FILM
Marie en Jean zijn een oud koppel; ze houden van elkaar maar van echte passie is al lang geen sprake meer. Wanneer het tweetal op vakantie gaat aan de kust, neemt hun leven een onverwachte wending: terwijl Marie op het strand ligt te zonnen, besluit de opmerkelijk in zichzelf gekeerde Jean een duikje te nemen in het warme zeewater. Hij keert echter nooit meer terug. De politie tast in het duister omtrent zijn mysterieuze verdwijning. Is Jean verdronken? Is hij er met een andere vrouw vandoor? Heeft hij zelfmoord gepleegd? Was hij depressief of was het een ongeluk? Marie doet, nadat ze de verdwijning heeft verwerkt, geen enkele poging om een antwoord te vinden op deze vragen. Integendeel zelfs: ze blijft hardnekkig volharden in het valse geloof dat haar man nog leeft. Haar vrienden maken zich zorgen en proberen haar behoedzaam opnieuw in contact te brengen met de realiteit. Zullen ze daarin slagen? En: is Jean effectief gestorven?

Sous Le Sable, de door de internationale filmkritiek bejubelde 4e langspeelfilm van Francois Ozon, laat zich het beste omschrijven als een introverte meditatie op leven, dood, en verlies. De prent focust vooral op de psychologie van Marie na het tragische incident en haar omgang met het onverklaarbare verdwijnen van haar man.

Wat de film verheft boven de middelmaat is het feit dat Ozon nooit antwoord geeft op de vragen die Marie (en ook de kijker) kwellen. Hij heeft het scenario zodanig geconcipieerd - genoeg ruimte overgelaten, zo u wil - om iedere toeschouwer de kans te geven zijn eigen verhaal achter het verhaal te bedenken. Het ontroerende einde is een mooi voorbeeld van die werkwijze.

Een groot deel van het succes van de film is te danken aan de uitstekende vertolkingen van de gezamenlijke cast.
Charlotte Rampling (César beste vrouwelijke hoofdrol) overtuigt als de fabulerende Marie die hardnekkig vasthoudt aan het spookbeeld van haar man, ook al gaat ze af en toe ‘over the top’ in enkele meer emotionele scènes. Ze heeft in ieder geval genoeg charisma en talent om de film te dragen. Bruno Cremer, die de rol van de stille Jean voor zijn rekening neemt en in het echte leven ooit levensgezel was van Rampling, krijgen we niet veel te zien. Hij acteert uitermate ingetogen, maar laat desondanks een blijvende indruk na. Ook de rest van de cast (en vooral Jacques Nolot als Vincent) brengt het er in deze ‘acteursfilm’ uitstekend vanaf.

Wat ook opvalt is de bijzonder eenvoudige en lucide filmstijl, gespeend van iedere pathetiek - zo typisch voor het oeuvre van de Franse cineast - die de prent een broodnodige lichtheid bezorgt.

Enige minpuntje: tegen het einde melkt Ozon het concept van de fabulerende vrouw teveel uit. Scène na scène zijn we getuige van de manier waarop Marie de waarheid uit de weg probeert te gaan, hoe ze haar toevlucht zoekt in de leugen dat haar man nog leeft. Ozon hamert zelfs op dat gegeven en op een gegeven ogenblik werden wij als publiek het een beetje beu. Gelukkig niet genoeg om de film als geheel te kelderen. Die blijft dankzij de voor de rest subtiele aanpak stevig overeind.

Al bij al een must-see voor cinefielen.

BEELD EN GELUID
Sous Le Sable staat in zijn oorspronkelijke 16/9-beeldverhouding op het schijfje en is anamorf gecodeerd. Wat onmiddellijk opvalt zijn de ietwat fletse kleuren en dito contrasten van de gebruikte filmprint. Echt storen doet dit niet, maar we hebben al oudere films besproken die veel beter scoren op dat vlak en dat is toch wel een beetje spijtig. Ook ruis en kleine printbeschadigingen zijn hier en daar te bespeuren, zonder dat ze echt storend werken. In ieder geval kunnen we zeggen dat we op vlak van beeldkwaliteit niet met een hoogvlieger te maken hebben.
Het geluid daarentegen klinkt, ondanks het feit dat de film dialooggedreven is, bijzonder gedetailleerd en ruimtelijk. Dit geldt vooral voor de scènes aan de kust (die windvlagen, die golven) en de muzikaal ondersteunde momenten.

EXTRA’S
Het schijfje bevat naast de hoofdfilm ook enkele interessante en minder interessante extra’s waaronder een kort interview met Francois Ozon waarin hij uitleg verschaft over de bizarre totstandkoming van het scenario (het eerste deel van de film is opgenomen nog voor Ozon het tweede deel had geschreven) en inzicht biedt in zijn initiële inspiratiebronnen. Voorts vinden we een allesbehalve fascinerend interview met Rampling en Cremer waarin ze de psychologie van hun personages omkaderen en een verhelderend audiocommentaar van Ozon. Het geheel wordt aangevuld met de obligate trailers van andere Homescreen-releases en geschreven biografieën.

CONCLUSIE
Sous Le Sable is een ontroerende psychologische film met een sterk acterende cast die, ondanks de lof van de internationale kritiek, tegen het einde een klein beetje begint te vervelen. Het geluid is meer dan goed genoeg voor een dialooggedreven film, maar de beeldkwaliteit behoort eerder tot de middelmaat. De extra’s variëren van boeiend tot oninteressant. Al bij al een goed schijfje van een aangrijpende, doch subtiele ‘tearjerker’.