FILM
Een grote fan van zelfverklaard filmisch genie Quentin Tarantino ben ik nooit geweest. Zijn debuut was nog best te pruimen (als je de vrijelijk gestolen plot eventjes buiten beschouwing laat), maar met de wreed overroepen - Gouden Palmwinnaar! - Pulp Fiction heb ik nooit hoog opgelopen. En dan zwijgen we nog over Q.T.'s uitstapjes in het nieuwe millennium, stuk voor stuk uitblinkend in genremasturbatie en onanistische hommages. De regisseur is bovendien de hype dat hij briljante dialogen kan schrijven zelf gaan geloven, wat de pompeuze extravagantie van zijn oeuvre des te tenenkrommender maakt. Niettemin is er één lichtpunt in de duisternis, één film die - hoewel verre van perfect - bewijst dat ergens, diep verscholen in de fanboy, een filmmaker zit die zowaar personages van vlees en bloed aan de kijker presenteert: Jackie Brown.

Wellicht heeft het feit dat de opvolger van Pulp Fiction de enige prent in Tarantino's oeuvre is die niet op een origineel scenario gebaseerd is daar iets mee te maken. De mosterd haalde de cineast immers bij de roman Rum Punch van Elmore Leonard. Hoewel Tarantino het verhaal van een airhostess van middelbare leeftijd behoorlijk naar zijn hand zette, is het Leonards meesterlijke misdaadstijl die als een klassevolle geest door de productie waart. ehalve kleine ingrepen - raciale veranderingen in de cast hier, een wissel van locatie daar - volgt de prent getrouw de plot van de roman. Waar er uitgeweid wordt, ligt dat dan ook vooral aan Tarantino's voorliefde voor dialoog, niet aan zijn wens om een goed verhaal 'beter' te maken. Dat komt niet alleen de plot ten goede, maar ook de personages. Zonder overdrijven kan je stellen dat Jackie Brown de enige film van de cineast is waarin je waarlijk meeleeft met de - naar filmnormen - realistiche karakters.

Dat begint al in de openingsscène als het hoofdpersonage langzaam op een rolband door de luchthaven glijdt - een subtiele hommage aan The Graduate. Jackie Brown is een zelfverzekerde airhostess die al een jaartje ouder wordt - nu ja, ook op haar 44ste ziet Pam Grier er nog patent uit - en die om haar pensioen veilig te stellen af en toe geld smokkelt voor illegale wapenhandelaar Ordell (wie anders dan Samuel L. Jackson). De politie heeft het spelletje door, slaat haar in de boeien en biedt haar een deal aan als ze helpt om Ordell aan de galg te praten. Met haar rug tegen de muur ziet Jackie Brown vooral een kans om in één keer wraak te nemen op Ordell, de politie en haar eigen verleden. Ze spant Max Cherry - een borgbemiddelaar voor bajesklanten - voor haar kar om bij een door de politie gelegde valstrik voor Ordell een half miljoen dollar op zak te steken.

Tegen de tijd dat het spel op de wagen zit, is de film echter al anderhalf uur ver en heeft de kijker de kans gekregen om een emotionele band te creëren met de personages. Deze dialoogrijke aanloop duurt feitelijk net iets té lang - nog al zo'n Tarantino-tic - maar speelt ultiem in de kaart van een bevredigende conclusie. Dat is de verdienste van de regisseur-scenarist, maar misschien nog meer van de troep acteurs die hij rond zich verzamelde. Pam Grier speelt de rol van haar leven als het titelpersonage: zelfzeker, onverstoorbaar en toch verrassend kwetsbaar. In een bijrol is Michael Keaton bovendien zo intrigerend als politieman Ray Nicolette dat Stephen Soderbergh hem een halfjaar later castte in dezelfde rol in een andere Elmore Leonard-verfilming: Out Of Sight. Ook Bridget Fonda speelt de pannen van het dak als een blonde vampje. Hetzelfde kan jammer genoeg niet gezegd worden van een door zijn rol slaapwandelende Robert De Niro, hoewel dat ook kan liggen aan het feit dat Tarantino hem met een personage opzadelt dat voor de plot overbodig is. En Samuel L. Jackson is... wat denk je? Gewoon zichzelf.

Maar wat Jackie Brown een hart geeft, is geen van bovenstaande acteurs. Het is Robert Forster, wiens Max Cherry veruit het meest genietbare karakter is dat Tarantino ooit naar het witte doek transponeerde: een soort menselijke Droopy die zijn innerlijke geluk verbergt achter een ernstig, gerimpeld gelaat. Steevast begeleid door het uitstekend gekozen Didn't I (Blow Your Mind This Time) van The Delfonics, slentert hij door de prent zonder ook maar één keer zijn stem onnodig te verheffen of zijn schouders rechtop te zetten. Zelden werd de stille genieter van het menselijk bestaan beter gestalte gegeven dan door Forster. Hij doet je zelfs vergeten dat Tarantino's door close-ups gedomineerde, met licht en donker spelende en van occasionele fades doordrongen regie te veel naar arty-farty overhelt om van een goed geschreven, goed geacteerde film een klassieker te maken.

BEELD EN GELUID
Jackie Brown dateert uit een tijdperk toen zelfs dvd nog niet bestond. Dat verhindert deze Blu-ray er gelukkig niet van om rijke kleuren, een goede scherpte en aangename zwartniveaus af te leveren. Enkel in de meest donkere scènes verliest het beeld detail. Het DTS-HD MA-spoor combineert een geslaagde mix met een aantrekkelijke dynamiek, maar kan door de focus op dialoog zelden alle boxen aanspreken.

EXTRA'S
De enige aanwezige extra's zijn de Cross-Promotionele Trailers waarmee de disk opstart.

CONCLUSIE
Jackie Brown is Quentin Tarantino's meest ge(s)laagde film, niet omwille van grensverleggende dialogen of een baanbrekende plot, maar omdat de personages levendiger en realistischer zijn dan in eender welke andere film uit zijn oeuvre. Beeld en geluid halen een goed niveau op Blu-ray, maar een bonussectie is onbestaande.