FILM
De plicht roept: kapiten Sam Cahill (Tobey Maguire) moet in Afghanistan de Amerikaanse troepen gaan vervoegen, en hij moet zijn vrouw Grace (Natalie Portman) en zijn twee dochters Isabelle (Bailee Madison) en Maggie (Taylor Geare) thuis achterlaten. Zijn helikopter wordt echter in the line of duty neergeschoten, en hij en soldaat Joe Willis (Patrick Flueger) vallen in handen van de lieverdjes van de Taliban. Sam wordt doodverklaard, en Grace is plots verheven tot de status van alleenstaande oorlogsweduwe met twee kinderen. Ze vindt echter troost bij Sams broer Tommy (Jake Gyllenhaal), een lichtjes criminele neigingen vertonende flierefluiter die net uit de gevangenis is ontslagen, en op de voet gevold wordt door de dienst rehabilitatie. Er groeit wat moois tussen de twee, en vooral de leemte die bij de twee meisjes door het ontbreken van een vaderfiguur wordt geslagen, vult Tommy mooi op. De Taliban probeert intussen om de twee soldaten mentaal en fysiek te breken: ze verplichten Sam om Joe dood te schieten, als prijskaartje dat hij moet betalen voor zijn eigen leven. Kort daarop wordt hij door een commando bevrijd. De terugkeer naar zijn thuis verloopt echter voor Sam niet als gepland: zijn gezin is ingepikt door zijn broer, van wie Sam vermoedt dat hij met zijn vrouw heeft liggen neuken tijdens zijn afwezigheid - wat overigens niet waar is, het is bij één zedig kusje gebleven - en doordat hij niemand heeft kunnen vertellen dat hij één van zijn eigen manschappen heeft moeten doodschieten, krijgt Sam oncontroleerbare woedeaanvallen die hem een ticket richting gekkenhuis bezorgen.

Met dezelfde hausse van de Scandinavische film waarin David Fincher zich nu stort op een remake van Millennium werd ook Brødre van Susanne Bier aan een Amerikaanse remake onderworpen. Regisseur van dienst is Jim Sheridan die niet aan zijn proefstuk is met het verfilmen van familiale cohesiedrama's, getuige daarvan In America, en die nauwgezet het scenario van de eerste film volgt, met nagenoeg als enige inhoudelijke wijziging dat de soldaten uit de film niet langer deel uitmaken van de Deense VN-vredesmacht, maar uiteraard van het yankee-leger. Sheridan had ook iets meer middelen ter beschikking, wat onder meer maakt dat hij de scènes in Afghanistan iets beter kan aankleden met beelden van overvliegende helikopters en uitgebrande tankwrakken. Desondanks blijft dit een sobere film zonder een noemenswaardige gehaltes aan testosteronspektakel, misschien uitgezonderd de éne scène waarin Sam door de Amerikaanse troepen bevrijd wordt, maar ook daar is eenvoud troef: de Talibansoldaten worden koudweg en zonder boe of ba afgeknald door de Amerikanen. Naast het redelijk rechtlijnige scenario waarin geen plotgaten van betekenis zitten en de gebeurtenissen als vallende dominostenen elkaar opvolgen, is Brothers een film met fijn uitgekristalliseerde, sterke karakterrollen waarin de drie hoofdrolspelers elkaar perfect aanvullen. Vooral de chemie tussen Tobey Maguire en Jake Gyllenhaal is verrassend effectief: essentieel zijn ze broers die sinds lang uit elkaar gegroeid zijn door de verschillende keuzes die ze in hun leven hebben gemaakt, maar mee door hun fysieke gelijkenis - Gyllenhaal was ooit in de running om Maguire te vervangen als hoofdpersonage in de Spiderman-franchise - is het interessant om naast de verschillen ook de parallellen tussen hun personages eens op te lijsten. Eén belangrijke overeenkomst is hoe ze tegenover conflicten met gelijkaardige woedeuitbarstingen reageren, Tommy wanneer hij op een familiefeest te zeer geconfronteerd wordt met zijn gevangenisverleden, Sam wanneer hij het op zijn zenuwen krijgt van de nieuwe keuken die Tommy tijdens zijn afwezigheid heeft geplaatst, overigens een mooie metafoor om aan te duiden wie er de man des huizes is. Het siert Sheridan dat hij zijn film ten behoeve van zijn Amerikaans publiek niet stompzinniger heeft gemaakt, en aan de essentie van deze parabel over broederliefde en -haat niet heeft geraakt. Toch zijn er verschillen: vooral wanneer het Afghaanse front in beeld komt en Sheridan zijn beelden lardeert met links en rechts de overblijfselen van een gesneuvelde soldaat, is te merken dat het budget van de Amerikaanse remake iets ruimer was.

BEELD EN GELUID
Brothers heeft alleszins een bestaansreden naast de dvd-release die collega William heeft besproken. De film bevat vooral veel zachte tinten, maar de verschillen komen eens zo goed tot hun recht in high definition, zoals in de scène waarin Tommy en zijn maats de keuken gaan schilderen. De scherpte komt in verhouding tot de dvd uiteraard wat meer tot zijn recht, de huidskleuren zijn, in combinatie met de zachtere tinten, min of meer normaal. De details komen erg tot hun recht; zo is er een fragment waarin Sam door de sneeuw loopt en de sneeuwvlokken stuk per stuk onderscheidbaar zijn. De DTS-HD MA 5.1-track is overkill voor een praatfilm als deze, maar anderzijds is het voor in de scènes in Afghanistan toch maar mooi meegenomen dat het spervuur en de explosies weerklinken. De muziek van componist Thomas Newman (o.a. American Beauty) past zeer mooi bij het geheel, qua soberheid en emotionele geladenheid.

EXTRA’S
De disk bevat 3 extra's: eerst en vooral is er een trailer Trailer (2 min.) die op het internet ook terug te vinden is, maar dan vertaald. In de documentaire Jim Sheridan: Film and Family (15 min.) vertelt hij hoe hij aan de juiste cast is geraakt voor een Amerikaanse versie, en welke visie Sheridan in de Amerikaanse visie wilde overhouden. Deze ligt verdacht dicht bij de originele aanpak. In Remade in the USA (12 min.) praat de regisseur over de verschillen met de film van Susanne Bier aan de hand van enige fragmentjes.

CONCLUSIE
Brothers is een sterk en somber familiedrama dat opvalt door de doorleefde acteerprestaties. De Blu-ray is kwalitatief zeer goed, maar helaas wat aan de dure kant.