FILM
De man van Dolores (Elisabeth Margoni) is er vandoor, en het simpele wicht denkt dat het haar schuld is. Alle dorpsbewoners leven intens met haar mee. Ze gaat te rade bij de pastoor Anselmo van het dorp omdat ze per se wil biechten, maar aangezien ze niets verkeerds gedaan heeft, en de pastoor haar gezaag beu is, dreigt die ermee dat hij haar niet meer wil zien totdat ze een échte zonde heeft begaan. Ze kijkt in een bijbel en vindt daarin als eerste zonde overspel. Daarom duikt ze met de eerste de beste man in bed; wonder boven wonder is hij daarmee wel van zijn depressie verlost. Heeft Dolores nu een zonde begaan of net iemand voortgeholpen? Bovendien zijn er nu nog heel wat mannen in de omgeving die dit soort van alternatieve therapie wel zien zitten... Ze begint zichzelf Lolita te noemen, en aangezien alle mannen van het dorp wel wat op hun kerfstok hebben, is Dolores, pardon, Lolita binnen de korste keren de matras van het dorp. Maar op de duur krijgt ze het aan de stok met de échte gilde van Dames Van Plezier, die het niet klunnen verkroppen dat Lolita haar diensten gratis aanbiedt. Mijnheer Pastoor kan intussen al lang niet meer volgen en slaat uit razenij zijn eigen kerk in elkaar.

En tot overmaat van ramp staat Dolores' man Manolo (José Sancho) terug in het dorp! Én lachen dat die gaat doen als die merkt dat zijn vrouw intussen de matras van het dorp is geworden. Nadat de klassieke angry mob zijn woede heeft gekoeld, verandert de film weer in zwart-wit, en besluit mijnheer pastoor om, om de zonden van de stad weg te vegen, zelf aan het kruis te gaan hangen. En de hamvraag die nog beantwoord moet worden: is Dolores/Lolita een heilige of een hoer? Maar uiteindelijk herleeft het dorp.

Compassionate Sex  is een pseudo-intellectuele en redelijk absurde film, die om nog wat artistieker over te komen initieel in zwart-wit is gedraaid, waarbij de kleuren geleidelijk terugkomen naarmate Dolores haar mededorpsgenoten weer wat vreugde in het leven bezorgt. Dit idee is overigens gepikt uit Pleasantville. Hij bevat vooral een oeverloos geleuter over de concepten zonde en biecht, en dan alleen volgens de interpretatie die enggeestige katholieken eraan geven. In zekere zin kunnen dergelijke soorten films alleen maar uit Spanje of Italië komen, waar er nog een paar types rondlopen voor wie de inquisitie nog steeds niet is afgelopen. De achterhaalde visie op sex is stuitend, en het gebrek aan seksuele moraal, die ergens nog in de middeleeuwen is blijven steken, is niet grappig om aan te zien, maar pijnlijk. De personages uit het dorp, die allemaal redelijk slap acteren, zijn allemaal inwisselbare stereotiepen, die elk met het één of ander lam excuus met Lolita in bed willen kruipen, in de hoop dat hun eigen relatie er beter zou van worden. Daarnaast bevat de cast nog wat excentrieke personages zoals een oude bedlegerige vrouw die geobsedeerd is door foto's van zichzelf. De meerwaarde voor deze vij chaotische film is beperkt. Een ergere zonde is dat ze zoals in vele Spaanse films zonder beklijvende verhaallijn de zaak rekken door een potje door elkaar te tateren waar uiteindelijk niemand, in het minst te kijker niet, beter van wordt; wat uiteindelijk nu de boodschap van de film moet zijn, is bij het rollen van de credits nog altijd niet duidelijk. Welke award deze film dan wel verdient om in een "Award Winning Cinema"-reeks opgenomen te worden is niet helemaal duidelijk; blijkbaar heeft de film een paar obscure Mexicaanse prijzen in de wacht gesleept.

BEELD EN GELUID
Deze vrij simpele transfer heeft een beeld dat voor de helft in zwart-wit te bewonderen is. De kleurscènes zien er nogal pastelachtig uit, en echt vibrant is het niet te noemen. De scherpte is maar zus en zo, en kleine compressieartefacts verstoren het beeld. De Spaanse Dolby Surround 2.0-track is nogal vlak en klinkt goedkoop.

EXTRA'S
De enige bonus is een handjevol trailers voor andere releases.

CONCLUSIE
Compassionate Sex is een magere arthousefilm die zijn doel voorbijschiet, en eigenlijk wat aan de enerverende kant is omdat er zó weinig in gebeurt. De dvd-release is op zijn best bescheiden te noemen.