Brothers is de Amerikaanse bewerking van Brødre van de Deense regisseur Susanne Bier uit 2004, een verhaal over twee broers die verschillende keuzes in hun leven hebben gemaakt en daar de gevolgen van dragen. De ene, getouwd en vader van twee dochters, wordt als officier met de Deens VN-vredesmacht naar Afghanistan gestuurd, de andere komt voorwaardelijk vrij na de veroordeling voor een bankoverval. Hij zal de zorg voor het gezin van z’n oudere broer op zich nemen als blijkt dat die vermist wordt na het neerstorten van de helikopter die de Deense manschappen naar een strategisch doel in vijandelijk gebied behoorde te brengen. Een hele poos later wordt de militair bevrijd uit de handen van de Taliban, maar om z’n huid te redden heeft ie een moeilijke beslissing moeten nemen. De vreugde over z’n terugkeer is evenwel van korte duur, want hij kan de oorlog niet van zich afzetten, hij vervreemdt van echtgenote en kinderen en bovendien verdenkt hij z’n jongere broer ervan seks te hebben gehad met z’n vrouw.

 

De Amerikaans-Ierse regisseur Jim Sheridan (In The Name Of The Father, 1992) werd aangezocht voor de remake van Brødre. Hij hield zich vrij strikt aan het oorspronkelijke scenario wat de hoofdlijnen van de film betreft en paste de tekst voor de rest aan voor de Amerikaanse markt. De officier van de Deens VN-vredesmacht is omgedoopt tot een Amerikaanse marinier en de actie verschuift van het Deense platteland naar de Amerikaanse staat New Mexico. Terwijl Susanne Bier de scènes in Afghanistan beperkt tot het strikte minimum (wellicht mede om financiële redenen), heeft Sheridans scenarist David Benioff (Troy, 2004) er geen moeite mee om het slagveld uitgebreid te tonen, wat ons niet hoeft te verbazen, want het gaat uiteindelijk om een oorlog die de Amerikanen bijna elke dag op hun tv-scherm te zien krijgen, terwijl ze in Denemarken veel minder wakker liggen over dat conflict (de Deense VN-vredesmacht is zo’n 1000 soldaten sterk).  

 

De ingrepen van Jim Sheridan maken van Brothers een film met een totaal andere feel: het mariniersmilieu is ruwer en harder en de ruime aandacht voor het slagveld (we zien kapotgeschoten tanks, smeulende voertuigen en verminkte lichamen) maakt van het Afghaanse conflict een actief onderdeel van de film, wat bij Bier niet het geval is. Sam Cahill (Tobey McGuire) wordt veel meer gedreven door discipline en ingehamerde regeltjes dan zijn Deense collega Michael (Ulrich Thomsen), een intellectueel die het puur om overleving te doen is. Hij is bovendien een man van vlees en bloed met een gevoelige inborst, terwijl de Amerikaanse marinier getraind is om z’n gevoelens uit te schakelen en dat bijna voortdurend doet, waardoor het moeilijk is voor de kijker om Sam sympathiek te vinden. Natalie Portman (Cold Mountain, 2003) als Sams echtgenote Grace brengt het er een stuk beter vanaf en kan zich probleemloos meten met Connie Nielsen (Sarah), die intertijd al voor een sterke interpretatie van de rol zorgde. Portman is net zoals haar Deense collega de bezorgde echtgenote en de gereserveerde schoonzus, want haar personage Grace heeft diep vanbinnen niet het gevoel dat Sam echt dood is.

 

 

Door de bank genomen zijn beide films aan elkaar gewaagd. De acteerprestaties wijken soms af, maar de gemiddelde score van alle belangrijke rollen komt ongeveer uit op een gelijkspel. Vooral het camerawerk maakt uiteindelijk het verschil: de Susanne Bier-film is met veel minder financiële middelen gedraaid, maar dat nadeel heeft de regisseur in een voordeel omgebogen door van Brødre een wat ruwe productie te maken met grote kleurcontrasten, een beweeglijke camera en weinig extra licht. Haar personages zijn een beetje ruw en primitief (bekkentrekker Nikolaj Lie Kaas als het jongere broertje) en menselijker (angstige Sarah, gewelddadige Michael). Brothers daarentegen ziet eruit als een echte Amerikaanse film, waarvoor kosten noch moeite gespaard zijn om het publiek te behagen: veel minder hard qua textuur, normaal  kleurenpalet, voorzichtige camerabewegingen, redelijk wat speciale effecten en soms bijgesnoeide dialogen om vooral geen potten te breken.

 

Uiteraard kan deze recensie niet eindigen zonder aandacht te schenken aan de figuur van Jake Gyllenhaal, aan wie deze remake toch grotendeels is opgehangen. Hij is minder fel en minder dierlijk dan Nikolaj Lie Kaas in Brødre, maar het personage dat hij gestalte geeft, past helemaal in de visie van regisseur Jim Sheridan, zonder dat essentiële karaktereigenschappen verloren gaan. Gyllenhaal is fysiek aantrekkelijker dan Kaas en dat levert toch vaak mooie plaatjes op.

 


BEELD EN GELUID
In Brothers speelt regisseur Jim Sheridan op veilig, of beter: de aparte look van Biers film spreekt hem niet zo aan. Hij kiest voor zachte tinten, nogal wat kleur en een normale beeldkwaliteit. De huid van zijn personages is lichtroze en niet zoals bij Bier geelachtig of overdreven wit en de details worden perfect zichtbaar gemaakt en niet weggestopt achter een korrelige filmpellicule. Er zijn geen ongerechtigheden of andere tekortkomingen en het zwartniveau is in orde (behalve in de fragmenten in Afghanistan, maar dat is een gewild effect). Thomas Newman (Angels In America) schreef de muziektrack. Het geluid is natuurlijk en vooral stevig en tijdens de gevechtsscènes in Afghanistan knallen de salvo’s via de achterste kanalen door de huiskamer.

 

Als Extra’s zijn er Andere Trailers, praat de regisseur in Jim Sheridan: Film & Family over zijn aanpak om van zijn versie van Brothers een Amerikaanse film te maken en geven de hoofdacteurs hun visie op de boodschap van de film en de aanpak van de regisseur. In Remade in the USA komen de verschillen met de versie van Susanne Bier aan bod en worden de fragmenten uit beide films met elkaar vergeleken.

 

Brothers is een interessante Amerikaanse remake van een Deense film uit 2004, maar ondanks de grote financiële en productionele middelen slaagt regisseur Jim Sheridan er niet in om het origineel te overtreffen. Brødre is een pakkende arthousefilm, Brothers is de remake ervan op z’n Hollywoods.