Juliette, een Amerikaanse moderedactrice van middelbare leeftijd, arriveert op de luchthaven van Cairo met de bedoeling er een welverdiende vakantie door te brengen met haar echtgenoot Marc Grant, maar ze wordt er opgewacht door Tareq, zijn inmiddels gepensioneerde medewerker, die haar mededeelt dat zijn voormalige baas opgehouden is in Gaza waar hij een vluchtelingenkamp helpt opzetten voor de VN. Juliette is lichtjes teleurgesteld en installeert zich in een hotel in de hoop haar echtgenoot over een paar dagen terug te zien, maar in Gaza is het onrustig en er heerst een crisissfeer en uit de reacties van Marcs collega’s maakt Juliette al heel snel op dat het nog weken kan duren vooraleer het VN-personeel naar Cairo terug kan keren.

 

Ze maakt van de gelegenheid gebruik om de stad te verkennen en nooit eerder zag u Cairo zoals in deze film: bruisend, exotisch, oud, luidruchtig en overvol in de winkeltjes en op de markten van de historische binnenstad, modern en zenuwachtig op de bruggen over de Nijl met nieuwe hoogbouwwijken alom en anderzijds gemoedelijk en sfeervol in de stille oases in de buitenwijken en op de zandvlakte rond de piramides op een doordeweekse ochtend in november. Maar Juliette’s uitstapjes trekken de aandacht, want blonde haren en naakte schouders krijgen ze in Cairo niet zo vaak te zien. Ze vallen haar lastig, ze vragen of ze wil neuken en uiteindelijk moet ze in een schoenwinkel beschutting zoeken tegen de opdringerige blikken en tegen de handtastelijke mannen en jongens. Ze is geschokt en tegelijk gecharmeerd: hoelang is het geleden dat een jongeman nog naar haar keek? Ze zoekt Tareq op en die besluit dat ze beter in zijn gezelschap rond kan zwerven. Hij neemt haar mee voor een boottochtje op de Nijl, ze slenteren langs de oevers van de indrukwekkende rivier en drinken koffie op een terrasje. Nee, naar de piramides wil ze niet met hem, die wandeling heeft ze Marc beloofd.

 

Uit Gaza komt ondertussen geen nieuws, tenzij de mededeling dat de VN-medewerkers er nog altijd vastzitten. Juliette doet een poging om met de bus Gaza te bereiken, maar ze wordt door veiligheidstroepen teruggestuurd: te gevaarlijk voor buitenlanders. In het hotel houdt ze het nog nauwelijks uit, dus gaat ze opnieuw de straat op, gesluierd weliswaar, of ze zoekt Tareq (Alexander Siddig) op in de koffieshop waar ze hem in het bijzijn van zijn klanten in moeilijkheden brengt tijdens een partijtje schaak. De exotische sfeer en de kracht die van de Egyptische hoofdstad uitgaat, ze hebben een onverwachte uitwerking op Juliette, die zich naargelang de dagen en weken verstrijken steeds eenzamer voelt. Ze is onder de indruk van Tareqs intelligentie, van zijn openhartigheid en zijn directheid en voor ze het goed en wel beseft zit ze hem aan te staren: er zit romantiek in de lucht.

 

Cairo Time is een romantische film van de Syrisch-Canadese regisseur Ruba Nadda, die in 2005 debuteerde met Sabah, waarin ze een gelijksoortig verhaal vertelt over een christelijke vrouw van middelbare leeftijd die verliefd wordt op een moslim. Ook in deze nieuwste productie komt het thema zijdelings ter sprake, want Tareq is ooit verliefd geweest op een vrouw van Arameens-christelijke origine in Damascus. Het is een thema dat Ruba Nadda duidelijk nauw aan het hart ligt, evenals kinderarbeid en analfabetisme, die in Egypte jongeren treffen wier ouders niet de nodige financiële middelen hebben om een schoolopleiding te betalen, twee pijnpunten die Juliette tegen Tareq ter sprake brengt. Hij reageert heftig: ze begrijpt het niet, dit is een andere wereld, net zoals die hoofddoeken en dikke kleren onder een immer brandende zon die haar schokken, maar die er nu eenmaal bijhoren.

 

Patricia Clarkson (Vicky Cristina Barcelona, 2008), die de rol van Juliette – en daarmee de hoofdrol – voor haar rekening neemt is een opmerkelijke, aantrekkelijke en sexy actrice. Ze straalt de hele tijd, ook als er maar weinig tekst is om op te bouwen, en in de intimistische scènes lees je de gevoelens van haar fijnbesneden gezicht als in een open boek. Zelfs als Ruba Nadda haar in een prachtige omgeving plaatst, blijft ze de aandacht trekken, zoals overigens in alle scènes waarin ze optreedt. Op het moment dat die aparte tinteling in haar ogen verschijnt, weet de kijker hoe laat het is, maar tegen alle verwachtingen in houdt Juliette zich op de vlakte: houdt ze te veel van haar echtgenoot Marc; is ze bang voor een interraciale relatie of voelt ze zich geremd omdat Tareq een voormalig medewerker is van haar echtgenoot? Uit de context blijkt het niet en regisseur Ruba Nadda geeft ook nauwelijks hints. Aan Tareq (Syriana, 2005) ligt het niet, want terwijl hij haar duidelijk bewondert en haar complimentjes maakt, steekt hij niet onder stoelen of banken dat zij hem ook op een ander niveau interesseert.

 

Jammer genoeg houdt regisseur Nadda zich wat dat laatste betreft veel te erg in. Van echte fysieke of mentale spanning tussen de hoofdpersonages is er nauwelijks sprake, want de maakster is veel meer bezig met de indrukwekkende omgeving, en als het er dan toch op lijkt dat een hoogtepunt op stapel staat in de laatste tien minuten, kiest ze voor een ontknoping in mineur. Bijgevolg blijft Cairo Time een bloedmooie en brave film met een intrigerende premisse die evenwel niet tot bloei wordt gebracht, waardoor de kans gemist wordt op een boeiende confrontatie tussen twee sterke hoofdpersonages en bij uitbreiding tussen twee sterk acterende hoofdrolspelers. Jammer.

 

Ruba Nadda hanteert een prachtig kleurenpalet, maar dat is niet moeilijk in een stad waar het nooit regent en de zon altijd schijnt. De tinten zijn bijgevolg fel en dat wordt extra benadrukt via de kleurige toiletten van het vrouwelijk hoofdpersonage. In het straatbeeld overheersen alle mogelijke tinten die we met het Midden-Oosten en noord-Afrika associëren; in de binnenopnamen overheersen bruin en beige. Het zwartniveau is meestal in orde, tenzij anders voorzien. De transfer is zo goed als vlekkeloos. De dvd kan u naast Nederlandse ook met Franse ondertitels bekijken.
De bij ons zo goed als compleet onbekende Ier Niall Byrne schreef een aantrekkelijk soundtrack met heel veel pianogeluid, maar soms komt het introotje van z’n hoofdthema wel heel dicht in de buurt van Struggle for Pleasure van Wim Mertens. Heel veel spektakel moet je van deze eerder stille romantische film niet verwachten, hoewel de subwoofer de diepere pianotonen toch stevig ondersteunt.

 

Als extra zijn er een aantal Andere Trailers, o.a. voor Vision van Margarethe von Trotta.

 

Cairo Time kondigt zich via de trailer aan als een intrigerende multiculturele confrontatie tussen een Amerikaanse en een Egyptenaar, maar regisseur Ruba Nadda kiest voor een ongevaarlijke oplossing waardoor haar film qua impact niet de kans krijgt die aanvankelijk wordt gesuggereerd. Technisch is de dvd helemaal in orde, doch de bonussectie is zo goed als leeg.