FILM
Inbreker Nick (Robert De Niro) is van plan om zijn misdaadverleden achter zich te laten en zich volledig te concentreren op zijn jazzclub, die hij in Montreal uitbaat. Zijn reguliere opdrachtgever, Max (Marlon Brando) kan hem overtuigen om nog één reusachtige zaak aan te nemen, al was het maar om de torenhoge schuld die hij zelf bij een lokale mafiabaas heeft, af te kunnen betalen. De smerigheid is dat deze kraak in Canada zelf moet gezet worden, waar het Nicks modus operandi is om telkens net over de grens te gaan inbreken. De buit is echter het risico waard: in een vermolmde piano werd er namelijk recent een zeer antieke en waardevolle Franse scepter uit de 17de eeuw gevonden, en het ding ligt nu bij een douanekantoor te beschimmelen. De douane heeft het zaakje dan maar in belag genomen - een fenomeen dat bij DVD-liefhebbers niet geheel onbekend is. Max heeft ook al een partner voor Nick op het oog: de jonge en briljante jonge boef Jack (Edward Norton). Door zich voor te doen als Brian, een debiel, heeft Jack een baantje als schoonmaker in het depot weten te versieren. Terwijl niemand echt op hem let, zelfs niet als de metaaldetector afgaat wanneer debiele "Brian" nog maar eens met zijn radio passeert, kan hij ongestoord het ganse beveiligingssysteem in kaart brengen. Intussen is de douane van Quebec tot het besef gekomen wat voor een waardevol erfstuk er in hun kluizen vervat zit, en de bewaking wordt opgevoerd. Met een tas vol gesofisticeerd inbraakmateriaal moet Nick het gebouw binnenbreken, terwijl Jack de beveiliging onklaar moet maken; ze kunnen niet zonder elkaar, alhoewel de verleiding om alleen te gaan lopen met de buit zeer hoog is. Maar echt vertrouwen doen ze elkaar ook niet.


In The Score worden drie generaties acteurs tegen elkaar uitgespeeld: de oudere generatie wordt vertegenwoordigd door Marlon Brando, de middenleeftijd door Robert De Niro, en het jonge geweld door Edward Norton. Voor een doorsnee misdaadfilm zijn de karakters redelijk goed uitgewerkt, De Niro als melancholische einzelgänger op zijn retour, Brando als een opportunistische arrangeur, maar het is vooral de schizofrene Norton die zich overtuigend als geestesgestoorde kan profileren, en een groot acteur herken je meestal aan het feit dat die op een geloofwaardige manier een gek kan spelen. Telkens hij weer in de huid van de gestoorde klusjesman kruipt, is de pret verzekerd. De film trekt zich wel erg traag op gang, en bevat enkele zeer ongeloofwaardige elementen. Zo is het toch erg onwaarschijnlijk dat het materiaal van de inbreker juist overal de juiste maat voor heeft, en dan vooral in een plek waar hij nog nooit geweest is. Dat de beveiliging van het douanekantoor aan een grote internationale bewakingsfirma is uitbesteed, die dan het hele zooitje beveiligt met een code van tien cijfers is volgens ons toch ook oversimplificatie; en hacker die in opdracht van De Niro de code kraakt, maar thuis nog bij zijn moeke woont en er nog danig onder de sloef ligt ook, is zowat het belachelijkste cliché dat men kan bedenken. Anderzijds bevat de film enkele grootse scènes, zoals die in het park, waarbij Norton de hacker de toegangscodes voor een substantiele som geld moet uitwisselen, en natuurlijk de ganse inbraakscène zelf, die ruim een derde van de film in beslag neemt. Frank "Yoda" Oz voert een strakke en eerder sobere regie, waarbij hij na de eerder lange inleiding toch geleidelijk een staalharde spanning weet op te bouwen, en de film gaandeweg aan overtuigingskracht wint. Interessant om weten is dat dit de eerste film van Frank Oz is die geen komedie of Muppet-film is.


BEELD EN GELUID
The Score is een erg donkere film, en soms zijn dan ook in de donkerdere scènes de details niet altijd even scherp afgelijnd. Ruis, printbeschadigingen of aliasing van betekenis hebben we niet waargenomen, maar hier en daar mist het beeld toch wel wat scherpte. De Dolby Digital 5.1-geluidsmix is zonder meer okee, heeft een bitrate van 448 Kbps, en dient voornamelijk om de muziek en de achtergrondgeluiden in de verf te zetten. Dit resulteert in enkele zeer subtiele werkstukjes, zoals de openingsscène, waarin De Niro een brandkast aan het kraken is terwijl in de kamer ernaast er een nogal luidruchtig feestje aan de gang is. Het volle potentieel van de Dolby Digital-track wordt pas gebruikt in de laatste scènes, waarin de brandkast met de scepter in op een danig originele manier wordt eug, laten we zeggen geopend. De layer change zit tussen twee scènes en alhoewel die goed merkbaar is, verstoort die het ritme van de film niet. Het voor de ondertiteling gebruikte lettertype is nogal aan de vette kant.

EXTRA'S
Naast de traditionele bioscooptrailer vinden we op deze disc drie verwijderde scènes terug, een featurette van een twaalftal minuten, en een commentaartrack van regisseur Frank Oz en cameraman Rob Hahn. De eerste heeft het vooral over de lokaties, het script en vooral de manier waarop hij zijn acteurs een zekere vorm van improvisatie gunt; Hahn heeft het uiteraard vooral over techniciteiten zoals de camerastandpunten en de belichting. De commentaartrack is spijtig genoeg enkel in het Engels ondertiteld, in tegenstelling tot de rest van het bonusmateriaal.


CONCLUSIE
The Score is een vrij conventionele actiefilm, onderhoudend maar weinig baanbrekend. Vooral fans van Edward Norton zullen erg veel plezier beleven aan deze prent.