Terence McDonagh is politie-inspecteur in New Orleans. Zes maanden na de verwoestende storm Katrina zien we hem in het kabinet van z’n huisarts wegens rugklachten. Hij krijgt een recept voor een pijnstiller, maar voor tussendoor grijpt hij naar cocaïne en later naar heroïne die hij verduistert op het politiekantoor, van brave burgers afperst of waarover hij onderhandelt met criminelen, want ook z’n vriendinnetje Frankie, een hooker om den brode – waarmee Terence geen probleem schijnt te hebben – heeft af en toe een flink snuifje nodig om de harde buitenwereld aan te kunnen. In één van de goorste scènes zien we hoe Terence een jong stelletje na een avondje stappen verplicht om broekzakken en handtasje leeg te schudden op verdenking van drugsgebruik. Uiteraard is dat het geval en dus dreigt hij ermee ze in te rekenen en hun ouders op de hoogte te brengen. Dus komt het meisje met een compromisvoorstel: misschien wil hij een keertje crack proberen en haar neuken, wat ook gebeurt onder het toeziend oog van een verschikt vriendje. De zakjes met wit spul zijn ondertussen in zijn eigen broekzak verdwenen.

 

 

Herzogs versie van de feiten wijkt in ruime mate af van het Abel Ferrara-verhaal uit 1992. Terwijl zijn verslaafde en corrupte politieman geconfronteerd werd met een verkracht nonnetje dat haar belager vergiffenis schonk, wordt Terrence McDonagh in de nieuwe film geconfronteerd met de moord op een Afrikaanse dealer en z’n gezin wegens het overtreden van de territoriumwetten. De karige informatie wijst in de richting van superdealer Big Fate (Xzibit), maar harde bewijzen zijn er niet. Een jonge zwarte die boodschappen aan huis levert, heeft de slachting gezien en dus krijgt McDonagh de opdracht om er voor te zorgen dat de jongen als getuige kan optreden en vooral: dat hij niet vermoord wordt door de bende van Big Fate. Maar McDonagh verliest de jonge Daryl even uit het oog terwijl hij onderhandelt over zijn speelschulden en weg is z’n getuige. Ondertussen heeft men op het politiekantoor gemerkt dat Terence eigenhandig reçu’s voor ingeleverde drugs vervalst en het witte spul verduistert en is er een klacht tegen zijn persoon ingediend door een bejaarde vrouw die beweert dat McDonagh haar heeft mishandeld in een bejaardentehuis, een zaak die z’n overste niet zo maar kan wegmoffelen, want de vrouw is de moeder van een volksvertegenwoordiger. McDonaghs gokschuld is inmiddels opgelopen tot 5000 dollar en een pooier eist 50.000 dollar als vergoeding voor een seksdeal met Frankie die lelijk uit de hand is gelopen. Terence ziet maar één uitweg, nl. een financiële regeling treffen met Big Fate: politie-informatie over drugscontroles en huiszoekingen tegen heel veel dollars.

 

 

Bad Lieutenant (1992) van Abel Ferrera en The Bad Lieutenant: Port Of Call – New Orleans (2009) van Werner Herzog hebben uiteindelijk alleen het hoofdpersonage en de ranzige sfeer gemeen. Voor de rest is er nauwelijks sprake van een remake en dus is het een goede zaak dat Herzog z’n filmtitel heeft aangepast. Zijn productie lijkt bovendien meer op een klassieke misdaadfilm/thriller dan Abel Ferrara’s prent,waarin een omstandig en goor psychologische portret werd geschilderd van het hoofdpersonage. Maar terwijl Abel in de finale van zijn film volledig uit de bocht ging, kiest Herzog voor een veel realistischere oplossing, weliswaar met Hollywoodiaanse accenten, maar op die manier kan z’n hoofdpersonage Terence McDonagh gemakkelijker uitgroeien tot de held die zijn collega’s en oversten inmiddels van hem maken.

 

The Bad Lieutenant: Port Of Call – New Orleans zal evenwel nooit de status van Ferrara’s Bad Lieutenant bereiken, want daarvoor is het scenario net iets te simpel en de afloop net iets te Amerikaans van opzet, maar het is zonder twijfel een film die een groter publiek kan bekoren dankzij een minder gore aanpak en een hoofdpersonage dat toch enige hoop biedt. Wat niet betekent dat Herzog resoluut kiest voor een actiefilm tout court. Belangrijker dan wat er gebeurt is altijd de sfeerschepping in pure filmnoirstijl en de bizarre en verwrongen psychische toestand van de door corruptie, drugs en seks degenererende Terence McDonagh die een obsessie lijkt te hebben voor iguana’s. Nicolas Cage speelt de rol van Terence McDonagh met overgave. Hij sleept zich als het ware van scène naar scène, want de regisseur heeft hem opgezadeld met een pijnlijke rug en dito schouder en de pijn staat zowaar een hele film lang op zijn gezicht geschreven. Cage is uitstekend in dit soort rollen waarin hij zich volledig kan uitleven onder leiding van een regisseur die hem de vrije hand geeft. In kleinere, maar sterke rollen zien we Eva Mendes en Val Kilmer, maar het is vooral Xzibit als de bikkelharde, maar tegelijk halfzachte crimineel die met de eer gaat strijken.

 

 

The Bad Lieutenant: Port Of Call – New Orleans is een donkere film, waarin de belangrijke scènes zich meestal ’s nachts afspelen. De meest voorkomende kleuren zijn bruin en blauw, met realistischere tinten voor de dagscènes. Het door de orkaan Katrina getroffen New Orleans ligt er nog beschadigd en leeg bij en daarvan maakt de regisseur dankbaar gebruik zonder de stad al te opvallend in beeld te brengen of als een zoveelste karakter te introduceren. De geluidstrack is bij momenten heftig en het DTS-spoor is in de felle scènes vaak net iets beter dan de 5.1-versie. De soundtrack van de New Yorkse componist Mark Isham is indrukwekkend en efficiënt, vooral de rustigere scènes die Herzog gebruikt om z’n personages te besluipen in een donker en dreigend decor.

 

Als extra krijgt u tien Interviews met Cast en Crew van verschillende lengte: regisseur Werner Herzog over wat hem aantrok in de film (14’), Nicolas Cage (Terence McDonagh) over de uitdaging om met deze rol zichzelf opnieuw uit te vinden (6’), Eva Mendes (Frankie) over de samenwerking met Cage (3’), Tom Bower over zijn rol als de vader van Terence McDonagh (1’30”), Peter Zeitlinger over het camerawerk (4’30”), scenarist Billy Finkelstein over de love story (3’), Elliot Rosenblatt (production design) over de verplaatsing van de handeling van New York naar New Orleans (1’30”), Avi Lerner (producer) over het maken van de film (1’), Gabe & Alan Polsky (producers) over de zwarte humor in de film (1’) en Edward R. Pressman (producer) vergelijkt de Ferrara-film met de productie van Werner Herzog (5’). Voorts een Alternatieve Trailer en het Fotoboek van Lena Herzog over de film.

Werner Herzogs The Bad Lieutenant: Port Of Call – New Orleans is een grimmigefilm noir die zich afspeelt in het milieu van corrupte politiemannen, hoertjes, drugsgebruikers, gevaarlijke criminelen, waarin we kennismaken met de waanzinnige en buitenissige wereld van het verslaafde hoofdpersonage. Terwijl Abel Ferrara in 1992 koos voor een indrukwekkende diepgang, gaat Herzog een veel genuanceerdere richting in en kiest voor gore en ranzige situaties, maar hij voegt ook humor en een pak toegankelijke clichés toe om z’n film geschikt te maken voor een ruimer publiek. Harvey Keitel en Nicolas Cage zijn aan elkaar gewaagd, maar uiteindelijk ligt de toon van de producties te ver uiteen om een eerlijke vergelijking te maken. Qua amusementswaarde scoort Werner Herzog in elk geval beter.