FILM
Een groep Amerikaanse bruinverbrande toeristen komt er tijdens hun tocht door Egypte op uit dat de piramide van Gizeh verdwenen is en vervangen door een opblaasbare variant. De media zijn het erover eens: één of andere superschurk heeft toegeslagen! Zo'n superschurk is Gru (Steve Carell), een misantrope zonderling die graag kinderen treitert, met zijn superschurkenmobiel door de stad cruist en al wie hem niet laat voor gaan in de winkel bewerkt met zijn vriesstraalgeweer. Alleen heeft Gru deze misdaad niet op zijn geweten - hij zou het anders wel gedaan willen hebben - maar de dader is de supernerd Vector (Jason Segel) "like a vector in mathematics, he's got direction and magnitude". Gru voelt aan dat zijn prestige op het spel staat, en samen met zijn gekke geleerde, dr. Nefario (Russell Brand), en een leger vol minions, een onverstaanbaar taaltje brabbelende harige aardappelen met een variabel aantal ogen liggend tussen één en twee, plant hij een mogelijk nog meer in het oog springende misdaad: het stelen van de maan. Wat daar het nut van is, is niet helemaal duidelijk, maar Vector is hem alweer een stapje voor wanneer die voor de ogen van Gru een krimpstraal, een essentieel onderdeel van Gru's plan, uit de handen van een niet nader genoemde Aziatische mogendheid ontfutselt. Vector heeft zich verschanst in zijn oninneembaar huis en geen haar op zijn hoofd dat eraan denkt om Gru binnen te laten. Of iemand anders, for that matter. Of toch, er is één uitzondering: Vector is verzot op koekjes, en opent zijn deur wél voor drie weesmeisjes, die van de directrice van het weeshuis (Kristen Wiig) een minimaal verkoopquotum moeten halen of er zwaait wat. Gru verandert het geweer van schouder en probeert met een zielig verhaaltje op de proppen te komen om de directrice ervan te overtuigen hem de drie meisjes, Margo (Miranda Cosgrove), Edith (Dana Gaier) en Agnes (Elsie Fisher), te laten adopteren. Helaas voor Gru brengt het vaderschap ook verplichtingen met zich mee, en daar is hij niet op voorbereid. En - hoe kan het ook anders - ontwikkelt hij op de duur met het drietal een affectieve band die alsmaar moeilijker wordt om te breken, waardoor zijn einddoel - het stelen van de maan - steeds minder duidelijk omschreven wordt.




2010 was alleszins een topjaar voor animatiefilms. Disney bracht het prinsessengenre weer onder de aandacht met Tangled, Dreamworks leverde ons zelfs twee films, publiekslieveling Shrek Goes Forth en het iets minder evidente How To Train Your Dragon, en Pixar bevestigde zich als marktleider met Toy Story 3. De nieuwkomer van het stelletje, productiehuis Illumination Entertainment en de internationale animatiestudio MacGuff Ligne, die totnogtoe vooral speciale effecten leverden aan films van Franse makelij, hebben een frisse en toegankelijke animatiefilm ter wereld gebracht die niet dadelijk van het geijkte pad afwijkt, maar toch door een goede uitwerking van de vlotte karakters en een grappige cartooneske stijl tot de betere in zijn soort kan worden gerekend. De film had tijdens zijn doortocht in de bioscopen natuurlijk af te rekenen met de keiharde concurrentie van Pixar's Toy Story 3, en heeft niet dezelfde impact op emotioneel vlak. Kwatongen zouden zelfs kunnen beweren dat bepaalde elementen zoals de nerdy tegenstander uit The Incredibles zijn gepikt. Ik ben het maar gedeeltelijk met die kritiek eens, want met films over superhelden en superschurken beland je uiteindelijk onvermijdelijk in een zelfde straatje als je voorgangers, en toch heeft deze film voldoende elementen om zich van de concurrentie te onderscheiden.




Toch valt er in het geval van Despicable Me te pleiten vóór de manier waarop Gru - ondanks zijn wat rare beroepskeuze als evil supervillain - als alleenstaande vader wordt geportretteerd als een ietwat wereldvreemd maar niet volledig onsympathiek figuur, dat toch regelmatig zijn best doet, maar door zijn onkunde telkens weer pijnlijk op zijn bek gaat. De drie kinderen zijn schatten, vooral Agnes' ietwat naïeve positivisme houdt het geheel lekker luchtig, en vooral het uiterst geinige legertje onverstaanbaar koeterwaals brabbelende minions is voor dit universum op maat gesneden, zodanig zelfs dat ze een oude platgetreden grap zoals het fotokopiëren van hun eigen kont toch nog van een frisse insteek kunnen voorzien. Elk van de drie voornaamste tenoren van de film - Gru, de meisjes en de minions - brengen een ander soort komedie naar het scherm, respectievelijk de donkere soort die we van regisseurs als Tim Burton kennen, de schattige Little Rascals-strapatsen en eenvoudige slapsticknummers - die toch op de één of andere manier goed schijnen te vermengen. De film is voornamelijk geplugd als 3D-gimmick, wat aan enkele scènes zoals het ritje op de achtbaan en de eindcredits goed te merken is, maar heeft genoeg potentieel om zonder de technische foefjes een publiek aan te spreken. Commercieel was het in elk geval een succes want de film heeft aan de kassa een veelvoud van zijn eigen productiekosten opgebracht. De film is kindvriendelijk genoeg voor de kleintjes, bevat niets griezeligers dan wat mild spookhuisentertainment, en heeft tegelijkertijd voldoende meerwaarde in huis om volwassenen amuseren. Afgezien van sporadisch een vermelding zoals "Bank Of Evil. Formerly Lehman Brothers" drijft de film niet echt op referenties naar populaire cultuur, en de makers slagen er best wel in om ondanks het compleet absurde gegeven een redelijk intelligente film af te leveren met slechts een laag gehalte aan grappen die rechtstreeks betrekking hebben op het afscheiden van menselijke lichaamsvochten.




Als Despicable Me verder nog iets bewijst, dan is het dat dit soort films toch altijd weer staat of valt met de keuze van een voicecast. Steve Carell kwijt zich uitstekend van zijn taak met zijn een raar semi-Russisch accent, alhoewel zijn performance bij momenten héél erg op die van collega Mike Myers uit Shrek lijkt, en navenant krijgt zijn sidekick, Russell Brand als half dove en helemaal seniele doctor Nefario wat te weinig tijd toebedeeld. Jason Segel krijgt ook de mogelijkheid om de übernerd in zich los te laten, en in de bijrollen merken we vooral Julie Andrews op als Gru's moeilijk te behagen moeder.




BEELD EN GELUID
Op deze Gru-ray, pardon, Blu-ray-transfer is niets aan te merken. Het beeld is natuurlijk weer rechtstreeks van de computerbron afkomstig, waardoor er niets wezenlijks fout kan lopen. It shows. De kleuren zijn zeer mooi en het grijze, saaie bestaan van Gru conflicteert mooi met de roseponykleurtjes uit de leefwereld van de kinderen. De animatie van Mac Guff is netjes afgewerkt en de scherp afgelijnde scènes bevatten veel mooie details, waaronder een paar visuele geintjes die pas bij een volgende kijkbeurt allemaal opvallen, zoals in de scènes waarin honderden minions op de werkvloer staan te dansen. Het afgeleefde karakter van Gru's schuilhol contrasteert mooi met het gelikte design in het hoofdkwartier van Vector. Zelfs op Gru's collectie verroeste bommen is de textuur van het verweerde metaal goed te zien. Bepaalde scènes zijn echt wel ontwikkeld voor op een 3D-versie de kijker van de sokken te blazen, maar zelfs in 2D hou je je adem in wanneer Gru en zijn protégés over het zwaartepunt van de achtbaan duiken. De Engelse DTS-HD MA 5.1 track is krachtig en overheersend aanwezig in elke ontploffing, voorbijvliegend spionagevliegtuig, pretpark of grommende haai. Zelfs de piranha's uit Vectors piranha gun vliegen één welbepaalde richting uit in dit surroundfeest. Voor de soundtrack werd er beroep gedaan op funkgrootmeester Pharell Williams, een beetje een gewaagde combinatie maar het blijkt allemaal netjes te werken.




EXTRA'S