FILM
William Somerset (Morgan Freeman) staat net 7 dagen voor zijn pensionering, wanneer hij zijn opvolger, David Mills (Brad Pitt) moet inwijden in zijn nieuwe baan. Mills, die van zichzelf denkt dat hij al ervaren genoeg is, is net overge­plaatst en met zijn vrouw Tracy (Gwyneth Paltrow) in de buurt komen wonen. David spullen zijn nog niet uitgepakt, of de twee worden geconfron­teerd met een bizarre moord: een man werd gedwongen spaghetti te eten totdat hij er bijna letterlijk van is ontploft. Somerset heeft van het begin af het gevoel dat de moorden boven zijn petje gaan, en hij krijgt inderdaad gelijk wanneer de dader een sadistische seriemoordenaar blijkt te zijn, die in zijn optiek mensen be­straft die hebben gezondigd tegen één van de zeven doodzon­den: gluttony (gulzigheid), greed (hebzucht), sloth (luiheid), lust (wellust), pride (trots), envy (nijd) en wrath (wraak). Terwijl de lijken zich opstapelen, proberen Mills en Somerset het kluwen rond de moordenaar te ontwarren, wat zeer moeilijk blijkt vermits hij geen bruikbare sporen nalaat.

De meesterlijk donkere sferen scheppende regisseur David Fincher mocht zich voor deze trage maar ingenieuze film nog eens verenigen met zijn favoriete acteur Brad Pitt om één van de deprimerendste seriemoordenaarfilms sinds The Silence Of The Lambs te draaien. Deze fijne, goed in elkaar zittende thriller met cachet is misschien maar half zo gruwelijk in beeld gebracht als er wordt gesuggereerd; Fincher weet de kijker goed in zijn greep te houden, niet alleen door de zinloosheid van de serie ultrasadistische moorden die John Doe pleegt, maar vooral door de koele onverschilligheid waarmee de maatschappij in een niet nader genoemde grootstad schijnt te reageren. De visuele stijl sluit daar naadloos bij aan: het is donker, het regent constant, alle slachtoffers van John Doe wonen in door kakkerlakken geïnfesteerde kraakpanden waar de bezetting in brokken van de muur dondert of in koude, levenloze appartementen waar na de doortocht van Doe het donkere bloed en het vet van de muren druipen. Se7en begint als een niet origineel politieverhaaltje met een oude, een beetje elitaire en net niet gepensioneerde rot in het vak en een jonge ambitieuze go-getter die elkaar naar waarde moeten leren appreciëren, maar de verhaal neemt redelijk snel een duik in de diepste hellekrochten van de menselijke psyche waarin de lelijkste kanten van de menselijke natuur naar boven komen. John Doe wil de maatschappij een geweten schoppen, maar zoals hij het zelf zo lyrisch omschrijft, mensen reageren niet meer als je op hun schouders tikt dus moet je hen in het gezicht slaan met een voorhamer. Met de subtiliteit van een olifant in een porseleinwinkel zoekt en vindt hij uiterst geraffineerde methodes om zijn slachtoffers op gruwelijke wijze om zeep te helpen terwijl zijn polsslag waarschijnlijk niet eens verhoogt, alleen maar om te bewijzen dat niemand in de maatschappij echt onschuldig is. Voor een film met verrassend weinig actie, nog verrassender weinig gore (we zien alleen de politie een paar lugubere moordlocaties opkuisen) en een al bij al ongeloofwaardig scenario levert Fincher kunstzinnige cinema af die het seriemoordenaargenre overstijgt. Nogal wat krediet gaat naar de twee hoofdacteurs, Brad Pitt die met deze rol eindelijk en verdiend ook aan credibiliteit won bij de critici die eerder niet voorbij zijn ideale schoonzoonsmoeltje durfden kijken, en Morgan Freeman wie het eigenlijk nooit aan credibiliteit heeft ontbroken. De niet in de openingscredits vermelde Kevin Spacey verzet echter als gestoorde freak John Doe die nog niet eens met zijn ogen knippert de bakens evenzeer als de veel meer gelauwerde Anthony
"Hannibal Lecter" Hopkins. Dit is natuurlijk voor een deel te wijten aan het feit dat hij pas herkenbaar in beeld komt bij zijn ontmaskering; maar als u denkt dat dàt het hoogtepunt van de film is en u kent de schokkende ontknoping nog niet, zal u wellicht nog even schrikken. De meest tot de verbeelding sprekende bijdrage aan de film komt echter zonder discussie van scenarist Andrew Kevin Walker die na het schrijven van dit script zijn baan in een cd-winkel voorgoed vaarwel kon zeggen.

BEELD EN GELUID
Nadat Se7en uitgebracht werd door het allang ter ziele gegane Polygram en daarna in een waardige 2-diskversie door Universal werd heruitgebracht, zijn de rechten nu in de schoot van RCV terecht gekomen. RCV durfde in het verleden al eens films in het verkeerde aspect ratio uitbrengen, en ook al omdat de Canadese regio A-versie van de Blu-ray van Se7en door Alliance manifest de verkeerde beeldverhouding - 1.85:1 in plaats van 2.40:1 - heeft, was er misschien even reden tot ongerustheid. Gelukkig heeft RCV dezelfde fout niet gemaakt en kan u dit visuele meesterwerkje van David Fincher in het juiste formaat tot u nemen. De look and feel van de film moet misschien even wennen, met name het gebrek aan geprononceerde kleuren en de ruwe montage zouden wel eens kijkers op het idee kunnen brengen dat het hier om een derderangs transfer gaat. De eindscène, die als enige min of meer bij natuurlijk daglicht is geschoten, bewijst nochtans het tegendeel. Ik kan alleen maar afgaan op de screenshots van de Canadese versie, maar omwille van het correcte aspect ratio alsook door het feit dat dit een 1080p-transfer is in plaats van 1080i lijkt het dat we aan deze kant van de oceaan eens uitzonderlijk de better deal hebben gekregen. Het korrelige uitzicht is natuurlijk onvermijdelijk inherent aan de film, en Se7en is nu niet dadelijk het spectaculairste materiaal om een plasma-tv mee te demonstreren, maar van echte problematische toestanden blijft de disk gelukkig gevrijwaard, alhoewel er met een double layer-disk waarschijnlijk nog nét iets meer uit viel te halen. De enige aanwezige soundtrack is een Engelse DTS-HD MA-master die de vergelijking met DTS-ES 6.1-track van de dvd goed doorstaat, alhoewel ik de track iets minder luid en intens vond. Alleen de openingscredits en de eindcredits springen er audiogewijs tussenuit, maar ik kan deze track zeker niet beoordelen als ondermaats. Wie in zijn home theatre-opstelling echter geen DTS-compatibele decoder heeft is er met deze disk aan voor de moeite want er is geen andere geluidstrack present

EXTRA'S
De rijkgevulde 2-diskeditie van weleer moet plaats maken voor een kale release waarbij de enige menuoptie schijnt te zijn dat je de ondertiteling kan in-en uitschakelen. Zelfs de geroemde scèneselecte is niet aanwezig. RCV mikt duidelijk op kale releases om de prijs te kunnen drukken. Ik vind dat een verkeerde beleidsoptie (alhoewel ik een lucky bastard ben die zijn recensie-exemplaar toch gratis heeft gekregen; wellicht hebt u hieraan geen boodschap). De cross-promotionele trailers waarmee de schijf start tel ik niet mee.

CONCLUSIE
Se7en is een redelijk zieke mijlpaal in de carrière van David Fincher. Als u niet maalt om bonusmateriaal kan ik deze versie aanbevelen.