FILM
Hittegolf. Nucleaire aanval. Porno-actrice. Neo-marxisten. Verkiezingsslag. Schizofrenie. Alternatieve energie. Oorlogstrauma. Spierenbundel. Sciencefiction. Tienerlust. Politieagent. Geheugenverlies. Klinkt als een goed recept voor een film? Ik dacht ook van niet, maar daar had Richard Kelly - cultregisseur van Donnie Darko - andere ideeën over. In Southland Tales gooit hij bovenstaande kernwoorden in een blender in de hoop er een coherente film van te brouwen. Hij slaagt er niet in. Meer zelfs, ik zou zelfs twijfelen om Southland Tales een film te noemen. Een navelstarende pseudo-satire op de popcultuur waaraan geen zinnige mens een boodschap heeft, komt al dichter in de buurt. Maar bovenal is Southland Tales een terroristische aanslag op de audiovisuele zinnen en de goede smaak.

De plot uit de doeken doen, is een nutteloze oefening. Er is er namelijk geen. Ja, de personages bevinden zich in een Californië dat er drie jaar na een nucleaire aanslag op de Verenigde Staten vreemd genoeg onveranderd bijligt, zoveel is duidelijk. Maar waarom een filmster gekidnapt wordt, hoe een pornoster daar ergens voor tussen zit en wat het verband is met een schizofrene politieagent blijft een raadsel. De vraagt rijst of Soutland Tales een scenario had of dat Richard Kelly de meest gekke en onnozele dingen die hij 's nachts droomde in willekeurige volgorde op papier heeft gezet en dat onder het mom van een script aan acteurs en producenten heeft getoond. Ik gok op het laatste.

De volgende vraag die zich stelt, is zo mogelijk nog belangrijker: wat bezielde producenten en acteurs in godsnaam om in zee te gaan met Kellly voor dit wangedrocht? Oké, Dwayne 'The Rock' Johnson, Sarah Michelle Gellar en Sean William Scott zijn niet bepaald A-list, maar dachten ze echt dat Southland Tales hun carrière een nieuw elan zou geven? Dat Justin Timberlake zijn kop laat zien in de prent kunnen we ergens nog door de vingers zien (de man kan zingen, maar maakt keer op keer slechte acteerkeuzes), maar dat een werkelijk getalenteerde actrice als Miranda Richardson zich hopeloos belachelijk maakt in dit onding is om grijze haren van te krijgen.

Ik zou nog honderden alinea's kunnen vullen met de flutbeslissingen die Richard Kelly onder het mom van 'auteursvisie' maakt - een ongewone combinatie van slechte visuele effecten en storyboards, een afgrijselijke vertelstem, het pompeus gebruik van schijnbaar op Star Wars geinspireerde tussentitels en een ronduit bizarre, veel te lang durende 'videoclip' met Timberlake zijn slechts het topje van de ijsberg - maar ga dat niet doen. Iedere regel die aan deze prent wordt besteed, is er immers een teveel. Als Richard Kelly nog lang op dit elan doorgaat, moet Edward D. Wood Jr. misschien zelfs beginnen vrezen voor zijn al decennia veilige titel van slechtste regisseur aller tijden.

BEELD EN GELUID
Zo slecht de film is, zo goed is de beeldkwaliteit. Hoewel Paradiso slechts één disklaagje veil heeft voor de prent, zijn de kleuren extreem helder, blijkt de scherpte een topper en scoort het contrast een stukje boven de middenmaat. De daglichtscènes ogen weliswaar geregeld te helder (wat het contrast dus inperkt) maar dit lijkt eerder een 'artistieke' beslissing dan een transfermankement. De soundtrack staat in de vorm van een DTS-MA 5.1-spoor op de schijf en doet de dialogen veel beter klinken dan ze verdienen. De mix tussen de verschillende kanalen is dik in orde en de achterste boxen komen vooral aan bod om een unheimliche sfeer te creëren.

EXTRA'S
De disk bevat geen bonussectie.

CONCLUSIE
Southland Tales is de film die een regisseur mag maken als hij carte blanche krijgt na een culthit. Richard Kelly gebruikt die vrijheid om alle goodwill die zijn debuut losweekte in één klap te verkwanselen door een van de slechtste, minst coherente films aller tijden te produceren. Deze schijf, met een goede beeld- en geluidskwaliteit, maar zonder bonussectie, valt bijgevolg te mijden als de pest.