In 2002 scoorde regisseur Danny Boyle zowel in de States als in Europa met zijn horrorfilm 28 Days Later. Voor de sequel 28 Weeks Later besloot hij als producer op te treden en de regisseursstoel vrij te maken voor de jonge Spanjaard Juan Carlos Fresnadillo die in 2001 de aandacht trok met Intacto. Ondanks de iets minder goede recensies, werd 28 Weeks Later bijna een even groot succes als z’n voorganger.

 

De idee om de sequel meteen op 28 Days Later aan te laten sluiten werd door Boyle en Fresnadillo in een vroeg stadium verlaten. Bovendien zou de introductie van de op de Canarische Eilanden geboren Spanjaard nog andere consequenties hebben, waardoor 28 Weeks Later moeilijk als een rechtstreeks vervolg van Boyle’s film kan worden bestempeld. Fresnadillo was het duidelijk te doen om een eigen stempel op de productie met voorop de wens om een realistisch ogend apocalyptische drama te verfilmen. Daarvoor moesten de uitgangspunten worden aangepast en de eerste slachtoffers waren de zombies. Fresnadillo noemt ze geïnfecteerden en hij toont ze ook, meermaals zelf. Ze hebben geen aparte eigenschappen of behendigheden, het zijn gewone mensen die met het razernijvirus zijn besmet en die uiteindelijk zullen sterven. In afwachting dolen ze rond, op zoek naar wat is niet helemaal duidelijk en waarom ze elkaar niet vermoorden, maar het duidelijk op de niet-geïnfecteerden begrepen hebben en hoe ze die herkennen in het restje uitgedunde mensen, het blijft wellicht voor altijd een raadsel. In een zombiefilm speelt dat allemaal niet zo’n grote rol, wat de fans vooral interesseert is het vele bloed en de bloedstollende horror; op het moment dat je de uitgangspunten van een scenario naar een eerder gewoon format kopieert, krijg je uiteraard problemen met een publiek dat vragen gaat stellen over het waarom en het hoe van een aantal keuzes. Het resultaat was evenwel een vergelijkbaar boxofficeresultaat als ten tijde van 28 Days Later, maar met veel meer negatieve commentaren van de fans van het eerste uur, terwijl er nauwelijks een nieuw publiek werd aangeboord.

 

28 Weeks Later is een spannende film geworden met elementen die ook in z’n voorganger aan bod kwamen, maar Fresnadillo en z’n kompanen hebben vooral een verhaallijn verzonnen waarin heel erg de nadruk wordt gelegd op familiewaarden. Centraal staan Don en Scarlet, een getrouwd stel dat zich verschuilt in het huis van een ouder echtpaar op het Engelse platteland. Hun beide kinderen, dochter Tammy en zoon Andy, waren op het moment van de uitbraak van het virus in Spanje met vakantie en wachten daar, zes maanden later, nog altijd op hun repatriëring. Maar dat kan nog een tijdje duren, want het platteland is helemaal niet veilig en in de grote steden is de schoonmaak nog maar net begonnen. De VN heeft Amerikaanse mariniers naar de Engelse hoofdstad gestuurd om het Londense Isle of Dogs virusvrij te maken en er een leefgemeenschap op te starten. Ondertussen worden de lijken uit de huizen gehaald en verbrand, het vuil opgeruimd en de omgeving uitgekamd om geïnfecteerden op te sporen die de algemene veiligheid en de gezondheid van de rest van de bevolking in gevaar brengen.

 
Het huis waar Don en Scarlet al geruime tijd verblijven wordt op een ochtend door geïnfecteerden aangevallen. Ze vermoorden een aantal bewoners en zetten ook de jacht op Scarlet in. Don kan ontsnappen, maar op de hulpkreten van Scarlet reageert hij niet. Hij is bang en rent voor z’n eigen leven. Zes maanden later woont hij op het streng bewaakte Isle of Dogs, heeft er een belangrijke functie en wacht er op de terugkeer van zijn dochter en z’n zoon. Hij legt Tammy en Andy uit dat hij destijds niets heeft kunnen doen om hun moeder en redden. De beide kinderen besluiten om stiekem naar hun ouderlijke huis te gaan in een buitenwijk en… treffen er hun moeder aan in erbarmelijke omstandigheden. Die blijkt immuun te zijn voor het razernijvirus en komt dus in aanmerking als mogelijke leverancier van een serum tegen de besmetting. Maar Scarlet is natuurlijk tegelijk ook drager van het virus en dat betekent een gevaar voor de virusvrije leefgemeenschap op het Isle of Dogs.

 

Meer kunnen we u niet vertellen zonder de clou van het verhaal prijs te geven. Maar om even terug te komen op het uitgangspunt van 28 Days Later: u herinnert zich beslist dat het allemaal misging nadat milieuactivisten een aantal knaagdieren uit een lab bevrijdden die drager waren van het razernijvirus. Van daar via een venijnige beet naar de mens was maar een kleine stap. Dat het resultaat de opstanding van zombieachtige wezens was, is uiteraard zeer geloofwaardig binnen de contouren van een zombiefilm. In het realistischere 28 Weeks Later is het een hindernis die de kijker minder gemakkelijk neemt; zo is het met name verwonderlijk dat iemand na een beet door een geïnfecteerde meteen ook zelf in de hoogste staat van psychische en fysieke desoriëntatie geraakt en als het ware ter plekke een bloeddorstige moordmachine wordt, want eigenlijk hebben virussen veel meer tijd nodig om een nieuwe drager op een dergelijk grondige manier over te nemen. Het is één van die onfortuinlijke wetten die Fresnadillo er noodgedwongen bij moet nemen en dat druist uiteraard en aantal keren flink in tegen zijn voornemen om het realisme in zijn film voorrang te geven. Maar daarvoor heeft hij een oplossing gevonden, want meer dan Boyle in 28 Days Later trekt hij de kaart van de ruimtelijke visualisering. Fresnadillo toont ons het lege en verlaten Londen niet alleen in de beginscène van de film, maar hij voert de kijker ook langs de belangrijkste toeristische trekpleisters van de Engelse hoofdstad om hem een impressie te geven van de ramp waardoor de mensheid bijna is uitgeroeid. Op die manier legt hij de nadruk veel meer op de apocalyptische aftermath van een ineengestorte maatschappij en doet het er eigenlijk veel minder toe welke fysieke omstandigheden aan de basis liggen. Het is een keuze die hij perfect verzilvert: panoramische travels over het centrum van Londen, langgerekte opnamen in verlaten straten en een uitgebreide kijk op de nieuwe woonfaciliteiten op het Isle of Dogs, waardoor zijn film veel meer bekijkbaar is dan z’n voorganger en nauwer aansluit bij recente rampenfilms dan bij schmutzige b-films die veel suggereren, maar uiteindelijk weinig tonen, zoals Boyle in 28 Days Later. Door de introductie van een gezin en minstens één jonger kind, zoekt hij zelfs aansluiting bij de mainstream in filmland en probeert hij de afstand tot het zombiefilmgenre te vergroten. Diehardfans hebben het hem niet echt in dank afgenomen.

 

Technisch blijft Fresnadillo de aanpak van zijn voorganger evenwel grotendeels trouw door het gebruik van een zeer beweeglijke camera en een haast documentaire stijl waardoor zijn film vaak op de liveverslaggeving van de feiten lijkt, met als hoogtepunt de scène waarin de mariniers de opdracht krijgen om alles wat beweegt neer te maaien. Als kijker zit je er met ongeloof naar te kijken, want het had voor hetzelfde geld om een afrekening tussen een dictatoriaal regime en z’n onschuldige burgers kunnen gaan, waarbij het neerslaan van het studentenprotest op het Tiananmen-plein in Peking in 1989 onwillekeurig voor de geest komt. Wat dat betreft is 28 Weeks Later een voltreffer. Jammer genoeg moet Fresnadillo zich voor de rest tevreden stellen met het ondertussen haast klassieke patroon van de klopjacht om de afstand tot de eindtitels te overbruggen, een procedé dat we eerder zagen in 2012 van Roland Emmerich uit 2009 en in de tv-serie The Day Of The Triffids (2009) naar een roman van John Wyndham uit 1951! Wat dat betreft is zijn scenario dus de zoveelste variatie op hetzelfde thema.

 

Ondanks het eerder kleine budget kan Fresnadillo’s film gelukkig bogen op een sterke cast. Robert Carlyle (Don), u kent hem beslist nog uit The Full Monty (1997), zet een sterke rol neer en zijn razernijscène halfweg de film is geloofwaardig en indrukwekkend. Rose Byrne (Troy, 2004) heeft een relatief kleine rol als zijn vrouw Scarlet, maar de manier waarop ze voortdurend angst gestalte geeft, is niet minder dan indrukwekkend. Imogen Poot (Miss Austen Regrets, 2008) heeft een kleine rol als Don en Scarlets dochter Tammy en krijgt niet echt de kans om te schitteren of om haar talent te bewijzen. Haar tegenspeler, de 13-jarige debutant Mackintosh Muggleton (Andy), is wat dat betreft beter af. Zijn spel is natuurlijk en ongedwongen met een vleugjes Spielberg hier en daar. Voorts zijn er nog interessante rollen voor Jeremy Renner (The Hurt Locker, 2008), die z’n rol in Kathryn Bigelows verrassende Oscar-winnaar beslist aan z’n optreden als marinier in 28 Weeks Later te danken heeft, en voor Harold Perrinneau (Lost, 2004) als zijn beschermengel in de legerhelikopter.

 

 

In tegenstelling tot z’n voorganger is 28 Weeks Later visueel een veel aantrekkelijkere film. De onscherpe beelden en de suggestie zijn vervangen door prachtige en haarscherpe luchtopnamen van de Londense binnenstad en ook het overige materiaal is quasi van referentiekwaliteit. Het kleurenpalet is fel en overtuigend, met in de donkere scènes een neiging naar zwart-witfotografie (en uiteraard in alle scènes via de nachtkijker sowieso). Het zwartniveau is in orde en de details blijven goed overeind. Ongerechtigheden hebben we niet waargenomen. Uiteraard vergt een dergelijke film een stevige geluidstrack en het 5.1-spoor stelt niet teleur met af en toe voldoende herrie via de achterste kanalen en een forse subwoofer waar nodig. Zowel horror- als thrillerfans komen aan hun trekken.

Als bonus is er het Commentaar van Regisseur en Schrijver bij de film, zijn er een aantal niet echt belangrijke Verwijderde Scènes (ev. met commentaar) en vervolgens is er Code Rood: het Maken van 28 Weeks Later (13 min.), waarin regisseur, producer en een aantal van de acteurs aan het woord komen over de gemaakte keuzes en de invulling van de rollen. Fresnadillo legt er de nadruk op dat het om geïnfecteerden gaat en dat hij vooral een geloofwaardige film wilde maken over een wereld waarin een virus zich razendsnel verspreidt met alle mogelijke gevolgen voor een moderne samenleving. Hij vertelt o.a. ook dat de nachtscènes in Londen overdag zijn opgenomen omdat er ’s nachts straatverlichting brandt die in een stilgevallen stad uiteraard niet meer zou functioneren. Ter illustratie zijn beelden uit de film gebruikt, setopnamen, maar ook enkele fragmenten uit 28 Days Later.

 

Heel opvallend is de aparte korte documentaire De Geïnfecteerden (7 min.) waarin Fresnadillo nogmaals benadrukt dat zijn besmette personages géén zombies zijn en dat zulks ook uit hun gedrag moet blijken. Veel aandacht wordt er ook besteed aan de begeleiding van de figuranten door een choreograaf. In Actie Ondernemen (7 min.) ten slotte worden vooral de actiescènes extra in het zonnetje geplaatst.

28 Weeks Later is niet helemaal de opvolger die horrorfans zich hadden gewenst. Regisseur Fresnadillo vervangt de zombies van Danny Boyle door zgn. geïnfecteerden en stuurt z’n film veel meer in de richting van een apocalyptisch drama. Suggestie en insinuatie boeten aan belang in ten voordele van een klassiekere aanpak die zich op een ruimer publiek richt. Vooral het feit dat een flinke portie familiale waarden aan het mengsel is toegevoegd, betekent dat de film een heel eind richting mainstream opschuift en eerder in de buurt van de rampenfilm terechtkomt. Jammer genoeg is de voortgang niet echt origineel en hoeven we ook naar de uitkomst niet echt te raden, tenzij naar wie uiteindelijk wel of niet overleeft. De korte cliffhanger op het einde suggereert dat nog een tweede sequel binnen de mogelijkheden ligt, maar laten we hopen dat het nooit zover komt. Het is mooi geweest.