In Antarctica van de Israëlische regisseur Yair Hochner wordt de kijker uitgenodigd voor een grand tour langs de beste bars en coolste locaties van gay Tel Aviv. Daarmee treedt hij in de voetsporen van zijn landgenoot Eytan Fox die eerder in The Bubble (2006) de temperatuur in Israëls meest trendy buurt op een uitstekende wijze in kaart bracht en tegelijk niet aarzelde om op de achtergrond de spanningen tussen joden en Palestijnen, de onmenselijke grenscontroles en de discriminatie ten opzichte van Arabische medeburgers een plaatsje te geven. Bijgevolg was The Bubble  - een film met duidelijk zichtbare gay related features, zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen formuleren -  ook interessant voor een ruimer publiek dankzij de politiek-maatschappelijke en humanistische insteek. Bovendien was de film immens grappig, met weirde en knettergekke personages die de kijker vanaf het prille begin in z’n hart sloot.

 

Niets van dat alles in Antarctica, of nauwelijks, want behalve de jonge Omer die net dertig wordt en nog steeds vrijgezel is, en de twintiger Danny, goeduitziend en stevig gebouwd wegens een opleiding tot danser aan de plaatselijke balletschool, zijn er nauwelijks personages die echt beklijven, die een zinvol verhaal te vertellen hebben of gewoon geloofwaardig zijn. Het probleem met regisseur Yair Hochner ligt in het feit dat hij graag naakte en copulerende mannen en vrouwen in beeld brengt (mannen met mannen en vrouwen met vrouwen in dit geval), maar nauwelijks interesse heeft voor hun karakterontwikkeling. Praten doen ze alleen om de gaten tussen opgeilen en klaarkomen op te vullen en liefst van al houden ze hun mond en doen hun ding. Zo begint Antactica met een rits lange verleiding- en vrijscènes met als enige doel het promiscue gedrag van het hoofdpersonage te illustreren, om vervolgens de camera op andere typetjes te richten zonder dat het verband - of het ontbreken daarvan - uitgelegd wordt. Het duurt heel lang voor de stukjes in elkaar beginnen te  passen voor het verjaardagsfeestje van Omer, waarvoor mensen uitgenodigd worden die beter niet in elkaars gezelschap vertoeven.

 

Antarctica passeert op het netvlies als één natte droom. Natuurlijk is Tel Aviv een boeiende stad en genieten homo’s en lesbiennes er de grootst mogelijk vrijheid, waardoor het leven er spannend en interessant is. Toch? Alleen jammer dat Yair Hochner er niet in slaagt om dat gevoel in z’n film te stoppen om de kijker te verleiden. In Antarctica treden een aantal bekende en minder BI’s (Bekende Israëli’s) op. Ze neuken wat, drinken wat in een trendy bar, eten wat in een trendy restaurant en bezoeken nadien een trendy nachtclub, waar iedereen die wat wil betekenen tenminste z’n trendy kopje even laat zien. Gelukkig zit er hier en daar wat humor in de dialogen en vooral Omers moeder Shoshana, een travestierolletje voor Noam Huberman, alias Miss Laila Carry, moet voor de grappige noot zorgen, maar het resultaat is op z’n minst tweeslachtig. De indruk ontstaat dat Antarctica vooral Yair Hochners zeer persoonlijke coming-outfilm is, een productie waarin hij alles wat hij ooit heeft beleefd samenbalt. Dat is leuk voor de regisseur, maar veel minder voor de kijker, tenzij die afgaat op de  - naar Israëlische normen beslist gewaagde - vrij- en neukscènes.

De beeldkwaliteit van Antarctica is meer dan redelijk. Het kleurenpalet is bij momenten fel. In de intiemere scènes geeft de regisseur de voorkeur aan orange, rood en bruin. Extra lichtbronnen zijn spaarzaam ingezet, waardoor er een interessant spel van licht en tegenlicht ontstaat. In donkere scènes is er soms sprake van uitwaaiering van de kleuren. Ongerechtigheden zijn voor de rest niet aan de orde, evenmin als technische tekortkomingen.

De muziektrack is heel opvallend aanwezig in deze film, mede omdat er artiesten in de productie optreden. Het geluid staat in een 2.0-versie, wat voor een rustige film als deze voldoende is (tenzij u midden tussen de zuchten en kreunen wilt zitten).

 

Andere Trailers voor titels uit het Homescreen-aanbod, maar sinds die automatisch opstarten bij het instoppen van de disk, tellen ze niet meer mee voor de quotering.

 

Antarctica van de Israëlische regisseur Yair Hochner is een portret van het homowereldje van Tel Aviv. Veel interessants valt daarover niet te vertellen, tenzij u een statistiek wil bijhouden van wie het met wie doet en hoeveel keer per week. Het leukste van al zijn nog de aliens die op het einde van de film in Tel Aviv landen, maar jammer genoeg rolt de aftiteling dan al over uw scherm.