FILM
De eerste film na je doorbraakfilm is altijd de moeilijkste. Vraag dat maar aan Rian Johnson. De cineast verbaasde in 2005 vriend en vijand met Brick, misschien wel de meest originele prent van het voorbije decennium, waarin hij geloofwaardig de sfeer en de dialogen van de film noir in een highschoolsetting plaatste. De prent bereikte geen groot publiek, maar wie hem zag, keek reikhalzend uit naar het vervolg. Dat werd The Brothers Bloom. De film bevestigt het gigantische potentieel van Johnson, maar is ook een teleurstelling. Want de prent zit zo volgestouwd met goede, maar halfuitgewerkte ideeën dat het onmogelijk wordt door het bos de bomen te zien. En - nog erger - het ondergraaft de emotionele betrokkenheid van de kijker.

The Brothers Bloom uit de titel werken al hun hele leven als oplichters. De film opent bijv. met de beste sequentie van de hele prent, waarin het duo als jonge tieners een stel andere kinderen twee dollar afhandig maakt met de belofte van een zwerversschat in een grot. Nu ze de dertig gepasseerd zijn, plannen Bloom en Stephen een nieuwe, laatste klus. Ze willen de excentrieke miljonaire Penelope overtuigen om geld te stoppen in de roof van een zogenaamd antiek boek. Om haar op een geloofwaardige manier te misleiden, reizen ze de halve wereld af. Maar het samenzijn met Penelope heeft een onverwacht neveneffect: Bloom wordt verliefd op haar. En de methodische Stephen moet met lede ogen aanzien hoe dat de uitvoering van het plan in gevaar brengt.

De basis van The Brothers Bloom mag dan niet bijster origineel zijn, de afzonderlijke sequenties zijn dat wel. Johnsons scenario voert Penelope's bizarre hobby's op als komisch effect, creëert een hilarische ontsnapping in een luchtkoker en werkt toe naar een climax waarin een standaard valstrik door de Russische maffia er anders uitziet dan je ooit hebt gezien. Helaas zit er nauwelijks crescendo in de film, waardoor de scènes eerder afgeronde stukjes showreel zijn dan delen van een coherent geheel. Ook de wijze waarop Johnson elk filmisch trucje uit het boek gebruikt - van titels in beeld tot snelle montages en speciale camerahoeken - gaat al snel vervelen. Het is alsof de cineast per se wil tonen dat hij alle aspecten van het vak beheerst, zonder oog te hebben voor de sfeer van de prent.

Wat de prent overeind houdt, is een ander aspect van Johnsons schrijftalent: de karakterisering van de personages. Elk van de vier protagonisten intrigeert zodanig dat je zonder problemen van elk van hen een spin-off zou gaan bekijken. Mark Ruffalo's Stephen is de meest innemende persoonlijkheid op het scherm met zijn voortdurend plannen, tot je op een punt belandt dat je nooit zeker weet wat waar is en wat niet. Adrien Brodys Bloom vertolkt het morele geweten van The Brothers Bloom dankzij een interne strijd over het pad dat hij moet kiezen: dat van loyaliteit aan z'n familie of van overgave aan een nieuwe liefde. Rachel Weiszs Penelope is feitelijk het spiegelbeeld van de kijker op het scherm, niet zozeer omwille van haar excentriciteit, maar omwille van het gemak waarmee ze zich in het avontuur laat zuigen. Maar dé ster van de show is de meest zwijgzame. Rinko Kikuchi zegt nagenoeg geen woord in de prent als Bang Bang, de handlangster in de misleidingen van de Blooms, maar ze steelt elke scène met haar zelfverzekerde excentrieke charme, die zich vertaalt in een extravagant uiterlijk dat bulkt van het mysterie.

Veelvuldig zijn de films die plot laten primeren op karakter. Het is de verdienste dat The Brothers Bloom het omgekeerde laat gebeuren. Maar het is onvergeeflijk dat de plot daarbij verwaarloosd wordt en dat de regisseur-scenarist getracht heeft alle ideeën die in zijn schuif lagen in één film te proppen. Een waardige opvolger heeft Rian Johnson dus niet gebreid aan zijn debuutfilm. Maar dat hij een talent is dat we in de gaten moeten houden, staat buiten kijf. Met een beetje geluk vindt hij in één van zijn volgende films alsnog de perfecte mix tussen creativiteit en emotie die in The Brothers Bloom jammerlijk ontbreekt.

BEELD EN GELUID
Zowel over het beeld als over het geluid kunnen we kort zijn. De kwaliteit ervan beantwoordt immers perfect aan wat je mag verwachten van een recente film, zonder uit te blinken in een specifiek departement. De kijker krijgt bijgevolg heldere kleuren te zien, mag zich aan een goed contrast verwachten en zal weinig scherpteproblemen ervaren. De mix tussen de muziek en de dialogen is prima, maar het ontbeert de track in bepaalde scènes aan dynamiek.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
The Brothers Bloom mag de geschiedenis ingaan als de 'moeilijke tweede film' van Rian Johnson. De cineast propt teveel ideeën in twee uren, waardoor de prent nooit de tijd krijgt om een eigen ritme te vinden. De hoofdpersonages zijn dan weer bijwijlen briljant geschetst. Beeld en geluid halen een goed niveau op de schijf, maar de bonussectie is leeg.