La Dame de Monsoreau is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Franse schrijver Alexandre Dumas uit 1846, waarin hij de historische ontwikkelingen in Frankrijk onder de loep neemt in de tweede helft van de 16de eeuw. Het is de tijd van de machtstrijd tussen katholieken en protestanten die eindigt met de uitvaardiging van het Edict van Nantes (1598), waardoor de protestanten het recht krijgen hun godsdienst ongemoeid te belijden en in een aantal zuidelijke Franse steden garnizoensrecht verwerven. Dumas houdt zich in z’n boek grotendeels aan de feiten, maar hij veroorlooft zich ook een aantal vrijheden die regisseur Michel Hassan en scenarioschrijver Alexandre Deman in hun tekst integreren. Ze leggen de nadruk in de eerste plaats op de levenswandel van hun (en Dumas’) hoofdpersonage, de 23-jarige Diane de Méridor, en zetten de schaar in een aantal historische gebeurtenissen die zich op de achtergrond afspelen, maar waarvoor ze uiteindelijk geen plaatsje vonden in deze drie uur durende tv-serie. Desondanks is La Dame De Monsoreau voor buitenstaanders een soms moeilijk te volgen verhaal, want er zijn diverse partijen (protestanten en katholieken), er is het hof (Hendrik III en zijn jongere broer François), de kerk en een groot aantal intriganten langs beide zijden die het machtsspel proberen te beïnvloeden. Voor een Frans publiek is het wellicht allemaal duidelijk, voor buitenstaanders lijken de politieke spelletjes vaak op een onontwarbaar kluwen, een beetje zoals het BHV-dossier dat de meeste Vlamingen een beetje, maar buitenlanders helemaal niet begrijpen.

 

Roman en tv-serie beginnen in 1578, zes jaar na de zgn. Bartholomeüsnacht, die in Parijs het leven kost aan 2000 protestanten of Hugenoten en in de loop van het volgende jaar aan nog eens 20.000 protestanten in de rest van Frankrijk. In Parijs probeert koning Hendrik III na de slachtpartij (die hij zelf had uitgelokt) de gemoederen te bedaren door zich te verzoenen met zijn jongere broer François die zich eerder aan de kant van de radicale katholieken had geschaard tegen ’s konings pacifistische intenties. Op een hofbal ontmoet François de bloedmooie Diane de Méridor, maar die wijst hem af, wat de prins van Anjou alleen maar geiler maakt. Die zet een plan op om de jongedame te schaken, maar hij wordt gepasseerd door de graaf van Monsoreau die haar zogenaamd op zijn kasteel in veiligheid brengt. Via een aantal goedbestudeerde manipulaties kan hij haar vader overtuigen hem z’n dochter ten huwelijk te geven. Diane heeft geen keuze, want de entourage van de prins ligt op de loer en die heeft maar een bedoeling: haar ontmaagden en aan z’n uitgebreide harem toevoegen. Dus schikt Diane de Méridor zich in haar lot en wordt gravin van Monsoreau, doch affectie en meer vanwege haar veel oudere echtgenoot wijst ze af. De interesse van Louis de Bussy d’Amboise voor haar persoontje laat haar evenwel niet koud en in het geheim begint ze een relatie met de aantrekkelijke vrijbuiter en protestant die zich in de omgeving van de prins van Anjou ophoudt, maar die tegelijk optreedt als geheim informant van Hendrik III.

 

Via de graaf de Monsoreau wordt Diane aan het hof geïntroduceerd, waar haar buitenechtelijke relatie een publiek geheim wordt tot grote woede van haar echtgenoot. De hertogin de Guise zal haar in bescherming nemen, na een uit de hand gelopen echtelijke ruzie, waardoor Diane in het oog van de strijd tussen katholieken protestanten terechtkomt, want uitgerekend de hertogin leidt de katholieke oppositie tegen de koning ten voordele van zijn broer François die ze op de Franse troon wil zien zitten. Bussy doet er alles aan om dat te voorkomen en dus verandert de hertogin het geweer van schouder en zet haar zinnen op haar machtige broer Hendrik de Guise om Hendrik III van de troon te stoten en het geslacht de Guise aan de macht te brengen. Ondertussen krijgt Diane via via belangrijke informatie over de dood van haar moeder 15 ja eerder en de geheimzinnige verstikkingsdood van haar vader, waaraan leden van het hof zich mogelijk schuldig hebben gemaakt. Een poging van de hertogin de Guise om met een vervalste stamboom van haar familie onrust in Parijs te verwekken, kan Diane verijdelen, maar daardoor zet ze haar eigen leven op het spel. De Franse koning heeft ondertussen beslist om de protestanten zekere rechten toe te kennen in het Edict van Nantes (in werkelijkheid na zijn dood (1589) door zijn opvolger Hendrik IV afgekondigd in 1598), waardoor de strijd tussen de aanhangers van beide godsdiensten opnieuw oplaait en geruchten over een nieuw complot tegen Hendrik III de kop opsteken. Die rekent op de protestant Bussy om de katholieke Ligue te breken en zo voor eens en voor altijd de intriganten uit zijn omgeving te verwijderen. Bussy begint aan de gevaarlijkste opdracht uit z’n carrière, terwijl z’n geliefde Diane met een bang hart de komende moordpartij afwacht.

 

 

Mocht Alexandre Dumas het nog mee kunnen maken, hij zou de tweedelige tv-serie La Dame de Monsoreau van Michel Hassan beslist een warm hart toedragen, want de regisseur in kwestie doet er alles aan om de pracht en praal van de Franse elite aan het eind van de 16de eeuw te evoceren: prachtige kastelen en burchten, exuberante feestmaaltijden, adembenemende jurken en kapsels, hitsige vrijers, dominante edelvrouwen, spannende zwaardgevechten, verraad en roekeloze wraakacties, smachtende liefde, een beetje ruwe seks, overspel en heel veel politiek gekonkel met als doel de opperste macht. Bovendien ontwikkelt Hassan verschillende verhaallijnen tegelijkertijd en houdt hij een vrij hoge snelheid aan, worden rustige praatscènes in weelderige interieurs afgewisseld met spannende achtervolgingen en bloedige afrekeningen tussen steeds andere rivalen, waardoor zijn film geen moment gaat vervelen, mede door de gezwinde opeenvolging van personages die al naar gelang de situatie op de sympathie of de afkeuring van de kijker kunnen rekenen.

 

Opnieuw: de verhaalstof is niet echte gemakkelijk en even naar de keuken voor een biertje of een cakeje is er niet bij, want dan hangt de draad van het verhaal beslist ergens tussen de luster en het plafond. Maar u kan zich ook gewoon mee laten slepen door deze avontuurlijke vertelling waarin de polsslag van Alexandre Dumas voortdurend voelbaar is en gewoon genieten van al het moois dat de regisseur op uw netvlies tovert, zoals de bloedmooie Catalaanse Esther Nubiola (Diane de Monsoreau) die beslist op uw medeleven kan rekenen als u verneemt wat voor een donker verleden en een trieste toekomst haar te wachten staan, of de bij ons zo goed als onbekende Anne Caillon als de strenge en nietsontziende hertogin de Guise die haar intriges met de dood zal bekopen; Frédéric van den Driessche (The Exterminating Angels, 2006) als de mysterieuze en hartvochtige graaf van Monsoreau, perfect gecast, maar niet altijd even duidelijk gekarakteriseerd als in de roman van Dumas; Frédéric Quiring als de duivelse, verraderlijke en oversekste hertog van Anjou en uiteraard die andere ster van de serie, de Zwitser Thomas Jouannet (Modern Love, 1006), als Louis de Bussy d’Amboise, die in roman en film als heel redelijk en vooral beminnelijk voorgesteld wordt, maar die in werkelijkheid gewelddadig, boosaardig, een provocateur en een niets ontziende protestantse slachter was (tijdens de Bartholomeüsnacht van 1572). Interessante interpretaties zijn er nog van Patrick Fierry als Hendrik III, Rosa Novella als Catharina de Medici en Charles Schneider (Zombieland, 2008) als Jeanjean.

 

 

Dit is een vrij jonge Frans/Catalaanse tv-serie (2008) die Just Entertainment op de kop heeft weten te tikken. Transfers van deze Hilversumse dvd-uitgeverij zijn altijd van een goede tot uitstekende kwaliteit en dat is ook het geval voor La Dame De Monsoreau. Het kleurenpalet dat regisseur Michel Hassan hanteert is een streling voor het oog, maar hem is het er om te doen de luister van Frankrijk in de 16de eeuw in de verf te zetten en daarin slaagt hij uitstekend: warme kleuren voor de interieurs en de kostuums, exotische motieven in de aankleding van feesttafels en avondjurken, frisse tinten voor de buitenopnamen, veel blauw en grijs voor de avondlijke en nachtelijke scènes zonder dat de details verloren gaan. Ongerechtigheden zijn uiteraard uit den boze. Het geluid staat in een 5.1-versie en dat komt goed van pas om de dravende paarden, de metaalklank van kruisende degens en de sfeer van de ruimere gevechtscènes tot hun recht te laten komen. Componist François Staal is een bekend gezicht in het Franse televisiemilieu. Sinds z’n debuut in 1990 leverde hij meer dan vijfendertig soundtracks af voor tv-series. Voor La Dame de Monsoreau schreef hij een mooie, romantische en klassiek klinkende score met felle uithalen tijdens de gewapende confrontaties tussen de vijandige partijen, zonder dat de muziek de aandachtig afleidt.

 

Geen

 

Liefhebbers van kostuumdrama’s zullen Michel Hassans verfilming van Alexandre Dumas’ La Dame de Monsoreau beslist op prijs stellen, want naast ruisende jurken, smachtende jongedames, sprookjesachtige kastelen, verleidelijke ridders en sexy bewaarengelen voorziet hij z’n tweedelige tv-serie ook van een niet altijd even gemakkelijk, maar in elk geval interessant verhaal tegen een boeiende historische achtergrond. De emoties laaien hoog op in La Dame de Monsoreau en als kijker kan u zich probleemloos drie uur lang mee laten slepen door een mengeling van perverse intriges, sinistere complotten en amoureuze ontboezemingen.