FILM
Bolt (John Travolta) is een genetisch gemanipuleerde hond die laserstralen uit zijn ogen kan schieten en met zijn superbark aardbevingen kan veroorzaken. Keer op keer haalt hij zijn bazinnetje, Penny (Miley Cyrus) uit een lastig parket, waarbij een sinistere geestesgestoorde, doctor Calico (Malcolm McDowell) en zijn geüniformeerde bendeleden alweer een plot hebben bedacht om de wereld te veroveren. Tot in het overdrevene toe haalt Bolt de motorrijders met hun elektrische bliksemschichten schietende handen onderuit en laat hij de helikopters neerstorten.

En dan gaat het licht aan en stopt de camera met draaien. Van alle goedogende maar met clichés overladen superheldenactie is geen jota waar. Penny is gewoon een actrice, doctor Calico is bij dat hij zijn paycheck aan het einde van de draaidag krijgt. Maar vooral: Bolt heeft geen fucking clue dat zijn superkrachten een product van het SFX-departement, dus niet echt zijn, en dat hij het onderwerp is van een soap op tv waarvan de voornaamste vijanden de tanende kijkcijfers zijn. Als staaltje van method acting kan Dustin Hoffman er zelfs een puntje aan zuigen. En één weekeinde gebeurt het onvermijdelijke: Bolt, die nog altijd na de laatste cliffhanger van voor het weekeinde in de veronderstelling leeft dat Penny in de klauwen van doctor Calico gevangen zit, breekt uit bij de filmstudio om haar te gaan redden. Hij is er echter pertinent van overtuigd dat piepschuim zoiets is voor hem als kryptoniet voor Superman, en wanneer hij per ongeluk in een doos vol piepschuim glijdt en wordt ingepakt en naar New York wordt verscheep, lijkt het uit te zijn met Bolt. De filmstudio zit met de handen in de haren, want ze moeten op een weekeinde tijd een andere hond trachten te vinden. Penny's manager ziet echter alleen maar wat voor extra publiciteit het kan opleveren, en in plaats van Penny's bezorgdheid te delen denkt hij alleen nog maar in termen van een exclusief interview voor The Tonight Show.

Bolt kan zich intussen in New York uit zijn kartonnen doos bevrijden, en wordt geconfronteerd met de harde realiteit: zijn vermeende superkrachten zijn geen vijf cent waard - alhoewel hij echt wel moeite heeft om het concept "geen superheld zijn" te vatten. In zijn vertroebelde visie waarin hij nog altijd de wereld beschouwt als één groot paranoïde complot van doctor Calico, gijzelt hij een kat, Mittens (Susie Essman), van wie hij denkt dat ze hem kan terugbrengen naar de geheime schuilplaats van de doctor, en onderweg pikken ze nog ergens Rhino (Mark Walton) op, een hamster in een plastic bolletje die zichzelf tot de nummer één-fan van Bolt geproclameerd heeft en elke aflevering van het feuilleton heeft gezien. Het drietal onderneemt een soms hachelijke maar vooral avontuurlijke terugtocht naar Hollywood om Bolt te herenigen met zijn bazinnetje. Maar in tegenstelling tot Mittens en de van devotie overlopende Rhino is Bolt is er nog altijd niet van overtuigd dat hij geen superkrachten zou hebben. Wat onderweg nog voor een paar problemen zorgt waarin de factor vernieling van eigendom door dieren een belangrijke rol speelt bij het opmeten van de schade. Wanneer Bolt in Hollywood herenigd wordt met Penny, moet hij tot zijn grote schrik vaststellen dat de studio intussen niet heeft stilgezeten en een andere, precies op hem gelijkende hond, als vervanger heeft laten opdraven. Maar d'r zit een zedenles in het geheel: Bolt is misschien geen superhond, maar om op het juiste moment heldhaftig te zijn, moet je helemaal geen superhond zijn...

Bolt wordt bij elke kijkbeurt beter! Geïnspireerd door het succes van Pixar probeerde Disney met films als Chicken Little en Meet The Robinsons ook de computer haar intrede te laten doen bij de Disney Classics-productie. Met de gekende resultaten: de films flopten stuk na stuk genadeloos én terecht, en Disney is nu teruggeplooid op het maken van handgetekende animatiefilm. Tegelijk zou de in 2004 afgebroken traditie van Home On The Range in 2009 opnieuw voortgezet worden met The Princess And The Frog. Disney heeft lijdzaam moeten toezien hoe Pixar de éne succesfilm na de andere op het publiek afvuurde en zelf niets van betekenis meer heeft gemaakt.

Maar het is 2009 nu, en er zijn dingen veranderd. Op het huis van de muis hangt sedert kort een bordje "under new management". John Lasseter, de grote baas van Pixar, is nu de grote baas van Disney geworden, en zelfs al beperkt zijn bijdrage in deze film zich tot executive producer, Bolt is het eerste teken van leven van Disney na een héél lange tocht door de woestijn, waar we nog eens ongemeen positief over kunnen zijn. Weg hyperkinetische stijl, weg ook de bordkartonnen personages: Bolt knoopt op alle mogelijke manieren weer aan bij het rijke animatieverleden van de studio, en de film zou zelfs zo uit de Pixarstallen kunnen zijn gerold. Het simpele gegeven, waarbij eens lekker een sneer wordt gegeven naar het soort inhoudsloze televisieprogramma's waar de jeugd tegenwoordig mee zoet gehouden wordt, is er één van zuivere, haast hoofse liefde tussen een hond en zijn bazinnetje. Liefde die wordt ontmaskerd als een stuk komedie, maar waar de beide hoofdpersonages blijven in geloven en alle obstakels onderweg overwinnen, tijdens een fijne road movie langsheen een landkaart volgetekend met wafeltjes van een fictieve maar herkenbare fastfoodzaak. D'r is wonderwel veel plaats om in de film zonder al te veel fletse moralistische preken een gevoel van vriendschap uit te laten stralen. Eigenlijk is alle vijandschap en haat in deze film gebaseerd op de ontspoorde fantasieën van een filmscenarist - d'r is geen echte vijand te bespeuren, alles blijkt eens scenario voor een tv-serie te zijn -, en leert Bolt dat de wereld eigenlijk zo slecht nog niet is. De enige echte slechterik in de film is overigens de manager van Penny, die in elk incident met Bolt dollartekens in zijn ogen krijgt en de onweerstaanbare drang krijgt om de emotionele Penny te boeken in de Tonight Show, kwestie wat goedkope emo-tv te produceren en uiteindelijk nog wat centjes eraan te kunnen verdienen door middel van de extra reclame. Het lijkt wel alsof de sinistere plannen van doctor Calico een metafoor zijn voor het stijl van animatieterrorisme waarin Disney met hun nieuwere producties aan de man trachtte te brengen, terwijl wat Bolt (de hond) meemaakt een back to basics is voor de film Bolt.

Bolt is een ontroerende en warme film die nauwgezet de juiste delicate toon aanslaat, waarbij toch duidelijk te zien is dat Lasseter achter de schermen zijn medewerkers stuurt. En ze doen maar beter wat hij zegt, want het is in de goede richting dat hij ze leidt. De grappen zijn allemaal redelijk familievriendelijk, buiten een meta-gevoel van het soort televisie dat The Bolt Show is, is de film zeker niet overladen met knipoogjes naar de hedendaagse popcultuur (zoals bijvoorbeeld Madagascar), en wanneer er al een knipoogje wordt gegeven dan is het er ééntje waar je heel hard over moet nadenken ("Soverign studio's" in plaats van "Universal studio's").

Bolt draait rond een universeel gegeven en is een universele film die elke leeftijd zou moeten aanspreken. Ze zeggen het vaak, maar dit keer is het gewoon wáár.

BEELD EN GELUID
D'r is een beetje verwarring over het gebruikte geluidsformaat van de disk. Disney heeft in al zijn persberichten aangekondigd dat het geluid in DTS TrueHD 5.1 op de schijf staat, en volhardt in de boosheid door dit ook nog op de hoes te zetten. Iedereen met een beetje technische achtergrond weet natuurlijk dat DTS TrueHD als geluidsformaat niet bestaat, het is óf het ene, óf het andere. En in dit geval is het net als bij Wall-E een DTS-HD MA 7.1-track en damn it, het is een goeie. Disks uitrusten met een Dolby 5.1-track in de originele taal maar een DTS-track in één of andere verfoeilijke dubbing, het komt bij Disney gelukkig hoe langer hoe minder voor, en vooral op de afdeling animatiefilms heeft men de boodschap begrepen dat qua Blu-ray alleen het beste voor de consument goed genoeg is. Bij de openingsscène van Bolt - de eerste pakweg tien minuten zijn een fragment uit de van actie overlopende televisiereeks waarvan Bolt onterecht meent dat het allemaal echt is - knallen de exploderende helikopters, gieren de zoevende bikers en resoneert Bolts superbark in alle glorie door de speakers. Wanneer de camera's stoppen met draaien blijft echter de iets minder op krachtdaden gerichte geluidsactie mooi verdeeld over een breed uitlopend geluidslandschap, en blijven we de hele film lang genieten van een mooi afgewerkte, subtiele, krachtige maar evenwichtige mix van dialogen, muziek en geluidseffecten. Wat het beeld betreft kunnen we de bespreking behoorlijk inkorten: net als bij de meeste CGI-animatiefilms is er niet het minste op aan te merken.

EXTRA'S
De zwakte van Bolt is de selectie aan extra's. Na de immer verplicht opgelepelde trailers voor andere produkten uit de Disney-stal, waaronder de blijkbaar debiele film Beverly Hills Chihuahua, en anderzijds toch een sneak peek van het veelbelovende The Princess And The Frog (damn, was het maar 2010!) kan je in de setup-sectie een D-Box motion code activeren. Zoals tegenwoordig bij alle dergelijke computeranimatiefilms hoort is er nog een bonusfilmpje te zien, Super Rhino (4 min.), waarin Rhino droomt dat híj de grote held uit het Bolt-feuilleton is, die na ziujn grote reddingsactie dringend naar het podium moet om zijn hitsige fans tot bedaren te brengen. Rhino's zangtalent is echter op zijn zachtst gezegd discutabel, en hij wordt net op tijd wakker. Dan volgen er 2 verwijderde scènes met optioneel commentaar, waarbij telkens alternatieve versies naar voor worden gebracht waarin Bolt ontdekt dat hij helemaal geen superhond is. De documentaire "In session with John Travolta en Miley Cirus" (1 min.) sluit vervolgens naadloos aan op de videoclip "I Thought I Lost You" (2 min.) door de beide hoofdacteurs. Het valt te betreuren dat het vele maken superieure nummer Barking At The Moon van Jenny Lewis niet weerhouden is. Het spelletje "Bolt's Be-Awesome Mission" zijn we liefst zo snel mogelijk vergeten. Drie korte documentaires laten ons nog wat achter de schermen -materiaal zien. In "A New Breed Of Directors: The Filmmaker's Journey" (5 min.) worden regisseurs Byron Howard & Chris Williams die met Bolt hun eerste langspeler af hebben, en blijkbaar hun eerste film tout court ook. Als dat werkelijk zo is, dan gaan de heren ongetwijfeld zo van zich laten horen.In "Act, spreak: The voices of Bolt" (10 min.) zien we achtereenvolgens zangeres Miles Cyrus (Penny), John Travolta (Bolt), Susie Essman uit Curb Your Enthusiasm, en de totaal daar niet op ingestelde Mark Walton bij de toekenning van hun stemopdracht. "Creating the world of Bolt" (7 min.) is een iets minder beklijvende docmentaire dan de andere twee. Dan vinden we nog een hele reeks Bolt art galleries te vinden. Mooi maar niet van die aard dat de Bluray een topstatus zou verdienen

CONCLUSIE
Met Bolt heeft Disney op eigen houtje een CGI-film in elkaar gebokst die in tegenstelling tot hun vorige experimenten op dat gebied wél de moeite is. De schaduw van Pixar is nooit veraf. De technische kwaliteit van de disc is in alle opzichten af, maar de spoeling extra's is te dun.