Natalia's Franse minnaar nooit meer zal terugkeren en hij probeert haar voor zich te winnen. Maar Natalia is zo verknocht aan haar naamloze, afwezige geliefde dat ze geen oog heeft voor de verleidingen van Mario.

Le Notti Bianche, gebaseerd op een kortverhaal van Dostojevski, is een melodrama in de puurste zin van het woord: hoogdravende dialogen, labiele dames die bij het minste in tranen uitbarsten, hunkerende strijkers op de klankband, een eenzaam hoofdpersonage, een in schemerlicht badende stad. Alle ingrediënten en dito clichés van het sentimentele genre zijn aanwezig, maar ondanks deze nogal negatieve componenten laat de 8e film van Visconti zich eerder bekijken als een subtiel droomspel dan als een pompeuze ‘tearjerker’. Dit is vooral te danken aan Viscontis delicate regie, het trefzekere gebruik van sfeervolle visuele stimulatie en de degelijke prestaties van de kleine cast.

Marcello Mastroianni speelt voor de verandering eens geen irritante charlatan, maar een ietwat verlegen eenzaat die zijn gevoelens niet kan plaatsen. De stunteligheid die hij af en toe tentoonspreidt, charmeert en zorgt voor de nodige empathie. Ook Maria Schell overtuigt als de bedeesde Natalia. De manier waarop ze haar personage met een naïeve kinderlijkheid injecteert, werkt bijzonder aanstekelijk. Jean Mairais, vooral bekend als de spierbundel uit de surrealistische films van Jean Cocteau, neemt de rol van de naamloze geliefde voor zijn rekening. Veel heeft hij niet te doen en zijn dialogen zijn beperkt tot één enkele scène, maar toch laat hij, mede door zijn opmerkelijke charisma, een blijvende indruk na.

Maar de echte ster van Le Notti Bianche is toch het nachtelijke Venetië, waarvan enkele straten geloofwaardig, doch op geromantiseerde wijze zijn nagebouwd in de legendarische Cinecittà-studios. Van in het openingsshot bevinden we ons in een artificiële droomwereld vol clair-obscureffecten, traag voorbijglijdende mistbanken, rokerige cafés en donkere steegjes, die kan wedijveren met de decors uit de beste films noirs. Le Notti Bianche is dus eerst en vooral een film die het moet hebben van de aankleding en de acteerprestaties. De sfeervolle setting en de intieme dialogen doen ons zelf vergeten dat het scenario eigenlijk niet zo heel veel voorstelt – de laatste wending in het verhaal zie je eigenlijk al van heel ver aankomen – maar erg is het allemaal niet. Dit is een echt melodrama en het kan dus het beste als dusdanig bekeken worden. De zwaktes krijgen dan een charmante, warme gloed, waarin je je meer dan één keer zal willen onderdompelen.

BEELD EN GELUID
Le Notti Bianche staat in zijn oorspronkelijke anamorfe 16:9-beeldverhouding op dvd (en dus gelukkig niet 4:3 geletterboxed zoals op de hoes tot tweemaal toe foutief staat vermeld.) Over de beeldkwaliteit kunnen we kort zijn: die is, de leeftijd van de film in acht genomen, bijzonder goed. 95% van dit poëtische filmpareltje speelt zich af tijdens de donkere uren en dat had kunnen resulteren in een veelheid aan filmgrain, zwakke contrasten en moeilijk te lezen shots. Niets van dit alles. Het meer dan 50 jaar oude beeld oogt strak, bevat weinig ruis en ook de scherpte is dik in orde. Het ietwat sprookjesachtige landschap dat cinematograaf Silvano Ippoliti op het scherm tovert, wordt op dit schijfje alle eer aangedaan. Enige minpuntje is de iets te prominent aanwezige telecine-wobble. Storen doet dit echter niet. Geen referentieniveau dus, maar alleszins meer dan goed genoeg voor een film van deze leeftijd. De originele monotrack werd voor deze uitgave zonder veel aanpassingen overgezet naar een Dolby Digital-stereospoor. Ze klinkt zoals verwacht: weinig ruimtelijkheid en een tikkeltje schel. De subwoofers worden amper aan het werk gezet, maar rouwig zal u daar waarschijnlijk niet om zijn. Gelijk hebt u.

EXTRA’S
Geen extra's te bespeuren op dit schijfje.

CONCLUSIE
Le Notti Bianche is een dromerig melodrama dat drijft op voortreffelijke acteerprestaties, onderhoudende dialogen en een prachtige, sfeervolle fotografie. De beeldkwaliteit van het schijfje is uitstekend voor een meer dan 50 jaar oude film. Hetzelfde kan niet gezegd worden van het schel klinkende monogeluid. Extra’s zijn niet aanwezig.