FILM
Bender, Sonny, HAL en C-3PO, move over! In deze nieuwste animatiefilm van Blue Sky Studios, die ons eerder al het prachtige Ice Age schonken, volgen we de avonturen van de nieuwste robotheld, Rodney Copperbottom (Ewan McGregor) die naar het grote Robot City trekt om daar zijn jeugddroom te laten uitkomen en als uitvinder aan de slag te gaan voor de grootindustrieel Bigweld (Mel Brooks). Rodney wil het namelijk verder schoppen in het leven dan zijn vader Herb (Stanley Tucci), die het nooit verder heeft geschopt dan afwasmachine. Het beloofde land ziet er echter anders uit dan Rodney zich had voorgesteld, want Bigweld is opzij gezet door de ambitieuze Ratchet (Greg Kinnear), die een nieuwe filosofie ingang wil doen vinden: in plaats van constant wisselstukken te moeten kopen, moeten de robots maar - de veel duurdere - upgrades aanschaffen. En wie daar geen geld voor heeft, tja, die heeft pech, wordt een gediscontinueerd model, en belandt uiteindelijk op de "chop shop", de schroothoop van de sinistere Madame Gasket (Jim Broadbent), die niet toevallig de moeder blijkt te zijn van Ratchet. Van belangenvermenging gesproken! Rodney geraakt bevriend met de kapotte Fender (Robin Williams), zijn zus Piper (Amanda Bynes) en een gevarieerd zooitje kapotte broodroosters en microgolfovens. Rodney wordt de lokale held van de achterbuurt omdat hij nog wel tijd wil steken in het repareren van robots, maar uiteindelijk moet ook hij toegeven dat het zonder wisselstukken allemaal niet meer gaat. Zijn enige hoop is de hulp inroepen van de van de aardbol verdwenen Bigweld, en Rodney en Fender trekken daarom naar het beau-monde evenement Bigweld Ball. Wanneer Ratchet hier achterkomt, wil hij Rodney op aanstichten van zijn moeke laten disassembleren, maar Rodney vindt een onverwachte medestandster in een lid van de raad van bestuur van Bigweld Industries, de stijlvolle Cappy (Halle Berry).

Waarom Robots zo koeltjes onthaald werd door de critici is me een raadsel. Misschien zijn we de laatste jaren op gebied van animatiefilms gewoon te verwend geworden. Robots heeft namelijk een melig en simpel verhaaltje - echter niet erger dan de meeste soortgelijke films - maar valt anderzijds wel in positieve zin op door de strakke regie en de bijzonder mooie art direction. Alles wat en iedereen die in deze kleurrijke fantasiewereld kan aangetroffen worden, is letterlijk een samenraapsel van wat we doorgaans alleen nog op een oudijzerkerkhof vinden, maar het is met bijzonder veel gevoel voor compositie in elkaar gepuzzeld. Volumeknoppen als oren, een afwasmachine als lichaam van een bordenwasser, een lantaarnpaal die door de knieën zakt... en natuurlijk het feit dat baby's in deze wereld eerst geleverd worden (in een kartonnen doos, compleet met een plannetje) en dan pas "gemaakt" - lees: geassembleerd - maar "making the baby" blijft nog altijd "the most fun part". Regisseur Chris Wedge, die na het commerciële succes van Ice Age plots veel meer middelen loskreeg om aan een volgende film te beginnen, heeft misschien hier en daar zich wel wat laten inspireren door Monsters Inc. - de gelijkenis tussen de openingsscènes is treffend - maar is er desondanks in geslaagd om een wereld te scheppen die tot in de details intern consistent is. Tal van kleinigheden maken dat je niet eerst weet waar kijken; zo passeren er in een flits bordjes van een dames- en een herentoilet, waarbij als pictogrammen respectievelijk een stopcontact en een stekker bij schijnen te horen. Hoe dan ook, met Robots heeft Wedge voor zichzelf de lat een stuk hoger gelegd dan de monotone ijslandschappen van Ice Age, die misschien inhoudelijker iets sterker was, maar toch ook weer niet zóveel.

Maar het is gewoon intellectueel oneerlijk om Robots af te schilderen als een zoveelste "kinderfilm", ondanks het feit dat Wedge niet vies is van een puberaal grapje zoals de armpit noise competition, die met overschot wordt gewonnen door de nogal goed gefundeerde Aunt Fanny (Jennifer Coolidge), en het feit dat Robin Williams alweer zich eens als hyperkinetische halve gare mag uitleven in het personage van Fender - overigens zijn eerste grote voicing-rol sinds die van The Genie in Aladdin. Allerlei referenties doen insluipen naar bekende andere films die deel zijn van het populaire cultuurerfgoed - zoals hier onder meer Star Wars, Jaws en 2001 A Space Odyssey is bij dit soort films eerder de regel dan de uitzondering geworden, maar toch biedt Robots ook méér. Wedge formuleert misschien niet op erg subtiele wijze met zijn film enerzijds een aanklacht tegen de wegwerpmaatschappij, maar anderzijds, aangezien de personages nu eenmaal machines zijn, ook tegen het voortijdig afschrijven van mensen op de arbeidsmarkt. Rodneys vader is hierbij natuurlijk het meest voor de hand liggende voorbeeld: hij revolteert niet tegen zijn nederige positie op de sociale ladder, en is gelukkig met wat hij heeft, maar hoopt toch dat zijn getalenteerde zoon hem kan overtreffen. Als zijn gezondheid begint te mankeren - met andere woorden, wanneer hij zich niet meer de benodigde wisselstukken kan aanschaffen - verandert hij al snel in een hulpbehoevende man die feitelijk te trots is om toe te geven dat hij hulp nodig heeft. Diametraal tegenover het warme en geborgen maar ietwat armtierige nestje van Rodney staat het cartooneskachtige schurkdom van Ratchet, maar nog meer van Ratchets moeder (die overigens prima gevoicet wordt door Jim Broadbent). Ratchet zwemt in het geld, maar moet aan den lijve ondervinden dat zaken als liefde en respect niet gekocht kunnen worden. Bovendien schijnt hij constant in twijfel te zijn of hij zijn moeder nu moet aanbidden of uit het venster werpen.

Robots is dus een film met een goed tempo, waarin de visuele grappen elkaar als mitrailleurvuur opvolgen. Eén puntje van kritiek dat we wel willen onderstrepen, en dat betreft de Vlaams gedubde versie. We zijn werkelijk zat om in de media de pretentie te moeten ondergaan waarmee Vlaamse "vedetten" (?) - waaronder kleuters zoals Jelle Cleymans en Ann Van Elsen - die de Vlaamse versie hebben ingesproken, zichzelf aanprijzen alsof ze zélf de film hoogstpersoonlijk en op ambachtelijke wijze hebben gecreëerd. We hebben nog geen enkele film gezien waarin een dergelijke Vlaamse - of Nederlandse, kom, we zijn breeddenkend - dubbing überhaupt een meerwaarde aan de film bood. Als de bijdrage van deze voice actors al íets moet voorstellen, dan (1) komt het nog niet aan de hielen van de bijdrage van stemacteurs als Ewan McGregor of Mel Brooks, en (2) is het eerder een verschraling dan een verrijking van de film. Of probeert U de rijkdom van de volgende grap maar eens in een andere taal dan het Engels correct te vatten: wanneer Rodney aanbiedt om iedereen gratis te repareren, vraagt hij: "Who wants to get fixed?", waarop één of andere robot-hond angstvallig zijn poten voor zijn kruis slaat...

BEELD EN GELUID
Jammer genoeg bevat deze schijf geen lossless-track, en moeten we het met een gewone DTS-HD 5.1-track stellen. Eén en ander is waarschijnlijk het gevolg van het feit dat er niet minder dan twintig (!) geluidstracks op deze disk te vinden zijn, waaronder onder meer compleet overbodige dubbingen in Australisch en Brits Engels. Alhoewel dit in absolute termen zeker geen slechte track is, en er best wel wat te beleven valt in bijvoorbeeld de scène waarinn Rodney en Fender gebruik maken van de Robot City-variant van het openbaar vervoer, zou de impact soms wel wat krachtiger kunnen geweest zijn. De kleine foutjes uit het beeld die de dvd nog ontsierden, zijn hier allemaal naadloos weggewerkt, en we krijgen een mooie egale transfer met spetterende kleuren, veel details en een fijn contrast waarin nog eens onderstreept wordt hoeveel detail er in het design van de robots is gestoken.

EXTRA'S
Ongelofelijk maar waar, telkens je een andere taal in je menu kiest, krijg je andere extra's. Een klassieker bij CGI-animatie is een extra bonusfilmpje. Op deze Robots is het de beurt aan Aunt Fanny in "Aunt Fanny's Tour Of Booty " (5 min.), die enkele nieuwkomers in het station van Robot City mag rondleiden. Vooral de WC-potten die de weg naar de toiletten vragen, zijn hilarisch. Deze optie staat vreemd genoeg niet in het Engelstalige menu. Voor volwassenen is het meest interessante item hiertussen ongetwijfeld de commentaartrack, ingesproken door een dozijn of wat medewerkers van allerlei pluimage van Blue Sky; voor dit soort films is een dergelijk, eerder technisch gericht commentaar, echter interessanter dan een inhoudelijk commentaar, want over de inhoud van de film zelf valt nu ook weer niet zó veel te vertellen, over de technische realisatie ervan des te meer. In The voices of Robots (7 min.) zien we de voicecast aan het werk, maar als men de disk opnieuw opstart met Nederlandse taal, krijgen we een soortgelijk filmpje van onze Nederlandse vrienden (10 min.), in Frans, Duits en Spaans een andere taal, en de vijftien andere talen heb ik niet gecheckt omdat het omschakelen naar een andere taal maakt dat de disk volledig heropgestart moet worden, en we zo al snel een paar uren bezig zijn voor dit akkefietje te testen. In elke zichzelf respecterende taal krijgen we vervolgens de videoclip van Sarah Connor "From Zero To Hero" (4 min.) te zien; kiest men voor de Duitse taal, dan plakt er nog vijf minuten interview met de (Duitstalige) zangeres aan vast. Alleen in het Nederlands taalgebied krijgen we een muziekvideo van de Vlaamse kutgroep Spring die alweer een debiel nummer uit hun kleuterrepertoire brengen. De drie verwijderde scènes (8 min.) zijn wat ze zijn. Bij het opstarten van de film zelf krijgen we overigens als extraatje nog eens een bijzonder leuk anti-GSM filmpje waarin de overige castleden van Robots Fender onder zijn vijs (!) geven omdat zijn draagbare telefoon in zijn neus afgaat.

CONCLUSIE
Inhoudelijk kan ik Robots aanraden, maar vormelijk verliest deze Blu-ray punten door een schromelijk gebrek aan extra's en het weglaten van een high-definition audiotrack ten voordele van een multitude aan onnodige dubbings.