Een dergelijke titel schept uiteraard verwachtingen: een stomende liefdesaffaire, rivaliteit, afrekeningen en een happy end. Jammer genoeg is Raging Sun Raging Sky niets van dat alles: geen fatsoenlijk scenario, totaal geen verhaal en een meer dan drie uur durende opeenvolging van onsamenhangende beeldfragmenten, droomsequenties en pisbakscènes over jongens die elkaar betasten, afzuigen, neuken en mishandelen met als apotheose een oneindig lange en zinloze scène in de woestijn met een soort koningin van de liefde als ultieme rechter. Of zoiets, want meestal is er nog kop of staart aan deze film te krijgen en is de seksuele spanning ongeveer zo groot als die van een stuk koek in een heet kopje koffie. Waar het allemaal toe dient, god mag het weten, maar wie van mooie jongens en slappe piemels houdt, die weet wat hem te doen staat.
 

 

Regisseur Julián Hernández verbaasde de holebiwereld in 2006 met zijn debuut Broken Sky, een film die op deze dvd-site met een 6/10 wegkwam, maar die we desondanks zijn blijven koesteren als het veelbelovend proefstuk van een aankomend regisseur. Wat de man bezielt om als opvolger dit onding op de wereld los te laten, het is onmogelijk in te schatten, maar trefwoorden als pretentieus, opschepperig en oersaai zijn in elk geval op hun plaats. Het is jammer, want met zijn sociaal-realistische filmstijl in zwart-wit bewijst Hernández dat hij het vak wel degelijk onder de knie heeft. Maar blijkbaar wilde hij graag voor een keer provoceren, wat met deze film eerder inhoudelijk dan visueel het geval is, want de seksscènes zijn vooral suggestief en nooit expliciet, tenzij een slappe ook al porno zou zijn. Misschien breek je als regisseur met dit soort materiaal in het heel erg christelijke Mexico nog potten en is het een gedurfde aanpak voor de rest van Latijns-Amerika, in het kader van het ons bekende holebigenre is deze film eerder een teruggang dan een ruk voorwaarts.
 

 

Visueel is er heel wat te beleven in Raging Sun Raging Sky, maar een meer dan drie uur durende film zonder dialogen en zonder coherente actie of verhaal noopt tot snel ingrijpen, in het geval met de afstandsbediening: eerst op 2, later op 4 en ten slotte zelfs op 16 én dan nog leek er geen eind aan te komen. Mogen we u als alternatief een paar schitterende holebifilms aanbevelen ten einde onze goede relaties met Homescreen niet te verstoren? Lilies (8,5/10), Un Amour à Taire (9,5/10), Boy Culture (10/10), Ander (8/10) en voor meisjes en vrouwen: Water Lilies (8/10).

 

De zwart-witopnamen in deze film zijn indrukwekkend. Het spel van licht en donker creëert vaak interessante effecten, veel meer dan de fletse kleurenfragmenten die op het einde veelvuldig opduiken. De aparte camerastandpunten verraden een zin voor voyeurisme, maar ze zorgen wel voor afwisseling, evenals de heel vaak zwiepende camera die na een tijdje evenwel op de zenuwen kan werken. Het beeld is vaak korrelig, flou en onscherp, maar dat is beslist een artistieke keuze. Dialogen zijn er niet, af en toe tekst die op het beeld is geprojecteerd, stemmen van mensen op straat (offscreen) en een commentaarstem die de boel indien nodig aaneenpraat. Hier en daar is muziek toegevoegd, maar meestal gebruikt Hernández gewoon omgevingsgeluid.

 

Een aantal Andere Trailers uit het Homescreen-aanbod.

 

Raging Sun Raging Sky (of Rabioso Sol, Rabioso Cielo, zoals de originele titel van de film luidt) is jammer genoeg de foute opvolger van Julián Hernández’ debuutfilm uit 2006. Liefhebbers van cultfilms à la Derek Jarman (Wittgenstein, The Angelic Conversations) zullen deze productie wellicht kunnen appreciëren, voor de meesten onder u is het wellicht beter om deze titel gewoon te mijden.