Veertien nummers in iets meer dan een uur, dat is wat deze Novastar Live-dvd te bieden heeft, een mengeling van bekende radiohits en albumnummers, maar te horen aan het zangtalent van het publiek in de Lotto Arena in Antwerpen, Paradiso in Amsterdam en 013 in Tilburg, gaat het hier om materiaal dat van begin tot eind bekend is. Dat hoeft niet te verbazen, want Novastar, alias Joost Zweegers, is een zuinige leverancier. In z’n tienjarige carrière maakte hij maar drie albums. Almost Bangor, zijn meeste recente release, schoot in Vlaanderen en Nederland meteen naar de top en is beslist zijn snelst verkopende album, maar ook Novastar en Another Lonely Soul hebben sinds hun release in 2000 en 2004 hun weg gevonden naar menige huis- en studeerkamer.

 

 

Novastar is een vreemd fenomeen. Wat klinkt als de naam van een flitse hardrockband, is in wezen een eenmansproject dat zich tijdens studio-opnamen en liveconcerten laat omringen door een uitgelezen selectie muzikanten, in dit geval door Karel De Backer op drums, Jeroen Swinnen op keys & bass en Aram Van Ballaert op elektrische gitaar. Joost Sweegers is een duiveltje-doet-al: hij componeert, hij schrijft z’n eigen teksten, hij zingt, hij speelt piano en gitaar en hij gedraagt zich als een rockartiest én een singer-songwriter tegelijk. Z’n muziek wordt getypeerd door een grote muzikaliteit en z’n composities vallen op door hun grote emotionaliteit, een vaak niet voor de handliggende structuur en pakkende refreinen die de instapdrempel voor de luisteraar aanzienlijk verlagen. Misschien vindt u een vergelijking met Radiohead overdreven, maar als u naar de liveversie van Tunnelvision luistert op deze dvd, dan volgt u beslist een eindje die redenering: dezelfde breekbaarheid en dezelfde fragiliteit, waarmee niks is geïnsinueerd, want laat het duidelijk zijn, Novastar ís een origineel en uniek talent.

 

Ondanks het feit dat Novastar Live een compilatie is van drie concerten op drie verschillende locaties, lijden de beeld- en geluidkwaliteit daar nauwelijks onder, hoewel er in de Lotta Arena tijdens sommige nummers best wat meer licht op de set had mogen staan: voor de fan in de zaal is de ervaring uiteindelijk anders dan nadien voor de kijker thuis. Maar het resultaat is een gevarieerd aanbod qua decor en belichting en dat is in dit geval een voordeel.

 

 

Over de uitvoeringen kunnen we kort zijn: het klinkt allemaal anders dan op de albums en gelukkig maar, en toch zo vertrouwd. Want de stem van Joost Zweegers herken je uit duizend en ze tovert telkens opnieuw kippenvel te voorschijn. In Mars Needs Woman bijv., het eerste nummer van het concert, staat Joost Zweegers helemaal alleen met z’n akoestische gitaar vóór de lichtbundel in de Lotto Arena, sober en zonder franje en even later krijgt hij het gezelschap van een zeurende gitaarsolo in afwachting van een spetterende finale. Meteen een voltreffer en een goed voorteken voor wat volgt. Tunnelvision in dit geval, tegen de achtergrond van akoestisch gitaarspektakel, licht en donker van toon. Het triootje uit Almost Bangor wordt vol gemaakt in uptempo met Weller Weakness, waarin gebroken ritmes en huilende gitaren tegen elkaar opbieden. Voor Lost & Blown Away uit z’n eerste album, neemt Joost Zweegers plaats aan de piano. Hard en zacht, want tijdens het refrein zijn het opnieuw de jankende gitaren die voor de sfeer zorgen. Vandaar naar Faith is maar een kleine stap: zijig, dromerig en wondermooi met de piano vooraan. En dan meteen door voor een eerste hoogtepunt: (Where Did We Go) Wrong met stevige drums en schallende gitaren op een ijzersterke melodie en een sing-a-long van het publiek dat de Lotto Arena heel even op haar kop zet.

 

Waiting So Long klinkt jachtig als het verkeer op een vierbaans, met een zangstem als een zonsopgang en jengelend Centraal-Afrikaanse gitaarspel ter ondersteuning. Wings on Me in pure poprock, late Beatles, Lennon en pleine forme, maar ook onmiskenbaar Novastar, en vervolgens U2 achterna in Smooth Flavours met loeiende sirenes en vervaarlijke uithalen richting heelal: Zweegers’ in akoestische topvorm. Vervolgens steekt de band nog een tandje bij voor When The Lights Go Down on The Broken Hearted, hartverscheurend mooi indeed, met schurende snaren, gitaargetokkel als vertraagde regendruppels op het podium van de Lotta Arena, een galmende zanger en een feest voor de luidsprekerboxen thuis. Back to basics dan met Moving Waves: breekbaar en desolaat, een eenzaam duet voor stem en akoestische gitaar, meer moet dat niet zijn om ons te overtuigen.

 

 

Nog één keer intiem en teder vóór de finale losbarst. All Day Long: een kleine man op een immens podium met alleen maar zijn engelenstem, z’n muziek en zes snaren. En dan, het kon niet uitblijven, het nummer waarvoor we de radio nog altijd een tikkeltje luider zetten: The Best is Yet to Come, een niet te vermijden storm die langzaam aan komt rollen met een piano als een dreigende regenwolk en daarop een paar duizend fans die voor het koor zorgen. Because mag de set afsluiten, want het is de synthese van al die verschillende Joost Zweegertjes die samen Novastar vormen.

 

Playlist:

01.   Mars Needs Woman

02.   Tunnelvision

03.   Weller Weakness

04.   Lost & Blown Away

05.   Faith

06.   Wrong

07.   Waiting So Long

08.   Wings on Me

09.   Smooth Flavours

10.   When The Lights Go Down on The Broken Hearted

11.   Making Waves

12.   All Day Long

13.   The Best is Yet to Come

14.   Because

De beeldkwaliteit van deze liveregistratie is in orde. De opname bevat geen storingen of andere ongerechtigheden; het 2.35:1-formaat biedt een brede kijk op het podium en het laat ook ruimte voor veel zwart, links en rechts, tijdens de close-ups van de zanger waardoor het beeld er mooi egaal en nooit overvol uitziet. Toch moet iemand mij eens proberen uit te leggen wat de toegevoegde waarde is van de ontelbare rugschots, de vele wazige opnamen, de onscherpe close-up tijdens een gitaarsolo of de vele overgangen van scherp naar onscherp en omgekeerd, soms verschillende keren na elkaar tijdens één en dezelfde take.

 

De vaak introspectieve muziek van Novastar eist een rustige cameravoering en een dito montage, maar hier gebeurt net het omgekeerde: de camerawissels volgen elkaar in sneltempo op. Dat is geen probleem in de stevige nummers, maar in de ballades krijg je op die manier geen uitzicht op Joost Zweegers’ inspanning om de juiste frasering te vinden. Je ziet nooit hoe hij zich fysiek uitput om een compositie naar een hoogtepunt te voeren, hoe hij lijdt en geniet; er is nooit een moment rust om hem na een fragiele openingszin voorzichtig te zien openbloeien, aarzelend te zien groeien, z’n voorhoofd gefronst en z’n neus in de lucht op zoek naar een hoge noot, dan gas terugnemend, zich concentrerend om voorzichtig een nieuw start te nemen. De man heeft charisma en dat wil je als kijker zien. Met een beetje geluk zie je hem in deze registratie twee opeenvolgende zinnetjes aan elkaar smeden, maar dan is de camera al weer weg voor een rugshot, een kikkerperspectiefshot, een shot van rechts, een close-up, een gitaarshot, etc., allemaal in minder dan vijftien seconden. Een cascade van beelden die nauwelijks rekening houdt met wat zich op het podium afspeelt of met wat beeldtaal zou moeten doen, nl. essentie toevoegen. Mocht het publiek van Novastar uit 14- tot 16-jarige gillende schoolmeisjes bestaan, dan zou je daar nog enigszins begrip voor hebben, maar heeft zíjn publiek daar behoefte aan? Het stoort, het enerveert, het werkt vaak op de zenuwen. In der Beschränkung zeigt sich der Meister; het was die goede oude Goethe die het regeltje bedacht. Wordt dat de studenten op onze filmscholen niet meer op het hart gedrukt?

 

 

De geluidploeg maakt wat dat betreft een veel betere beurt en laat de muziek van Novastar helemaal tot haar recht komen. De 5.1-versie zorgt ervoor dat het geluid als een golvend tapijt voortdurend langs alle kanten door de huiskamer zweeft en zich mooi over de ruimte verdeelt. Met de knop naar rechts gaat Zweegers’ stem door merg en been en tijdens de hardere nummers zijn het de drums en de basgitaar die de adrenaline naar het hoofd jagen. Als ze bij EMI slim zijn, dan volgt er heel gauw een live-cd.

In de bonusafdeling krijgt u Vier Extra Nummers in zwart-wit (Sundance, Bangor en Miles uit de Lotto Arena en een afwijkende versie van Because in Paradiso), Drie Muziekvideo’s (Mars Needs Woman, Mars Needs Woman (animatie versie) en Because) en een weinig zeggende korte Backstage (7 min.). We missen vooral een babbel met Joost Zweegers en de muziekvideo van Never Back Down.

Novastar Live is qua repertoirekeuze en uitvoering een sterke prestatie. De zanger gaat voluit en zijn muzikanten geven de composities kleur, sfeer en punch waar nodig en nuttig. De soundtrack is bijgevolg formidabel. De beeldregistratie is vaak slordig en de montage holt het spektakel op het podium vaak gewoon voorbij. Zweegers rustige ballades nodigen uit tot contemplatie en overpeinzing en daar hoort een dito beeldregistratie en een passende montage bij. Op dat vlak scoort deze opname onder de verwachtingen. Als u daar evenwel niet wakker van ligt, dan is er geen enkele reden om deze Novastar Live links te laten liggen, want het is allemaal mooi, bloedmooi.