In augustus 1945 – net voor het grote offensief tegen Japan – wordt de USS Indianapolis in de Stille Oceaan gekelderd door een Japanse duikboot. De oorlogsbodem met 1200 bemanningsleden aan boord was op weg van de Amerikaanse westkust naar Hawaii (waar essentiële onderdelen voor de A-Bom op Hiroshima werden geleverd) en van daar naar een ontmoetingsplaats met andere U.S.-oorlogsschepen in de buurt van de Filippijnen. Tegen middernacht treffen twee torpedo’s het schip kort na elkaar. 12 minuten later verdwijnt het in de golven. De evacuatie verloopt chaotisch. De getroffen zones worden hermetisch afgesloten, maar minstens 200 bemanningsleden zitten als raten in de val in de buik van het schip.

 

 

De Indianapolis staat in lichterlaaie. Vele bemanningsleden zijn dood, gewond of verbrand. Vlotten worden in allerijl uitgezet. De bemanning springt overboord. De telexist slaagt erin om nog gauw een S.O.S.-bericht uit te zenden. Het zinkende schip zuigt nog een aantal verzwakte crewleden mee naar de bodem van de oceaan, de rest probeert de vlotten te bereiken of zich vastte klampen aan drijvende brokstukken. Tegen de ochtend drijven er tientallen lijken op het water: de zwaargewonden hebben de koude nacht niet overleefd. Nog zo’n 600 bemanningsleden dobberen bij het ochtendgloren in kleine groepjes in de buurt van het ongeluk rond. De meerderheid draagt een life jacket, anderen hebben minder geluk gehad en proberen zwemmend het vege lijf te redden. Tegen het middaguur stijgt de temperatuur tot ruim 35 graden. De mannen hopen op een snelle redding, maar in het communicatiecentrum honderden mijlen naar het westen interpreteert men de vijandelijke berichten over een confrontatie met de USS Indianapolis als een valstrik om Amerikaanse schepen naar zee te lokken: men doet niets, men weet ook niet dat de oorlogsbodem gezonken is. Laat in de middag verschijnen de eerste haaien. Ze zwemmen in grote bochten om de reddingsvlotten en doen zich te goed aan de vele lijken.

 

 

Dag twee: tijdens de nacht zijn opnieuw tientallen bemanningsleden bezweken. De voorraad zoetwater raakt op. De beperkte mondvoorraad wordt onder de overlevenden verdeeld. In de buurt zwemmen nu tientallen haaien rond. Elke bemanningslid dat sterft wordt in hun richting geduwd om rechtstreekse aanvallen te voorkomen. Op het hoofdkwartier wordt de USS Indianapolis nog niet gemist: soms doen oorlogsbodems er langer over dan voorzien. ’s Nachts is het opnieuw ijskoud. De volgende ochtend zijn de haaien wel heel erg nieuwsgierig: ze komen dichterbij en stoten de bemanningsleden met de neus aan. Eentje wordt in de hand gebeten en men verplicht hem om uit de buurt van de vlotten te blijven. Het wegsijpelend bloed trekt nl. extra de aandacht van de haaien. De zoetwatervoorraad is op. De hitte stijgt tot 40 graden. Ronddrijvende voedselvoorraden uit de USS Indianapolis brengen tijdelijk soelaas. Een passerend militair vliegtuig heeft de collega’s in zee niet opgemerkt. Derde dag: opnieuw een koude nacht en heel veel dorst. De kapitein verbiedt z’n manschappen om zeewater te drinken, maar sommigen kunnen de verleiding niet weerstaan: na een paar uur worden ze gek en gewelddadig, kalmeren en sterven. Anderen hebben verbrande ogen en een verbrand aangezicht. De zwaksten gaan in de loop van de dag letterlijk naar de haaien. Een militair vliegtuig merkt het S.O.S.-signaal op dat via spiegeltjes wordt uitgestuurd en een paar uur later worden rubberbootjes en voedsel gedropt. Pas tegen de volgende ochtend komt de marine ter plaatse: na vijf nachten en vier dagen. Nauwelijks 200 bemanningsleden van de USS Indianapolis worden levend uit het water gehaald.

 

Het verhaal van de USS Indianapolis is wellicht één van de minst bekende uit de Tweede Wereldoorlog, maar sinds het in de film Jaws van Steven Spielberg ter sprake kwam, is het gered van de vergetelheid. Voor deze documentaire is het wedervaren van de crew nagespeeld en zijn een aantal overlevenden van toen als getuigen voor de camera gehaald. De reconstructie toont wat geen enkele camera filmde, behalve de reddingsoperatie waarover wél originele footage bestaat en die dan ook terecht is toegevoegd aan het slot van de documentaire, waardoor het verhaal van de overlevenden dramatische diepgang krijgt. De regisseurs pikt Captain McVay uit de crew om het verhaal te doen van de evenementen, want hij was het die verantwoordelijk was voor de USS Indianapolis en die zich nadien moest verantwoorden voor het incident. Hij komt zelf niet aan het woord, want hij pleegde in 1968 zelfmoord. Een vreemde gang van zaken, want uiteindelijk ging het om gebeurtenissen waarop de arme man zelf nauwelijks invloed had. Dus vertellen een paar overlevenden hoe het er allemaal aan toe ging en hoe ze erin slaagden om de bare omstandigheden te overleven. Dat het allemaal nog veel erger was dan in de reconstructie blijkt uit het beeldmateriaal van de reddingsoperatie zelf: mannen die in groepjes van drie of vier samen proberen te overleven; twee mannen die samen op een wankel wrakhout zitten en die zich meer dan 80 uur in evenwicht trachtten te houden tijdens vijf koude nachten en vier bloedhete dagen op een vaak onstuimige zee met drie meter lange haaien in de onmiddellijke omgeving. Het mag een wonder heten dat er überhaupt nog overlevenden werden geborgen.

De reconstructie is in kleur gefilmd, maar in hun donkere pakken en tegen de achtergrond van een grauwe of zwarte lucht en een donkergrijze zee blijven er niet veel opvallende tinten over. Het contrast met de footage van toen – iets minder scherp en eerder grijs dan zwart-wit - is bijgevolg klein.

Zoals dat bij documentaires meestal het geval is speelt het geluid een minder belangrijke rol. Er zijn uiteraard de ontploffingen in het begin van de documentaire, maar in de rest van de film is er nog nauwelijks sprake van interessante effecten. Het stereospoor volstaat dus.

Ocean Of Fear is een documentaire die uitgroeit tot een beklemmende thriller waarin de confrontatie met de natuurelementen én met de vraatzuchtige haaien op een aanschouwelijke manier tot leven wordt gebracht. Aan de hand van nagespeelde scènes, interviews met overlevenden, originele footage van de reddingsoperatie én een gesprek met een bioloog over het gedrag van haaien, worden de feiten haarfijn gereconstrueerd. Net zoals de aflevering Attack And Capture: The Story Of U-Boat 505 is deze aflevering een indrukwekkende topper uit de serie.