In een klein vissersdorpje in Peru geloven de inwoners dat de doden niet rusten vooraleer ze een fatsoenlijk zeemansgraf hebben gekregen. Ze blijven dan als een spook rondwaren tot het ritueel is voltrokken. De toekomstige vader Miguel doet er alles aan om te vermijden dat de overleden broer van zijn vader dat lot overkomt. Hij gaat zelf voor tijdens de uitvaart en legt het in doeken gewikkelde en met stenen verzwaarde lijk in zijn bootje om het een paar honderd meter uit de kust over boord te gooien. Als evenwel een korte tijd nadien z’n minnaar, de jonge schilder Santiago, op zee verdrinkt en z’n geest aan hem blijft verschijnen, is Miguel veel minder geneigd om het lijk op te sporen en op gepaste rituele wijze te begraven, want omdat alleen hij Santiago kan zien, kunnen ze nu ongestoord hand in hand over straat lopen en elkaar in het openbaar kussen mochten ze daar zin in hebben.

 

Santiago’s persoonlijke spullen zijn evenwel in z’n huisje achtergebleven en een jong stelletje op zoek naar een veilige plek voor een gevecht met de engel, dringt z’n atelier binnen en vindt er de achtergebleven schilderijen en schetsen. De dag nadien doet het gerucht de ronde dat Miguel het met de schilder deed. Z’n buren spreken er schande over, z’n vrienden van de voetbalclub én de vissers met wie hij dagelijks op zee is mijden z’n gezelschap en z’n aantrekkelijke en toegewijde vrouw Mariela, pas bevallen van de kleine Miguelito, trekt bij haar moeder in. Ondertussen blijft Miguel bij hoog en bij laag beweren dat hij niets met de schilder te maken heeft en dat hij ook nooit voor hem heeft geposeerd.

 

Voor de onfortuinlijke visser breekt een moeilijke tijd aan, maar de roddels ebben uiteindelijk weg en de plooien worden glad gestreken: z’n maten vergeten het incident, de buren prijzen z’n opgewekte en deugdzame karakter en Mariela trekt weer bij hem in. Een tijdje gaat alles goed, tot op een ochtend het lijk van Santiago opgevist wordt en naar het huis van de dorpsarts gebracht. Miguel schrikt, want hij had het met dik touw aan een rotsblok verankerd en hij beseft dat er nu gauw een einde zal komen aan de verschijningen van Santiago. Om diens geest definitief rust te gunnen, besluit hij om de familie van de overledene ervan te overtuigen om Santiago een zeemansgraf te geven. Opnieuw laaien de achterklap en het wantrouwen op in de kleine gemeenschap en dit keer is men minder vergevingsgezind.

 

In z’n debuutfilm doet de Peruaanse regisseur Javier Fuentes-León het verhaal over een homoseksuele relatie in een godvergeten gat in Zuid-Amerika. Hij voegt een bizar magisch realistisch element toe om het perspectief te veranderen, maar daarvan kijken we sinds Honderd Jaar Eenzaamheid (1967) van de Colombiaanse schrijver en Nobelprijs voor Literatuur Gabriel García Márquez (1927) niet meer op: Zuid-Amerika zal nooit meer hetzelfde continent zijn sinds de doortocht van de Buendía’s uit Macondo.

 

Toch is het even wennen aan het idee dat een dode zonder veel uitleg een verhaal instapt en zich net zo gedraagt als alle andere personages met als supplementair voordeel dat hij onzichtbaar is, behalve voor degene die hem het dierbaarst is. In andere omstandigheden stond de knop beslist al op uit, maar vóór het verhaal dat punt bereikt, hebben Miguel en Santiago al ruimschoots de nieuwsgierigheid van de toeschouwer gewekt voor hun bizarre relatie. Die beweegt zich op de smalle snede tussen leven en dood, maar evenzeer tussen acceptatie en ontkenning van de eigen seksuele geaardheid. Miguel is degene die afstrijdt dat hij zo is, hij is een echte man en hij heeft immers vrouw en kind, maar volgens Santiago is dat allemaal naast de kwestie en Javier Fuentes-León illustreert zijn bewering met een fragment dat het dilemma van Miguel duidelijk maakt: tijdens het vrijen met Mariela denkt hij aan Santiago, waarop die naast het echtelijke bed verschijnt.

 

Een coming-outverhaal in een gemeenschap die daar niet klaar voor is of daarmee nauwelijks ervaring heeft, biedt uiteraard weinig verrassende mogelijkheden, maar de regisseur haalt het onderste uit de kan en lardeert z’n film voor de rest met bloedmooie opnamen van de omgeving en met charmante personages, ook al zijn ze niet altijd even vriendelijke voor hun medemens. Op die manier wordt Contracorriente een boeiend debuut dat laat vermoeden dat Javier Fuentes-León nog heel wat in z’n mars heeft.

  

De beeldkwaliteit van deze film is bijzonder goed. Het kleurenpalet is heftig met een uitstekend zwartniveau en van ongerechtigheden is hoegenaamd geen sprake. In de binnenopnamen domineren de bruine tinten, maar dat leidt niet tot verlies van details of tot korrelvorming. De muziek is rustig met uiteraard heel veel etnische klanken die de sfeer ten goede komen zonder al te zeer op te vallen.

 

De Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers.

 

 

Contracorriente verrast door z’n gedurfd scenario en charmante acteerprestaties, maar moet het ook stellen met een vrij klassieke opbouw waarin weinig risico’s genomen zijn. Technisch is deze dvd helemaal in orde. Jammer van de magere bonussectie.