FILM
Jennifer Check en Needy Lesnicky, twee best friends forever sinds de kindergartenzandbakken, lopen high school in hun godvergeten dorpje Devil's Kettle. Jennifer is bloedmooi en cheerleader (hoe kan het ook anders?), Needy is de boekenworm met bril - met vriendje Chip - die door haar verwaande vriendin wordt meegesleurd naar een optreden van de indierockband Low Shoulder. Check ziet wel wat in de ruige zanger en die ziet in haar (ironisch genoeg) een maagd.



Op mysterieuze wijze gaat de bar tijdens het optreden echter in vlammen op. De band en de twee vriendinnen geraken heelhuids uit het pand, maar Jennifer laat zich in de omstandigheden overtuigen om mee te gaan in het busje van de rockgroep. Needy keert ontredderd huiswaarts, waar ook Jennifer later op de avond opduikt, volledig met bloed doordrenkt en daarenboven teerkotsend (smakelijk!). De volgende morgen is de hele school in rouw voor haar overleden leerlingen, op Jennifer na. De tragische gebeurtenis laat haar koud, integendeel, ze straalt als nooit tevoren. Na die noodlottige nacht keert het leven in Devil's Kettle nooit meer naar zijn normale gang terug. Enkele dagen na de brand wordt de stevigste footballspeler van het schoolteam dood teruggevonden, volledig opengereten. Weken later valt een tweede slachtoffer, waarvan enkel nog "lasagna met tanden" overschiet. Needy vermoedt dat haar hartsvriendin, met wie ze zich als het ware verbonden voelt, iets met de moorden te maken heeft. Zij lijkt de enige te zijn die de blijvend toenemende en gruwelijke slachtingen kan stoppen..



Een tienerhorrorfilm uit een dozijn, horen we u denken, maar deze prent biedt toch een stuk meer dan dat, en dan doelen we niet enkel op de ongelooflijke verschijning genaamd Megan Fox. Het script komt uit de handen van Juno-schrijfster Diablo Cody die voor dat werk een Oscar won. De dialogen zijn een stuk snediger en bevatten Cody's typische humor, haar frequente popcultuurverwijzingen ("It IS true, it's on Wikipedia") en haar jongerenexpressies, waarvan we ons soms afvragen of die daadwerkelijk gebruikt worden door Amerikaanse tieners ("You give me such a wetty"). De humor komt soms op onverwachte momenten en we kunnen dan ook niet meer spreken over een horrorfilm pur sang. Liefhebbers van het traditionele genre zullen wellicht ontgoocheld zijn over de weinige schrik- of angstmomenten, maar eenmaal je je blik verruimt en de film beschouwt als een mix van zwarte komedie en horror met een sexy randje (de zwemscène!), dan is ie best te pruimen.



Megan ziet er in haar eerste hoofdrol "extra salty" uit (wat zoveel betekent als heel mooi, zoals Cody ons leert) en bewijst dat ze meer in haar mars heeft dan mooi wezen in een zomerblockbuster. De rol van verwaande, manipulerende, leeghoofdige schoonheid past haar perfect, maar ook een kwaadaardige grijns om haar lippen staat haar wonderwel en de humoristische ondertoon in de film voelt ze goed aan. Amanda Seyfried, bekend van de serie Big Love (2006-2011) en van de films Mean Girls (2004) en Mamma Mia! (2008), zet eveneens een geloofwaardige rol neer als het eigenlijke hoofdpersonage dat ons het verhaal vanuit haar ogen laat volgen. Een verhaal dat echter bij momenten weg heeft van een stuk Leerdammer-kaas, maar dat doet weinig af van het pretentieloze amusement dat deze film voor ogen heeft. Het beeld dat Cody schetst van de cliché promqueen die door haar lookskrijgt wat ze wilt, de relatie tussen meiden die elkaar beste vriendinnen noemen of seksualiteit bij tieners, ze bieden extra elementen in het verhaal, maar zijn nooit diep uitgewerkt. Het blijft echter interessant om deze thema's eens uit een vrouwelijk standpunt te bekijken: ditmaal zien we dat ook de brave en "lelijke" meisjes met hun vriendje meer doen dan kussen alleen. De licht beroemde kusscène tussen Fox en Seyfried moet de verbondenheid tussen beide personages versterken en past ook bij het concept van sexy horrorfilm, maar geeft toch ergens het gevoel dat ze in het script is geslopen uit eerder commerciële overwegingen.

BEELD EN GELUID
Zoals een film in het horrorgenre betaamt, worden vooral donkere kleuren gebruikt, maar ook felle tinten komen aan bod om het contrast weer te geven tussen de stralende Jennifer en de rouwende schoolgenoten. De soundtrack bevat een pak eigentijdse en goedgekozen indierockliedjes die de verhaallijn goed ondersteunen, en maakt een sterke indruk.



EXTRA'S
De dvd bevat een korte en uitgebreide versie (5 minuten langer) van de film, maar de weinigen die de prent gezien hebben in de bioscoop, zullen ontgoocheld merken dat de langere versie identiek is aan de bioscoopversie.
Zes verwijderde scènes bieden wel een meerwaarde en vullen enkele tijdssprongen in het verhaal aan. De bloopers bevatten enkele mislukte takes die hoogstens een glimlach opwekken en eindigen met een soort trailer van de film op het liedje van Low Elbow, dat als rode draad door de film loopt.

CONCLUSIE
Jennifer's Body is geen hoogvlieger als horrorfilm of wat betreft doordacht verhaal, maar laat zich toch opmerken door de onconventionele humor die hij bevat, de snedige dialogen met af en toe een oneliner en de degelijke acteerprestaties. De stevige soundtrack en foxy Megan krijgen we er gratis bovenop. Een aanrader voor fans van zwarte humor (of Megan Fox)!