FILM
Ik ben nooit een fan geweest van Guy Ritchie. Alle kritische lof voor Lock, Stock And Two Smoking Barrels heb ik nooit begrepen, Snatch was intrigerend, maar bijzonder oneven en hoe minder we zeggen over Swept Away of Revolver hoe beter. Nodeloos te zeggen dat ik geen meesterwerk verwachtte toen ik Ritchies recentste, RocknRolla, in de Blu-rayspeler propte. Misschien is net dat de reden waarom de prent zo'n aangename verrassing is. Enkele filmische tics zijn weliswaar overeind gebleven, maar met RocknRolla laat de regisseur zijn van weinig talent getuigende verleden achter zich en toont hij zich zowaar een bekwame en bijwijlen originele cineast. De film is niet infantiel, niet vervelend, niet geobsedeerd door gimmicks, niet ondaardig vertolkt en niet doorspekt met onnodig hippe dialogen. Misschien niet de grootste lofzang voor een film, maar in het geval van Ritchie betekent het meer dan een kleine stap voorwaarts: het is een gigantische sprong.

Het milieu waarin RocknRolla zich afspeelt, doet nochtans niet vermoeden dat de regisseur van de norm zal afwijken. Eens te meer kiest hij de misdadige onderbuik van Londen als terrein. Lenny Cole controleert een groot deel van de bouwprojecten van de stad omdat hij de raadsleden van het stadsbestuur - die de bouwvergunningen afleveren - in zijn zak heeft. Maar er zijn kapers op de kust. Zijn rechterhand Archy is loyaal maar ambitieus. Een stel kleine dieven zet Lenny te kijk door miljoenen die voor de raadsleden bedoeld zijn, te stelen. Het lievelingsschilderij van een Russische concurrent - uitgeleend aan Lenny - verdwijnt spoorloos. De boekhoudster van die Rus graait in de pot van haar werkgever. En dan is er ook nog Johnny Quid, een aan drank en drugs verslaafde rockzanger waarvan wordt gefluisterd dat hij dood is, maar die levend en wel in Londen zit en die een cruciale rol zal spelen in dit alles.

Het grootste pluspunt van deze film is dat hij van de eerste tot de laatste seconde doorraast als een onstopbare trein, weliswaar met een handvol vergeten sequenties onderweg, maar dat kan de pret niet drukken. Het verhaal bevat kortom vaart, weet je geregeld te verrassen en puurt optimaal sfeer uit een levendig milieu. De dialogen zijn ditmaal geen hypactieve kloon van Tarantino-speak, maar gronden de personages in de realiteit, zonder de broodnodige filmische extravagantie die dit verhaal nodig heeft tekort te doen. Om het kort maar krachtig te stellen: het plaatje van RocknRolla klópt gewoon. Je voelt je als kijker meteen thuis in de wereld die Guy Ritchie heeft gecreëerd en je vergeeft hem daardoor probleemloos de zelfdzame keren dat hij zich weer eens vergrijpt aan puur door vormelijke interesse ingegeven gimmicks als tijdelijke slowmotion, occasionale dialooglijnen in beeld of onnodig geknip tussen twee cruciale scènes. De hyperactieve factor is overigens opvallend teruggeschroefd in RocknRolla: de montage is zeker niet sneller dan de gemiddelde misdaadfilm en grijpt zelfs regelmatig terug naar oude, predigitale beeldtaal.

Ook de performances zijn ergens lekker ouderwets. Tom Wilkinson is als Lenny niet de protagonist van de film, maar wel de spil waar om alles draait. De acteur, die zelden een slechte rol speelt, is ook hier weer in vorm: hij is perfect geloofwaardig als een man die manipuleert als de besten om zo, als een door vriend en vijand gerespecteerde messias, orde te scheppen in de chaos van de onderwereld. De échte hoofdrolspeler is de kleine dief One Two, met verve én verrassend veel kwetsbaarheid vertolkt door Gerard Butler. Met hem identificeer je je als kijker het gemakkelijkst omdat hij zegt waar het op staat, charme in overvloed heeft en subtiele humor naar een hoger niveau tilt. Thandie Newton speelt een boekhoudster met een botoxgezicht en hij is dus vooral mooi en helpt het verhaal vooruit. Als Wilkinsons rechterhand is Mark Strong een ware revelatie, dankzij een ingetogen vertolking die toch de ambitie van het personage uit elke porie doet verdampen. Dragan Micanovic speelt een Russische miljonair naar het model van Roman Abramovich. Extravagant maar uitmuntend is de performance van Toby Kebbell als Johnny Quid: zodra hij op het scherm verschijnt kan je je ogen niet van hem afhouden, uit angst een geniale flits te missen.

Grootse cinema kan je RocknRolla niet noemen, wel amusante. En meer moet dat eigenlijk ook niet zijn. Soms heb je na een lange werkweek immers geen behoefte aan een belangrijk verhaal dat per se verteld moet worden met integriteit, maar wil je languit onderuitzakken met een pintje en een zak chips op de zetel, met je vriendin of een stel vrienden naast je. Dan heb je geen behoefte aan Oscar-winnende acteerprestaties of innovatieve cinematografie. Wat goede grappen, een aanstekelijke soundtrack, personages die je - ondanks hun criminele neigingen - best in je vriendenkring wil opnemen en licht geforceerde maar quoteerbare dialogen en je bent twee uur lang even van de wereld. Voor wie dat ook als een ideaal avondje klinkt, kan ik RocknRolla van harte aanbevelen.

BEELD EN GELUID
De Blu-Raypresentatie van deze film mag er wezen. Een uiterst scherp beeld met prima weergegeven kleuren en knappe zwartlevels zet de toon voor een fijne filmische beleving. Het contrast is niet altijd optimaal, maar dat ligt eerder aan de keuzes van de cinematograaf dan aan de beeldtransfer. Zowel het TrueHD-spoor als de DD 5.1-track gebruiken alle boxen van je home theatre om de wereld van RocknRolla tot aan je trommelvliezen te brengen.

EXTRA'S
Het Audiocommentaar van Guy Ritchie en acteur Mark Strong is helaas niet het beste babbelspoor van het jaar. Er vallen geregeld ongemakkelijke stiltes en ook de informatie die wordt aangereikt, is onvoldoende om de genese en uitwerking van de film te vatten. Blokes, Birds and Backhanders (15 min.) voert de belangrijkste spelers voor en achter de camera op voor een standaard making of. In Guy's Town (8 min.) wordt dieper ingegaan op de rol van Londen als locatie voor de film. Ten slotte bevat de schijf een Deleted Scene (2 min.) waarin One Two tracht te joggen met een rokende oude man naast zich.

CONCLUSIE
RocknRolla is de eerste film van Guy Ritchie waarvan ik zonder meer kan zeggen dat ik hem goed vind. Een labyrintachtig, doch licht verteerbaar scenario vormt de solide basis voor een prent die gedomineerd wordt door een aanstekelijke sfeer, een doordachte regie en oerdegelijke acteerprestaties. De audiovisuele presentatie is bovendien uitstekend. Minpunt is een bonussectie die weinig inzichtelijk is.