FILM
Ons Bridget geraakt niet van't straat. Met nieuwjaar vóór haar 33ste verjaardag besluit Bridget Jones (Renée Zellweger) het roer van haar leven volledig om te gooien, want ze is bang dat, als ze nu geen werk maakt van het zoeken naar een geschikte man, ze gedoemd zal blijven om als eenzame vrijgezel haar dagen te moeten slijten. De laatste confrontatie op het kerstfeestje van haar moeder, met de anders niet in haar geïnteresseerde familieleden die als nieuwsgierige horzels rondom haar flaneren om te vragen of ze al eindelijk een vriendje heeft, waren er te veel aan. Om de ramp compleet te maken probeerde haar moeder haar nog te koppelen aan Mark Darcy (Colin Firth), een succesvolle advocaat met een voorliefde voor kitcherige pullovers aan wie ze nog een jeugdtrauma heeft overgehouden omdat ze als kleuter nog in haar blootje door zijn zwembad is gelopen. Bridget is niet bijzonder aantrekkelijk, rookt, drinkt en heeft serieus te kampen met overgewicht, maar gewapend met haar goede voornemens trekt ze ten strijde tegen de rest van de wereld. Met haar gewaagde maar compleet smakeloze outfits trekt ze de aandacht van haar baas Daniel Cleaver (Hugh Grant, of wie anders), een rokkenjager met een bijzonder negatieve reputatie. Bridget beleeft met hem de tijd van haar leven, maar komt er al snel achter dat hij haar fenomenaal bedriegt. Dan staat plots Mark Darcy weer in haar leven, en ze bekennen allebei dat ze het toch wel goed met elkaar kunnen vinden, eens Bridget over enkele oppervlakkige bijkomstigheden zoals lelijke dassen heen kijkt. Mark koestert echter nog een diepe haat tegen Daniel, en wanneer op Bridgets verjaardagsfeest plots beide heren aan de deur staan, ontaardt dit in een legendarische knokpartij.

Bridget Jones is uitgegroeid van een fictief figuur uit de pen van chicklit-schrijfster Helen Fielding tot zowaar een rolmodel voor de 21ste eeuw, in het bijzonder voor vrouwen rond de dertig die nog niet aan een lief zijn geraakt. De intussen beroemde boeken van Helen Fielding moesten een statement zijn voor de generaties ongetrouwde vrouwelijke dertigers, die inderdaad bleken te bestaan, om niet bij de pakken te blijven zitten. De feministische boodschap is echter in de film grotendeels verwaterd, en Bridget Jones's Diary is een conventionele romantische chick flick geworden, maar dan wel één met bijzonder aanstekelijke dialogen, pagina's lange droge Britse humor en een schitterende cast, waarbij je vanaf het begin weet dat Grant niet en Firth wél de ware voor Bridget is, maar er toch nog tot vlak voor het einde onduidelijkheid blijft over Bridgets uiteindelijke keuze. We kunnen er niet omheen dat deze rol psychisch, maar vooral fysiek, enorm veel heeft gevergd van hoofdactrice Renée Zellweger, die haar mannequintaille heeft moeten inruilen voor een maatje meer middels een dieet van meeneemchinees, vettige frituursnacks en sausjes van een bedenkelijke afkomst. Renée Zellweger leeft zich dan ook totaal in de rol in, waardoor ze meermaals bejubeld werd als dé ideale voorstelling van de Jones die Helen Fielding voor ogen moet hebben gehad. Ze had overigens al bedankt voor een sequel: de lichamelijke beproeving om overtollige kilo's aan te kweken en die er vervolgens weer te laten afgaan, wenste Zellweger volgens de gespecialiseerde pers geen tweede keer meer te ondergaan, dank u. Desondanks kroop het bloed waar het niet gaan kon, en volgde drie jaar later de sequel toch.

Hoe dan ook, tussen het koren van de romantische comedy's zit er enorm veel kaf, maar door de Britse inslag, die deze film erg vergelijkbaar maakt met die andere twee Hugh Grant‑successen, Four Weddings And A Funeral en Notting Hill verzandt de film tenminste niet in de maar al te vaak voorkomende absurde (sommige mensen menen "grappige") situaties, maar blijft het geheel zeer herkenbaar en menselijk. De nevenplots, zoals Bridgets moeder die een midlifecrisis doormaakt en haar lieve, trouwe man inruilt voor een gebruind zonnebanktype dat een teleshoppingprogramma presenteert, zijn goed uitgewerkt, maar redelijk voorspelbaar ‑ alhoewel we het ons niet kunnen voorstellen dat een trouwe echtgenote, midlifecrisis of géén midlifecrisis, haar man zou laten staan voor Jo Met De Banjo. Merk overigens ook de markante bijrol op van schrijver Salman Rushdie als zichzelf.

De film is gemakkelijk een 8 waard, maar toch krijgt deze net als de dvd maar een 7. En ik weet dat we een héél oude koe uit de gracht gaan halen, maar toch: deze versie is op één welbepaald ogenblik overgedubd omdat het woord "cunt" voor de BBFC te zwaar was, en werd vervangen door "cow". Dit is in die zin absurd omdat het in de rest van de film zowat honderd keer meer profaniteiten regent (één van de nevenpersonages vloekt zelfs nonstop) waardoor deze beslissing zéér arbitrair is, en dit absoluut irrelevant is in de toekenning van een leeftijdscertificaat. Vreemd genoeg kan je de originele "cunt" nog horen in de audiocommentaar, wat de ingreep helemaal onverklaarbaar maakt. Wij kunnen daar maar één standpunt tegen innemen: Een cut of substitutie in een film, hoe klein ook, is een aanslag op de artistieke vrijheid van de kunstenaar. Wat zouden de critici zeggen als de Taliban morgen besluit een baard op de Mona Lisa te schilderen? Waarom schreeuwt iedereen moord en brand bij het vernietigen van de Boeddhabeelden van Bamiyan? Het wordt tijd dat instellingen als de BBFC, die bevolkt worden door censors die het éne onverwerkt jeugdtrauma na het andere uitwerken op een argeloos publiek, definitief wordt afgeschaft. Wij kunnen alleen ons hoofd buigen wegens plaatsvervangende schaamte en een punt aftrekken.

BEELD EN GELUID
De kleurrijke beelden waarvan de kleuren conform de film naar de kitsch neigen komen onverstoord tot hun recht; de iets donkerdere scènes zoals die waarin Bridget in haar onderbroek Mark gaat zoeken zijn een beetje aan de zachte kant, en het contrast zou iets hoger mogen, maar de scherpte is over het algemeen bevredigend. Ook de muziek heeft eenzelfde kitschgehalte en wie er bovendien verantwoordelijk is voor het vrijwillig opnemen van een nummer van ex-Spice Girl Geri Halliwel verdient het om voor de rest van zijn leven in de psychiatrie in een dwangbuis door te brengen, maar technisch is er weinig op aan te merken. Met surrounds wordt er buiten de muziektrack nogal spaarzaam omgesprongen, en de hoogtepunten zoals de inmiddels legendarische knokpartij tussen Hugh Grant en Colin Firth die met zijn tweeën door het raam van het Grieks restaurant vliegen, zijn goed uitgewerkt maar eerder schaars.

EXTRA'S
De extra's zijn overgenomen van de dvd-versie, maar bevatten niet het extra bonusmateriaal van de boxset. De Blu-ray bevat vreemd genoeg géén theatrical of andere trailer, wel een bijna tien minuten durende klassieke making of promo‑featurette (10 min.), en een commentaartrack van regisseur Sharon Maguire. De disk bevat acht verwijderde scènes, met onder meer een vertederend jeugdfilmpje van Mark en Bridget als kleine kinderen ‑ de fameuze in de film beschreven scène met het zwembadje, en een hilarische scène met Hugh Grant en Bridget Jones die in bed... naar TV aan het kijken zijn. De disk bevat nog twee videoclips, namelijk Killin' Kind van Shelby Lynne en het mooie Out Of Reach van Gabrielle. Voor het eerst in mijn leven ben ik tevens blij dat een bepaalde extra uiteindelijk *niet* op DVD is verschenen, en dan heb ik het over die onnozele clip van die al even onnozele ex Spice‑girl Geri Halliwell met haar inferieure cover van It's Raining Men.

CONCLUSIE
Bridget Jones's Diary is een leuke feelgoodfilm met een extra laagje ironie, maar spijtig genoeg is er vooralsnog geen Blu-ray met de twee films of extra bonusmateriaal. Gek genoeg is in Frankrijk net The Edge Of Reason wél en deze niet op Blu-ray verschenen.