FILM
My name is Erica Bain and I walk the city.Veel meer dan rondlopen in de stad en met haar warme stem 's avonds op de radio uitgebreid verslag doen van de couleur locale van New York doet Erica Bain (Jodie Foster) inderdaad niet. Althans, nóg niet. Aan haar idyllisch leventje in het land van melk en honing komt abrupt een einde wanneer ze 's avonds in Central Park een wandeling maakt met haar verloofde David (Naveen Andrews, bekend van zijn rol in Lost), en onder het foute soort bruggetje een foute soort van nachtelijke ontmoeting heeft met drie foute straatschoftjes. Ze slaan haar het ziekenhuis in (dat zou eigenlijk een Oscar voor de make-upartiesten verdiend hebben!), en David komt er zelfs niet levend uit. Wanneer Erica na drie weken zweven tussen leven en dood terug uit de coma ontwaakt, ziet haar leven er anders uit: haar verloofde is dood en begraven, haar droomjob is naar het achterplan verschoven, en ze heeft schrik om nog langer de straat op te gaan. Vooral voor dit laatste tegen te gaan wil ze een pistool kopen, maar wanneer ze te horen krijgt dat ze 30 dagen moet wachten op een vergunning, en wanneer bovendien slachtofferhulp bij de politie inhoudt dat je een nummertje trekt zoals bij de slager en vervolgens stompzinnig moet zitten wachten, houdt ze zich niet langer in en ze koopt op de zwarte markt een pistool.

En haar aankoop rendeert. Wanneer ze in een nachtwinkel ei zo na mee slachtoffer wordt van een fatale afrekening tussen twee vechtende echtelieden, schiet ze uit noodweer drie kogels in de buik van haar belager. Waar geen enkele jury zou twijfelen dat dit bij uitstek een geval van zelfverdediging was, is er echter bij Erica een fatale knop omgedraaid. Mensen doden kan dus blijkbaar met één aai over de trekker. Uiteraard gaat ze uiteindelijk de confrontatie met haar belagers aan, maar ze heeft al eerder bloed geproefd. De Erica die nú door de stad dwaalt doet dat 's nachts, niet overdag, en ze veegt de straten schoon van alle tuig dat in haar ogen de stad onleefbaar maakt. Een inspecteur, Mercer (Terrence Howard), meent dat er een burgerwacht aan het werk is, en wanneer hij eindelijk op het spoor van Erica terechtkomt, is de stapel lijken al bijna niet meer te overzien.

The Brave One is een controversiële film, zoveel is duidelijk. Het moreel aftakelingsproces van Erica is tot op zekere hoogte voorspelbaar, en dat ze op wraak belust is, maakt de film niet zo heel verschillend van de gemiddelde Charles Bronsonfilm, behalve dan het feit dat de hoofdrol door een vrouw wordt gespeeld lijkt het scenario sterk op dat van Death Wish. Het grote verschil is het schijnbare gemak waarmee Erica wegkomt met haar wandaden, en zelfs op langere termijn de vuile klusjes voor de politie opknapt. De aanloop naar haar wraakactie is lang en gedetailleerd, en laat ons tot op zekere hoogte sympathiseren met haar radicale aanpak van de misdaad waar ze zo gruwelijk het slachtoffer van geworden is, maar waar ze de eerste keer nog handelt uit noodweer zijn haar daaropvolgende target practices gemakkelijke prooien. De tweede keer dat Erica de trekker overhaalt is het om twee puberende schoftjes aan te pakken die eerst een jongen van zijn MP3-speler beroven, vervolgens een vader en zijn kind lastig vallen en, wanneer die eieren voor hun geld kiezen en uitstappen, hun aandacht op haar richten. De ene daagt haar expliciet uit door haar te vragen of ze het fijn zo vinden om "geneukt te worden door een mes", maar het is duidelijk dat Erica expres niét van de tram is gestapt toen ze de gelegenheid had. Deze neo-film noir illustreert perfect hoe weinig (nuja...) een mens nodig heeft om te beginnen moorden. Dat het juist de frêle en kwetsbare Erica is maakt het allemaal moreel nog wat dubbelzinniger. Jodie Foster, die net als in Contact een rol met veel mannelijke elementen probeert om te vormen naar het standpunt van een vrouw, weet goed de angst en eenzaamheid van haar personage naar buiten te brengen, en ze draagt makkelijk de hele film op haar eentje. Omgekeerd evenredig met de menselijke achtergrond die haar personage meekrijgt zijn de slachtoffers van haar wraakoefening allemaal onsympathieke thugs zonder de minste emotionele bagage, even sympathiek als een raaskallende Teletubbie, waarvan je wellicht nog kan begrijpen dat iemand ze omver wil knallen.

BEELD EN GELUID
The Brave One ziet er keurig uit, ondanks het feit dat er voor duidelijk minder heldere, gedesatureerde kleuren en soberdere verlichting wordt gekozen, wat overigens een stijl is die geheel bij de inhoud aansluit. De kleuren neigen wat veel richting blauw, wat het geheel er zeker koeler doet uitzien. De donkere schaduwen zien er stabiel uit, en je zou meer grain verwachten bij een film waarin onder meer de scène in de nachtwinkel er voor de rest uitziet alsof die met een handheld camera is gefilmd. Uiteraard zijn printbeschadigingen en dergelijk voor een film van dergelijke recente datum nergens terug te vinden. De Dolby TrueHD 5.1-track voldoet ruimschoots voor een film die het niet echt moet hebben van geluidseffecten. De soundtrack van Dario Marianelli klinkt etherisch, de stem van Jodie Foster hypnotiserend en het terugkerende thema Answer van Sarah McLachlan loepzuiver. Het beetje actie en kogelvuur dat meer naar het einde van de film zit, wordt jammer genoeg niet ten volle uitgespeeld. Ook qua geluid is het dus allemaal wat lo-fi zonder in extremen te vervallen.

EXTRA'S
Twee extra's. De documentaire "I Walk The City" (22 min.) is een redelijk teleurstellende making of-documentaire met veel prietpraat en warme lucht, die ons op onze honger laat zitten. Daarnaast vinden we nog een handjevol verwijderde scènes (7 min.) terug die de film niet echt nodig, van commentaar voorzien óf for that matter deftig gemonteerd zijn.

CONCLUSIE
The Brave One kan moeiteloos de aandacht scherp houden, en vooral fans van Jodie Foster zien de actrice op haar best, maar het ietwat onwerkelijke einde laat ons een beetje op onze honger zitten. De technische afwerking van de Blu-ray is netjes, maar de extra's laten het afweten.