FILM
Harry Brown is allerminst een originele film. Het verhaal van een man die het recht in eigen handen neemt nadat een (ersatz) familielid het slachtoffer wordt van zinloos geweld, kennen we zo langzamerhand wel: been there, seen Death Wish. Een bijzonder goede prent kan je Harry Brown evenmin noemen. De film grossiert in de clichés over Britse achterstandswijken en regisseur en scenarist slagen er zelden in om de spanning zodanig op te drijven dat de kijker meegesleept wordt in de suspense. Dus waarom blijkt de prent zo efficiënt in het anderhalf uur lang entertainen van het publiek? Misschien omdat de wraakfilm het genre bij uitstek is waarin het dividend oplevert om de lat laag te leggen. Door de talloze goedkope, slechte films die de voorbije decennia in het genre gemaakt zijn, verwacht niemand veel van een prent die eens te meer de platgetreden plotpaden bewandelt. En - zoals Harry Brown bewijst - dan kom je al een heel eind met enkele goede acteerprestaties en een sympathieke protagonist.

Zeker wanneer die vertolkt wordt door oude rot Michael Caine. De Britse acteur excelleert naar goede gewoonte als het titelpersonage, een weduwenaar die niet langer kan aanzien dat de buurt waarin hij woont naar de knoppen wordt geholpen door een stel wetteloze jongeren. De druppel die de emmer doet overlopen, is de brutale moord op Harry's beste vriend, die niet alleen geschopt en neergestoken wordt, maar na de moord zelfs als urinoir gebruikt wordt door de daders. Caine vindt in de daaropvolgende wraakacties de juiste balans tussen een verontwaardigde, maar kwetsbare oude man en iemand die zijn kunde als ex-marinier koeltjes van onder het stof haalt. Het is geen gemakkelijke opdracht, want de geloofwaardigheid van de film rust volledig op de schouders van de acteur, maar Caine heeft al voor hetere vuren gestaan en slaagt dus met brio in zijn missie om de gunst van de kijker voor zich te winnen.

Ook de rest van de cast zet trouwens een goede prestatie neer. Charlie Creed-Miles is relatief weinig in beeld als de politieagent die niet liever doet dan de plaatselijke bendes hardhandig aanpakken, maar hij geeft de agent gestalte als iemand die we maar al te graag in de eigen wijk zouden zien rondlopen: integer, een beetje brutaal, maar ultiem met het hart op de juiste plek. Ook indrukwekkend is de vertolking van Ben Drew als de leider van de jeugdbende. De acteur wordt door het scenario met nogal wat clichés opgezadeld, maar boetseert alsnog een memorabel karakter. In de bijrollen wekken Liam Cunningham en David Bradley exact de emotie los die van hen verwacht wordt: respectievelijk argwaan en medelijden.

Het probleem met Harry Brown zijn niet bovenstaande acteurs, maar alle andere castleden. Zij worden namelijk door het script in een rol gedwongen die geloofwaardigheid, noch diepgang bevat. Het meest tragisch gebeurt dit bij het personage van Emily Mortimer, een politieagente die op eigen verzoek getransfereerd is naar de probleemwijk. Waarom, daar hebben we het raden naar, en dat is slechts één van de vele gaten in de karakterontwikkeling, waardoor deze nochtans extreem belangrijke rol ondergraven wordt. Ook in een scène waarin Harry Brown een drug- en wapendealer opzoekt in zijn schuilhol, wekt de cartooneske karakterschets van de dealer en zijn kompaan genoeg ergernis zodat de suspense verwatert.

Het zou echter niet fair zijn om vooral het script met de vinger te wijzen. Ook de regie en de montage zijn net niet goed genoeg om te overtuigen. De opbouw van het verhaal gebeurt te traag en de beeldvoering probeert low-key te blijven, maar refereert niettemin te vaak aan Britse misdaadfilms van het voorbije anderhalve decennium. De groezelige sfeer waarin de prent voortdurend baadt, schaadt bovendien de spanning, eerder dan dat hij de suspense opvoert. En al deze tekortkomingen staan al bij al het kijkgenot van de kijker nauwwelijks in de weg, omdat Harry Brown exact doet wat het etiket belooft, tot en met een louterend laatste shot toe, dat zo manipulatief sentimenteel is in al zijn subtiliteit, dat je het even gretig verorbert als een portie cassoulet uit blik.

BEELD EN GELUID
De film heeft de bedoeling er groezelig en grauw uit te zien en de beeldtransfer komt daar grotendeels aan tegemoet. Veel kleur vind je namelijk niet terug op de print, terwijl er ook een waas van grain hangt over veel van de beelden en de scherpte ook geregeld naar subtiele wazigheid evolueert. Hoeveel daarvan de bedoeling was en hoeveel het gevolg van een goede/slechte beeldtransfer, is uiterst moeilijk in te schatten. Wel kunnen we zeggen dat het contrast en de zwartniveaus niet van de hoogste kwaliteit zijn. De soundtrack mag dan wel een 5.1-spoor zijn, de dynamiek ervan heeft meer weg van een regulier surroundspoor omdat de achterste boxen nauwelijks aan het werk gezet worden. Dialogen en geluidseffecten zijn wel helder weergegeven.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor Harry Brown en drie andere releases. Jammer, want de Britse release bevat o.a. een audiocommentaar en een aantal interessante featurettes.

CONCLUSIE
Harry Brown biedt niets nieuws in het genre van de wraakfilm, maar profiteert net van die voorspelbaarheid om een entertainende prent te brouwen, die kan vertrouwen op een prima centale performance van Michael Caine om de kijker te bekoren. Beeld en geluid halen een goed, maar onopvallend niveau. De bonussectie van de dvd bevat louter een handvol trailers.