FILM
De Amerikaanse sketchshow Saturday Night Live heeft in z'n dertigjarig bestaan talloze uitstekende komieken voortgebracht: Eddie Murphy, Chevy Chase, Bill Murray, Dan Akroyd, Phil Hartman, Will Ferrell en velen meer. Je merkt het: vooral mannen forceerden de doorbraak. Twee figuren die er de afgelopen vijf jaar furore maakten, zijn echter vrouwen: Tina Fey en Amy Poehler. Ook zij hebben Saturday Night Live inmiddels achter zich gelaten en focussen zich nu op een carrière in sitcoms: Tina Fey met het kritisch geadoreerde 30 Rock, Amy Poehler met de gloednieuwe comedy Parks and Recreation. Vorig jaar zette het duo echter ook de stap naar het grote doek. In Baby Mama spelen ze hun contrasterende looks en komische stijl tegen elkaar uit in de hoop zo het publiek aan het lachen te brengen. Helaas blijkt de prent minder gegrinnik of gegiechel - laat staan uitbundig gelach - te bevatten dan de gemiddelde woestijn water herbergt.

Baby Mama vertrekt nochtans van een premisse die heel wat mensen meteen zal aanspreken. Zakenvrouw Kate Holbrook (Fey) is zo druk bezig geweest met haar klim op de carrièreladder dat ze niet de tijd heeft gehad een vaste relatie met een man op te bouwen. Op zich geen probleem, ware het niet dat ze naar kinderen verlangt. Aangezien haar baarmoeder volgens de gynaecoloog een dorre woestijn is, zoekt ze haar toevlucht tot een draagmoeder. Angie (Poehler) blijkt helaas niet de draagmoeder die Kate voor ogen had: ze is een weinig intelligente losbol die rookt, drink en vloekt. Wanneer Angie het bovendien uitmaakt met haar vriend, trekt ze bij Kate in, wat de situatie compliceert, maar ook positieve kantjes heeft, want het duo leert elkaars luchtigere kant en kennen en tevens om wat meer verantwoordelijk te zijn. Een goed verborgen geheim van Angie dreigt echter roet in het eten te gooien.

Wat een leuke, moderne update van een klassieke 'Odd Couple'-situatie zou kunnen zijn, mondt in Baby Mama uit in een bijna onbekijkbare opeenvolging van ongrappige scènes, overthetopperformances en afgrijselijke dialogen. Regisseur en scenarist Michael McCullers - die eerder meewerkte aan de Austin Powers-franchise - blijkt absoluut geen gevoel te hebben voor komische timing, waardoor de film nogal sketchachtig overkomt, met bovendien oneindig veel meer missers dan voltreffers. Het scenario gaat volop voor de gemakkelijke, voorspelbare grap (het protagonistenduo vernielt in een dronken bui de auto van de verkeerde persoon, Amy Poehler speelt spelletjes met een borstpomp,...) en vraagt zich zelfs niet af of het publiek hier wel de gewenste reactie op zal hebben. Ergerlijk is bovendien hoe McCullers' montage het tempo volledig uit de film haalt. Nu eens laat hij een sequentie ellenlang duren, dan weer knipt hij weg voor er een pointe is geweest. Als McCullers de scenarist al weinig talent bleek te bezitten, dan is McCullers de regisseur al helemaal talentloos.

Des te verrassender is het bijgevolg dat hij een cast wist te verzamelen om "U" tegen te zeggen. Tina Fey is een uitstekende comédienne, maar ze loopt verloren in een rol die nergens toe leidt. Haar personage wordt in het begin geschetst als dat van een ambitieuze carrièrevrouw, maar het lijkt in de loop van de film nauwelijks over de competenties te beschikken om dit te rechtvaardigen. Amy Poehlers Angie is dan weer een wandelend cliché: het domme blondje met het gouden hart. In de nevenrol van een fruitbareigenaar draaft Greg Kinnaer op als potentieel object van affectie voor Fey. Het personage heeft echter ruggengraat noch diepgang, dus waarom Fey - onvermijdelijk en na (te) lang geflirt - voor hem valt, blijft een raadsel. Sigourney Weaver maakt een van de slechtste keuzes uit haar loopbaan door gestalte te geven aan een oudere vrouw die zwanger is van een tweeling, terwijl een niet in de generiek vermelde Steve Martin zowaar ergerlijker is als boomknuffelende miljonair dan als inspecteur Clouseau.

Ondanks een apert gebrek aan pluspunten groeide Baby Mama in de Verenigde Staten uit tot een kleine hit. Blijkbaar is het moderne filmpubliek zodanig dom geworden dat een ondermaatse komedie met enkele grote namen en een herkenbare plot goed genoeg is om aan je vrienden aan te bevelen. Niets nieuws onder de zon natuurlijk, maar als zelfs de Amerikaanse filmpers enkel lovende kritieken bevat, dan moet men zich afvragen of de hele filmindustrie in Hollywood bijwijlen niet één grote, zielige grap is. Eén ding moet ik Baby Mama echter nageven: het thema van de prent wordt uitstekend doorgetrokken in de film: infantiliteit troef!

BEELD EN GELUID
Zowel beeld als geluid voldoen aan de normen die we mogen stellen aan een moderne film. Bij het beeld valt vooral de rijke weergave van de kleuren op, die gecomplementeerd wordt door een goede scherpte, aangename contrasten en een totaal gebrek aan printbeschadigingen of grain. De soundtrack klinkt helder en verstaanbaar en kan bogen op een degelijke mix. Niet alle boxen worden echter optimaal benut in de DD 5.1-set-up, hoewel dat voor een komedie niet hoeft te verwonderen.

EXTRA'S
De enige extra's zijn een stel ongrappige Deleted Scenes (7 min.) en wat Cross-promotionele Trailers.

CONCLUSIE
Baby Mama is een prent met een degelijke premisse die om zeep wordt geholpen door een incompetent script, ergerlijke acteerprestaties en een montage die de antithese van meeslependheid is. De film is een perfect voorbeeld van hoe de dominantie van onscreentalent bij het op poten zetten van een prent vaak nefast is voor de kwaliteit. Beeld en geluid halen echter een goed niveau op deze schijf. De bonussectie is zo goed als leeg.