FILM
Drie jaar na Vidange Perdue komt regisseur Geoffrey Enthoven opnieuw met een film die de onvermoede energie van mensen van de derde leeftijd in de verf zet. Maar waar die prent redelijk cynisch was, kiest Meisjes eerder voor feelgoodsentiment. Helaas trekt Enthoven die sfeer niet consequent genoeg door, zodat het eindresultaat vlees noch vis is: geen komedie voor een ruim publiek à la The Full Monty, maar ook geen tragikomische ode aan de verborgen talenten en gebreken van een stel oudere dames. Het lijkt een typisch Vlaamse (Europese?) ziekte in filmland: gesuggereerde diepgang en maatschappelijke relevantie moeten per se in een verhaal gewrongen worden, zelfs als dat verhaal beter met een doorgedreven lichtvoetigheid wordt aangepakt. Dat legde de prent geen windeieren in de bisocoop - Meisjes was een bescheiden kassasucces - maar of de film de tand des tijds zal doorstaan is zeer de vraag.

De plot is nochtans behoorlijk universeel. Als de zeventigjarige Claire haar echtgenoot verliest na een hartaanval, valt ze in een zwart gat. Ze hoopt dat op te vangen door een oude meisjesdroom waar te maken: op het podium staan met haar twee beste vriendinnen Magda en Lut. Daarvoor gaat ze aankloppen bij haar zoon Alexander die tevergeefs probeert een carrière als rapartiest en -producer uit te bouwen. Eerst is die sceptisch, maar als Claire met geld over de brug komt, wil hij zich op het muzikale avontuur storten. Op één voorwaarde: dat de drie dames zich aanpassen aan zijn muzikale smaak. En dat betekent dat hun voorliefde voor Franse chansons door een postmoderne hiphopmolen wordt gehaald. Het project zorgt ervoor dat Claire en Alexander - die jaren in onmin leefden - weer naar elkaar groeien, maar Claires andere zoon maakt bezwaren omdat hij bang is dat zijn erfenis als sneeuw voor de zon zal verdwijnen door de dure hobby van zijn moeder.

Dat klinkt allemaal als een herkenbare, weinig vernieuwende formule voor een film en dat is ook grotendeels hetgeval. Het zijn echter de meest voorspelbare elementen van het verhaal - een openbloeiende nieuwe relatie voor Claire die anders uitdraait dan zij verwacht, een faliekant verlopen repetitie - die het aangenaamst zijn om te bekijken. De pogingen om het drama de bovenhand te gunnen om wat in essentie een pure komedie is meer gewicht te geven, ze fnuiken helaas het onbezorgde joie de vivre dat bijwijlen door Meisjes waart. De keuze van het drama is daarenboven zo'n cliché dat je meteen de goede elementen van de prent vergeet en de gewrongen plot twist uit wilt spuwen. Ik zal hier niet uit de doeken doen wat die dramatische ontwikkeling is, maar wie al vaker films heeft gezien over oudere mensen die een creatieve uitlaatklep zoeken, hoeft wellicht niet lang te zoeken naar de ziekte die Claire zal treffen.

De acteerprestaties kunnen het langzaam ontrafelende script nog enigszins redden, maar zijn toch van een te wisselvallig niveau. Als Claire zet Marilou Mermans een vertolking neer die veelbelovend start, maar die gaandeweg een variatie op een monotone melodie wordt. De ultieme plotwending staat immers continu het volledig openbloeien van het personage in de weg. Jan Van Looveren - vooral bekend als 'de Joeri' en als MLF-kompaan van Philippe Goebbels - bewijst dat hij een aardig stukje kan acteren. Zijn rol speelt weliswaar grotendeels op veilig, maar Alexander is een sympathiek personage waarin je als kijker graag een deel van je emoties investeert. Van Mermans' twee beste vriendinnen houdt Lut Tomsin zich nog enigszins staande - vooral in een leuke scène met een basgitarist - maar Lea Couzin valt grandioos door de mand in een vertolking die geen greintje nuance bevat en die eerder thuishoort in FC De Kampioenen. Lucas Van Den Eynde blijkt bovendien het vijfde wiel aan de wagen te zijn als Claires andere zoon.

Meisjes hoeft kortom niet de geschiedenisboeken in te gaan als een prent die het Vlaamse audiovisuele landschap voorgoed heeft veranderd. De film heeft zijn momenten, maar doet te weinig met de degelijke premisse om de kijker in het verhaal te slepen. Dat ligt aan het wisselvallige tot slechte scenario en de dito acteerprestaties, maar ook aan de zielloze regie van Enthoven. Hij weet blijkbaar niet of hij het onderwerp nu met de nodige gravitas of met een fijnzinnige, vrolijke toets aan moet pakken, waardoor de beelden en de montage tussen wal en schip vallen. Als de cineast niet oppast, dreigt hij bovendien de Lieven Debrauwer van zijn generatie te worden: een filmische geriatofiel die tergende traagheid, voorspelbaarheid en pseudodiepgang predikt. Maar als er - alle eerder besproken zwaktes even vergetend - één heikel punt is dat de geloofwaardigheid van Meisjes meteen keldert, dan is het de kwaliteit van de songs. Daarvoor is immers slechts één remedie: Allo Allo-gewijs een stukje kaas in de oren proppen.

BEELD EN GELUID
De prent werd op een digitale drager opgenomen, waardoor de transfer alle kwaliteiten en tekortkomingen van dat format bevat. De scherpte en de helderheid zijn kortom dik in orde, maar de kleuren komen minder goed uit de verf. Vooral de scènes die met natuurlijk licht zijn opgenomen, ogen vlak en missen de nodige diepte. Printbeschadigingen zijn niet aanwezig, maar af en toe zijn er wel (minimale) digitale conversiefoutjes te zien.
De soundtrack staat als een 5.1-spoor én een stereotrack op de schijf. Beide sporen klinken helder, maar zijn niet in staat een indringend soundscape te creëren.

EXTRA'S
De enige extra's op de disk zijn drie Cross-promotionele Trailers voor andere Vlaamse films en een Making-of (14 min.) die redelijk inzichtelijk blijkt, maar amper boven het niveau van het gemiddelde EPK-materiaal uitstijgt.

CONCLUSIE
Meisjes probeert van een goede premisse een hartverwarmende film te maken, maar vergaloppeert zich in een nevenplot die al te voorspelbaar drama in het verhaal injecteert en die tot een teleurstellende, manipulatieve climax leidt. Voor een film waarin muziek een cruciale rol speelt, barst de soundtrack bovendien van de meest afgrijselijke songs. Beeld en geluid halen een prima niveau op deze dvd, maar de bonussectie is nauwelijks gevuld.