FILM
Taeko (Satomi Kobayashi), een overstresste universiteitsprofessor, probeert op haar vakantiebestemming eindelijk wat rust te vinden. Op de vakantiebestemming gaat het er echter een stuk meer à l'improviste aan toe dan ze gewoon is. Het plaatsje heet Hamada, heeft alles van een tropisch paradijs, en bovendien is het laagseizoen dus Taeko is de enige gast in het verblijf. De uitbaatster Sakura (Masako Motai), haar man Yuji (Ken Mitsuishi) en een lokale biologielerares, Haruna (Mikako Ichikawa) houden er een levensstijl op na waarin onthaasting het sleutelwoord is. Naast hun dagelijkse rituele dansje ziet het macrobiotische eten er bovendien uit alsof het al een keer is gegeten en terug uitgekotst. Niet dadelijk wat Taeko in gedachten had. Wanneer ze echter haar koffer pakt en een ander, stijver hotel opzoekt, schijnt ze daar toch iets te missen wat in het sjofele pensionnetje van Sakura wél te vinden wal.

Gepresenteerd als tragikomedie kan ik niets anders besluiten dat de Japanners blijkbaar met andere dingen lachen dan wij westerlingen. Het kan natuurlijk de culturele kloof zijn, maar de vreemdheidsmeter slaat bij Megane iets te hard uit om waarschijnlijk de finesse van de film te vatten, óf te vatten waar het helemaal om gaat. Of de compleet van zingeving verstoken dialogen in de vertaling zijn blijven steken kan ik u uiteraard niet zeggen. Jammer genoeg is de film een lege doos: er gebeurt niks, de karakters blijven steken als een plaat met een kras op, en ondanks de mooie plaatjes die Japan als toeristische trekpleister bovenaan de rangorde van het reisbureau zetten, is er bijzonder weinig te zien dat de gaapreflex kan onderdrukken. Overstresste Japanse yuppies zullen waarschijnlijk hun lol niet op kunnen, maar hiernaar kijken is even boeiend als staren naar een yogaklas waarvan je niet weet of de instructeur intussen niet overleden is. Een speelduur van 102 minuten is bovendien meer dan een normale mens kan verdragen. Of dit nu een speelfilm is of een propagandafilm van één of andere boeddhistische sekte die zenmeditatie propageert is niet helemaal duidelijk. Dat die veronderstelde sekte met een film die boring as hell is niet veel zieltjes gaat winnen wel.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is zeer fleurig en kleurrijk. Het contrast en schaduwdetail zijn zonder meer goed, en er zijn geen compressiefouten te vinden. De 2.0-geluidstrack heeft maar een beperkte impact: de dialoog wordt tot een minimum gehouden, de muziek is al van een even groot weirdness-gehalte als de film zelf, en van actie, dus ook van ruimtelijke effecten, blijft de film helemaal verstoken. De atmosfeer is wel rustgevend.

EXTRA'S

Enkel wat trailers.

CONCLUSIE
Kent u dat soort dvd's waarop u een open haard of een aquarium te zien krijgt? Wel, Megane past in dat rijtje. Alleen geschikt voor wie graag naar een koivijver kijkt.