FILM
Angel Heart is een van de meest intrigerende films die de jaren tachtig heeft voortgebracht: een bizarre mix van sfeervolle thriller, campy horror, klassevolle film noir en oncomfortabele moraalles die bijwijlen briljant is, maar zich ultiem vastrijdt in een te conventionele aanpak en een plotwending die je veel te lang van tevoren ziet aankomen. Hoofdpersonage van de prent is privédetective Harry Angel (Mickey Rourke), die in het New York van 1955 de opdracht krijgt ene Johnny Favorite te zoeken, een crooner die succes had voor de oorlog, maar die al jaren van de aardbol verdwenen lijkt. Het spoor voert Harry Angel eerst naar een kliniek voor oorlogsveteranen en vervolgens naar de buitenbuurten van New Orleans, waar het geloof in voodoo welig tiert. Iedereen die Johnny Favorite gekend heeft, zegt dat hij dood is, maar daar gelooft de privédetective weinig van, want alle getuigen vinden zélf op een gruwelijke wijze de dood, niet lang nadat hij met hen heeft gesproken. Harry Angel vermoedt dan ook dat de crooner alle losse eindjes aan het aaneenknopen is opdat niemand hem nog kan vinden.

Vanaf de eerste beelden van de film is het duidelijk dat Angel Heart volop de kaart van de sfeer zal trekken: begeleid door een melancholische maar dreigende jazzscore, zien we hoe een hongerige hond en een sceptische kat in een grote boog om het lijk van een vermoorde man lopen, dat eenzaam in een kille New Yorkse straat ligt te ontbinden. Wie de man is en wat zijn functie voor de plot is, weten we dan nog niet, maar dat de prent zal grossieren in mooie beelden wel. En inderdaad, regisseur Alan Parker en cameraman Michael Seresin geven prachtig de New Yorkse achterbuurten weer en vertalen de broeierigheid van Louisiana treffend op het witte doek. Er zijn minstens een dozijn scènes die je als visueel pareltjes mag omschrijven, van een met glijdende schaduwen volgestouwde liftkoker tot de beruchte seksscène waarin water en bloed naadloos in elkaar overgaan. Maar goed ook dat de film visueel zo aantrekkelijk is, want het is de sfeer die Angel Heart twee uur lang het bekijken waard maakt, niet zozeer het verhaal.

Niet dat de plot afgrijselijk is, maar de makers durven te weinig duidelijke keuzes maken. Parker, die naast de regie ook het scenario voor zijn rekening nam, bouwt het eerste halfuur op als een klassieke film noir, maar glijdt vervolgens af naar (weliswaar zeer geapprecieerde) pulp. Het nadeel hiervan is dat de verwachtingen van de kijker alle richtingen uit gaan, zodat tegen de tijd dat de ontknoping zich aandient de climax niet kan overtuigen. Verzwarende omstandigheid is daarbij ook dat Angel Heart zoveel tijd steekt in opbouw, dat de grote wending in het laatste kwartier gehaast overkomt. Voorspelbaar ook, want voor wie een beetje oplet en iets dieper nadenkt bij de flashbacks die her en der door de film verspreid zitten, zal nauwelijks moeite hebben om de vork al halverwege de prent aan de steel te zetten. De minpunten qua scenario zijn nooit sterk genoeg om het kijkgenot van Angel Heart te bederven, maar het laat wel het wrange gevoel achter van een goede film die meesterlijk had kunnen zijn.

Naast de visuele kracht zijn echter ook de acteerprestaties een reddende engel. Mickey Rourke is bijv. in topvorm als hoofdrolspeler. De acteur heeft intensere en meer beklijvende vertolkingen op zijn cv, maar Harry Angel is zonder twijfel zijn meest geloofwaardige en sympathieke rol. Rourke laat je nooit vergeten dat de privédetective niet vies is van vuile trucjes en geweld om zijn doel te bereiken, maar het is zijn kwetsbaarheid die je emotioneel bij het verhaal betrekt. In een decennium dat bol stond van de gladde, koele acteerprestaties is Rourkes Harry Angel een baken van subversieve subtiliteit. Uitstekend (en bloedmooi) is eveneens Lisa Bonet als Epiphany Proudfoot, de jonge vrouw die wel eens de sleutel in handen kon hebben om de verdwijning van Johnny Favorite op te lossen. Het is weinigen geven om tegelijkertijd onschuld en intense seksualiteit uit te stralen, maar Bonet doet het in een vertolking die nog lang blijft nazinderen. In een veredelde maar cruciale cameo kan je dat niet zeggen van Robert De Niro, die als de mysterieuze Louis Cyphre zodanig grossiert in clichés dat zijn ware aard er veel te dik op ligt. Nu ja, om eerlijk te zijn, de knullig gekozen naam van het personage helpt evenmin.

Het broze evenwicht tussen sfeervolle karakterstudie en ouderwetse pulp wordt dus even vaak verbroken in Angel Heart als dat het een ongewone en ontroerende symbiose oplevert. Het ene moment stel je je vragen bij de competentie van de makers, het andere wil je hen feliciteren voor hun baanbrekende visie. Dat maakt van Angel Heart een schizofrene film, die waarschijnlijk even veel voor- als tegenstanders kent. Maar zoals dat met schizofrenie gaat, ben je wél geneigd om je stevig te verdiepen in de film alvorens te beslissen tot wel kamp je behoort. En daarmee blijft Angel Heart een prent die door je hoofd blijft spoken, of je de groteske elementen van de film nu kan appreciëren of niet.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze release is prima, hoewel de print niet kan verhullen dat de film bijna een kwarteeuw oud is. Dat merken we voornamelijk aan de hoeveelheid grain die, zeker in de New Yorkse scènes, duidelijk aanwezig is. Niettemin stoort dit nauwelijks omdat het de sfeer van de prent ten goede komt. Het contrast komt vooral in diezelfde New Yorkse scènes goed tot zijn recht, terwijl het kleurenpalet dan weer ideaal naar voren komt in de Louisiana-sequenties. De soundtrack bestaat uit een surround DTS-MA-spoor dat eindeloos had geprofiteerd van een upgrade naar 5.1, maar dat toch nog redelijk slagvaardig uit de hoek komt: de sfeervolle mix tussen de jazzy muziekscore, verontrustende geluidseffecten en omineuze dialogen werkt ook prima met slechts twee kanalen.

EXTRA'S
Op het eerste gezicht lijkt de bonusssectie knap gevuld met interessante extra's, maar nadere inspectie legt kwalitatieve tekortkomingen van de bonussen bloot. De belangrijkste extra, een Audiocommentaar van regisseur Alan Parker, lijdt daar in ieder geval niet onder. De cineast praat rustig, maar innemend over zijn visie over de prent en hoe hij die op het scherm kreeg. Daarnaast bevat de schijf een aantal featurettes, geclusterd per thema. Onder de noemer The Truth About Voodoo vinden we vijf recente featurettes, variërend in lengte van 5 tot 20 minuten, waarin voodoobeoefenaars alle misverstanden over de 'religie' uit de wereld trachten te helpen. De featurettes kunnen milde interesse losweken, maar het is spijtig dat ze het bulk van de bonussectie uitmaken, waardoor er minder aandacht is voor extra's over de film zelf.

Die worden gebundeld onder de noemer Behind the Scenes. We vinden er o.a. 3 klassieke featurettes terug, daterend uit het jaar dat de film uitkwam. Ook de Making of (12 min.) dateert uit 1987 en is vooral een promopraatje. De Karakterprofielen van Mickey Rourke, Lisa Bonet en Alan Parker (zo'n 3 minuten elk) blijken evenmin recente montages. Wél een huidige kijk op Angel Heart biedt het Interview (8 min.) met Alan Parker. Bizarste extra is zonder twijfel het gedeelte Deleted Scenes (5 min.), niet omdat de scènes van bedenkelijke kwaliteit zijn, maar omdat ze integraal al in de afgewerkte film zitten! Misschien zijn ze uit de Amerikaanse cut gelaten en vinden we ze daarom hier terug? Het is hoe dan ook verwarrend. Dat kan niet worden gezegd van de enthousiaste Trailer die parallellen trekt met films als The Exorcist en Chinatown.

CONCLUSIE
Angel Heart is een film met een unieke stem, die een succesvolle mix zoekt tussen diverse filmgenres en die zowaar nog grotendeels vindt ook. Helaas is de plot te voorspelbaar en legt cineast Parker de campy pulp er vaak iets te dik op. Beeld en geluid zijn dik in orde voor een film van deze leeftijd, terwijl de bonussectie aardig gevuld is, maar te weinig diepgang heeft.