FILM
Danny Ocean (Frank Sinatra), veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, blaast voor zijn oude compagnie terug verzamelen, en legt hen een zeer stoutmoedig plan voor. Op oudejaarsavond zijn ze van plan om maar liefst vijf casino's tegelijkertijd leeg te roven. In elk casino zullen twee van zijn mannetjes klaarstaan om om middernacht, wanneer door hun toedoen op het cruciale ogenblik de stroom uitvalt, de kluis leeg te halen. Eén van zijn mannen is immers elektricien, en kan op voorhand het alarm uitschakelen. Aangezien ze verwachten dat het casino hermetisch gaat worden afgesloten eens de roof duidelijk wordt, hebben ze ook al een geniaal plan bedacht om met het geld weg te komen: het geld wordt in de vuilnisbak gegooid, en de elfde man rijdt met de vuilniswagen rond. Alles lijkt tot in de puntjes in orde, maar op het cruciale ogenblik krijgt één van zijn handlangers een hartaanval.


Nu deze film uit 1960 weer in de belangstelling staat door de recente remake van succesregisseur Steven Soderbergh, met in de cast George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon en Julia Roberts, leek het ons even interessant om te kijken of de originele versie de tand des tijds heeft doorstaan. En spijtig genoeg is dat niet het geval. De film draait om een simpele maar goed gevonden plot - het moet niet altijd ingewikkeld zijn - maar al van in het begin verzandt het geheel in een potsierlijke show waarin alle leden van de zogenaamde "rat pack", naast Sinatra ook Sammy Davis Jr, Dean Martin en enkele andere die bij de huidige generatie geen belletje meer doet rinkelen, om beurten hun nummertje mogen opvoeren. Er was overigens in 1960 maar een budget voor één kapper, want met hun identieke haarsnit lijkt de cast op een doos playmobil-figuurtjes. Spijtig genoeg acteren de protagonisten ook navenant, statisch en expressieloos hun dialogen aframmelend, waarbij de tijd wordt opgevuld met oeverloos gekwebbel over allerlei zaken die niets, maar dan ook niets met de feitelijke plot te maken hebben, waarschijnlijk met de bedoeling de sterren van toen allemaal zo lang mogelijk in het voetlicht te laten treden. Ocean die met zijn vrouw enkele echtelijke conflicten uitvecht, Ocean en zijn kameraden die aanschuiven aan de kassa van het casino, een muntje in de jackpot werpen, en dat alles maal vijf; niets is te gek om de film maar zo lang mogelijk te laten duren. Tot overmaat van ramp moeten Dean Martin en Sammy Davis Jr. zo nodig het tempo van de film, voor zover die er al is, natuurlijk, nog even onderbreken door op de minst geschikte ogenblikken een liedje te gaan zingen, en lijkt het wel een Disneyfilm in plaats van een misdaadfilm te worden. Een belangrijke handicap is dat veel van deze sterren hun aantrekkingskracht compleet verloren hebben, en als acteur zeker niet hetzelfde charisma als zeg maar Kirk Douglas of Steve McQueen hebben, waardoor dit zeker alles behalve een tijdloze klassieker is geworden. Misschien dat de mensen vroeger sneller tevreden waren, maar naar hedendaagse normen is deze prent onherroepelijk gedateerd. Maar laat ons niet te hard oordelen; later, als we oud en versleten zijn, zullen onze kleinkinderen misschien hartelijk moeten lachen om het feit dat we naar een film met Brad Pitt en Matt Damon gingen kijken.


BEELD EN GELUID
We weten niet in welke staat het bronmateriaal zich bevond, maar films uit 1960 mag je niet altijd naar hedendaagse normen beoordelen. Toch enkele randbemerkingen, vooral van negatieve aard. Ruis is een alomtegenwoordig probleem, en zowat elke scène met een rooster, een flashy stropdas of metalen trappen heeft behoorlijk last van aliasing. De compressie, vooral in de achtergrond, laat te wensen over. Het ergst is dat er ongeveer in de helft van de film (rond de 58e minuut) een paar seconden een lelijke vlek te zien is, wanneer er een haar in de telecine-machine is gesukkeld. Zoiets zou toch echt niet mogen. Positief dan weer is dat de kleuren nauwelijks vibreren (behalve in de slotscène) en scherp afgelijnd zijn. De layer change zit ergens middenin een dialoog, en is dus slecht geplaatst. Uiteraard bevat deze film enkel een Dolby Digital Mono geluidsspoor, waarbij enkel de centrale speaker wordt geactiveerd. We zijn niet per sé voorstander om alle oude films audiogewijs op te waarderen, maar deze film heeft in de audio-track toch één voornaam gebrek. De synchronisatie is namelijk niet altijd even simultaan, en je moet wel een uil zijn om niet te zien dat de gezongen stukken (slecht) geplaybacked zijn.


EXTRA'S
Voor een oudere film als deze heeft men toch nog een respectabele selectie aan extra's kunnen opvissen. In het zeer rudimentaire statische menu vinden we naast de klassieke filmografische informatie over de cast een kaart van Las Vegas terug, waar je op vijf verschillende plaatsen een kort filmpje over de respectievelijke casino's kan oproepen. In een vier minuten durend filmpje uit The Tonight Show interviewt Frank Sinatra zijn medespeelster Angie Dickinson; helaas is de kwaliteit van dit fragmentje ondermaats. Verder bevat de schijf nog een commentaartrack, ingesproken door Frank Sinatra Jr. (Sr. was om de voor de hand liggende reden niet beschikbaar voor commentaar) en Angie Dickinson. Het waarom blijft ons een raadsel, want Sinatra Jr. heeft feitelijk met deze film niets te maken. Zijn commentaar is redelijk anekdotisch van aard, en gaat vooral over alle aspecten van de stad Las Vegas; over de (langdradige) film zelf zijn er niet al te veel interessante dingen te zeggen, een sporadische anekdote van Angie Dickinson uitgezonderd. De disc bevat ook nog twee trailers en een easter egg.

CONCLUSIE
Dit is typisch het soort films waar men op een regenachtige zomerdag zestigplussers mee zoet houdt. Enkel geschikt voor doorwinterde cinefielen, liefhebbers van oudere films, en uiteraard nostalgici die twintig waren in zestig.