China, anno 228 na Christus. Het territorium is verdeeld in drie grote rijken die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, waardoor er grote chaos ontstaat op het continent. De jonge soldaat Zhao Zitong (Andy Lau) sluit om zich bij een leger van bandieten en rovers aan en maakt er kennis met de al wat oudere Ping-An (Sammo Hung) die sinds vijf jaar in het leger dient, maar die nog niet een keer heeft kunnen schitteren. Beide mannen worden bevriend en zullen elkaar de rest van hun leven met ‘broeder’ aanspreken, waarbij Pang-An aanvankelijk optreedt als Zhao’s mentor. Maar tijdens de eerste gevechten waarbij ze betrokken raken, neemt Zhioa een vliegende start en bevrijdt o.a. de troonopvolger van de heerster van Shu uit een zeer benarde situatie. Een paar veldslagen later is hij een held en krijgt hij de titel van Tijger-generaal, de hoogste eer voor een militair. Samen met de vier andere Tijger-generaals begint Zhao aan de verovering van de twee andere rijken, maar twintig jaar later zal hij vaststellen dat het vele moorden de vrede nauwelijks een stap dichterbij heeft gebracht. Z’n vriend Pang-An is al die tijd een gewone soldaat gebleven, maar ook hij heeft de gruwelen van de oorlog overleefd.

 

Zhao wordt algemeen geëerd als een groot veldheer en een held, maar kan hij die status behouden op het moment dat hij wordt uitgedaagd door Cao Ying (Maggie Q), de dochter van zijn aartsrivaal Cao Cao (Damien Lau)? Aan beide zijden maakt men zich op voor de grootste vechtpartij uit de Chinese geschiedenis, maar de tactiek van Zhao lijkt verraden door iemand uit zijn eigen rangen, want eens de legers tegenover elkaar staan, blijkt dat Zhao’s troepen in feite omsingeld zijn door de veel grotere strijdmacht van Cao Ying, een jonge dame die al even grote ambities koestert als haar overleden vader en zijn oude vijand Zhao Zitong, die ze levend in handen wil krijgen. Voor Zhao is het ogenblik van de grote test aangebroken. Cao Ying maant hem nog om zich terug te trekken en te genieten van zijn verworven status en de eer die hem te beurt is gevallen. Doch de veel oudere Zhao heeft gezworen om z’n land tot de dood te verdedigen en dus besluit hij om de troepen van Cao Ying desnoods alleen het hoofd te bieden na de slachtpartij waarbij z’n leger tot de laatste man is uitgeroeid.

 

Laten we eerste de goede dingen over Three Kingdoms: Resurrection of the Dragon opsommen: de prachtige decors, de indrukwekkende enscenering en de adembenemende gevechtscènes die meer dan anderhalf uur lang over het scherm rollen, ondersteund door impressieve geluidseffecten, duizelingwekkende acrobatie die de wetten van de zwaartekracht tart, zwetende paarden, bloedspuwende tegenstanders, dodelijke vuurpijlen, nog veel dodelijkere kruisbogen en vooral heel veel wapengekletter met meestal een fatale afloop voor één van beide partijen. Veel dialoog komt er aanvankelijk niet aan te pas, tenzij bij de kennismaking tussen Zhao en Pang-An, voor de rest gaat de aandacht van de regisseur naar de historische confrontatie tussen de vijandige legers. En dat is meteen ook de zwakte van het eerste uur van de film: heel veel vechtscènes, beginnend met een panoramische opname om dan vervolgens te vernauwen tot een flitsend montage met supersnelle beeldwisselingen en een camera die vooral inzoemt op de hoofdpersonages, op een onbekende figurant die bloed kotst, een andere die wordt gespietst, een derde die door de lucht vliegt na een houw met een degen, waarbij je als kijker de actie nauwelijks kan volgen en je uiteindelijk afvraagt wat je nu eigenlijk hebt gezien? Niet veel meer dan massa’s aan elkaar geregen details, terwijl het grote gevecht van de twee legers zich vooral op de geluidsband afspeelt. Bovendien is Three Kingdoms de samenvatting van een vrij dik boek en hebben Daniel Lee en zijn scenarioschrijver Ho Leung Lau een periode van meer dan 40 jaar samengebald in een film van anderhalf uur en hun keuze hoofdzakelijk laten bepalen door de hoogtepunten uit de militaire carrière van de hoofdfiguur ten nadele van de meer dramatische onderdelen van het verhaal. Bij momenten maken ze dan ook enorme sprongen in de tijd om elke keer precies midden in de actie te belanden op het moment dat een nieuw grootschalig gevecht op stapel staat.

 

Three Kingdoms is dan ook veel meer een oogverblindende en avontuurlijke vechtfilm dan een meeslepend en indringend drama. Dat de regisseur op het einde toch voor meer dramatische inhoud kiest, het komt net iets te laat om Three Kingdoms voor het betere filmcircuit te redden. Dit is een Bruce Lee-prent in vermomming, die op geen enkel moment kan tippen aan kleine juweeltjes zoals House Of Flying Daggers (2004), eveneens met Andy Lau in de hoofdrol, of Curse Of The Golden Flower (2006), allebei van de hand van de Chinese regisseur Zhang Yimou.

 

Het anamorfische 2.35:1-widescreenformaat is uitermate geschikt voor dit soort panoramische films waarin grote legereenheden tegen elkaar optrekken. Bovendien heeft Daniel Lee de locatie (woestijn in Noord-China) perfect gekozen, waardoor in Three Kingdoms de geboden mogelijkheden ook ten volle benut worden. Meest spectaculair zijn de gevechten in een steenwoestijn, waar de donkere soldatenuniformen en schitterende harnassen fel contrasteren met de beigeachtige rotspartijen in de achtergrond. Andere keren laat de regisseur het katten en honden regenen en kiest hij voor een palet van donkerblauw en zwart, gele vuren en mistachtige rook achter een gordijn van regendruppels. En alsof dat niet genoeg is sneeuwt het ook nog een aantal keer zonder dat er sprake is van een sneeuwtapijt; de witte vlokken zijn er alleen voor de sfeer en de esthetiek. Ondanks de brede waaier van landschappen, seizoenen en kostuums is Three Kingdoms evenwel een veel minder kleurige film dan bijv. The Promise (2005) van regisseur Chen Kaige, een productie waarin felgekleurde decors en weelderige japonnen/kimono’s prominent aanwezig zijn. De beeldkwaliteit is zo goed als perfect zonder storende ongerechtigheden. Dat is overigens heel anders dan de berichten over de NTSC-versie die in Amerika afgedaan wordt als flets en eerder bleek. DFW levert m.a.w. een voortreffelijke transfer. Het geluid kan u in 5.1 of DTS beluisteren, maar het verschil is miniem, of nog: deze film staat bol van de effecten, realistisch of zwaar overdreven en zowel in 5.1 als in DTS is er sprake van een zelden gehoord effect.

 

Disk twee bevat de extra’s: Interviews met Andy Lau over zijn niet zo evidente optreden in een echte vechtfilm, zijn relatie met regisseur en medeacteurs en zijn kijk op de productie; met Daniel Lee, de regisseur, over zijn samenwerking met de Koreaanse en Hong Kongse producenten van de film, de vertaling van boek naar scenario en de keuze van de hoofdacteurs. Het interview met de Engelstalige Maggie Q, vooral bekend als fotomodel, is kort en weinigzeggend. Vervolgens zijn er twee uitgebreide Making-of-reportages, eigenlijk niet meer dan twee keer (eindeloze) setopnamen zonder interviews of commentaar, waarin we zien hoe de gevechtsscènes zijn opgenomen. Als afsluiter een Teaser en twee gewone Trailers. Op disk één staan nog een aantal Andere Trailers voor nieuwe uitgaven van DFW.

 

Three Kingdoms: Resurrection of the Dragon is een wervelend schouwspel dat de liefhebbers van het genre beslist tot het laatste moment in de ban zal weten te houden. Daar is alle reden toe, want camerawerk, special effects én geluidstrack zijn van een zeer hoog niveau en regisseur Daniel Lee levert wat de bioscooptrailer eerder al beloofde: bloedstollende, spannende en avontuurlijke gevechtscènes, een beetje romantiek en haast goddelijke helden die het vaderland ten koste van hun eigen leven verdedigen. Bloedmooi gefilmd, prachtig gemonteerd, schitterend geacteerd en voorzien van indrukwekkende geluidseffecten, maar qua verhaal een beetje mager en eenzijdig, waardoor een gevoel alsof het louter om herhalingen van hetzelfde thema gaat, zich opdringt.