Een succesvolle tv-serie over een seriemoordenaar, het is een niet alledaags verschijnsel, maar Dexter heeft in de voorbije zes seizoenen het hart van talloze kijkers in Amerika en Europa veroverd. Hij is overigens geen rechttoe rechtaan misdadiger, maar kiest zijn slachtoffers uit de kring van criminelen die andere mensen bewust benadelen, misbruiken of ombrengen; een soort Robin Hood dus die het opneemt voor de zwakken en de door het noodlot benadeelden, zij het van het iets grimmigere soort. Maar u zal het zelf merken: Dexter kan desondanks op uw sympathie rekenen, onvoorwaardelijk, want de individuen die hij te grazen neemt, ze verdienen het om in stukken te worden gesneden en in zee gegooid. Om maar te zeggen dat je met perfect gekozen verhaalingrediënten alles acceptabel kan maken, maar vermakelijk is het wel.
 

 

Dexter doodt graag. Als kind waren vooral de luidruchtige en gevaarlijke honden uit de buurt z’n slachtoffers, tot z’n stiefvader  - politieman Harry Morgan - een paar kadavers in de tuin vond en zich realiseerde dat de jonge kerel onder zijn hoede anders was dan zijn leeftijdgenoten. Om te voorkomen dat Dexter zou uitgroeien tot een fullproofcrimineel besloot Harry Morgan om z’n stiefzoon op te leiden zodat hij uit de handen van de politie en het gerecht zou blijven, want dat hij een gevaarlijk leven voor de boeg had, dat was wel duidelijk. Ondertussen is Harry overleden, maar niet vooraleer hij z’n stiefzoon Dexter alle kneepjes van het overleven in gevaarlijke omstandigheden heeft bijgebracht in de zgn. Wet van Harry: geen sporen achterlaten, geen onnodige risico’s nemen, nooit opvallen en vooral aanpassen om geen argwaan te wekken. Het heeft tot nog toe uitstekend gewerkt, want tientallen keren is Dexter weggekomen zonder dat de bewijzen in zijn richting wezen. Alleen z’n zwarte collega sergeant James Doakes van het Miami Police Departement vindt hem een creep die geilt op bloed en lijken. Voor de rest wordt Dexter er gerespecteerd als forensisch en bloedsporenspecialist en gewaardeerd om z’n intuïtieve inzichten inzake het gedrag van gezochte seriemoordenaars.

 

In het begin van Seizoen 1 wordt Miami opgeschrikt door een seriemoordenaar die het op hoertjes gemunt heeft. Drie in stukken gesneden lijken zijn op diverse plekken teruggevonden, maar van bloed is er geen spoor. Dat is op professionele wijze verwijderd. Van een vierde lijk in het voetbalstadion van Miami zijn videobeelden beschikbaar, maar de man in beeld – de nachtwaker - wordt na een paar dagen door Dexter teruggevonden in een verlaten hangar. Hij mist een hand, een voet en een onderbeen, allemaal door de zgn. koelwagenmoordenaar  op professionele wijze verwijderd en achtergelaten op plekken waar Dexter ooit gefotografeerd is. Ondertussen heeft ie in z’n koelkast een uit elkaar gehaalde barbiepop gevonden: de seriemoordenaar verschaft zich schijnbaar probleemloos toegang tot zijn huis en is op de hoogte van zijn voorkeuren en hobby’s; Dexter voelt zich betrapt en uitgedaagd en hij heeft er geen idee van hoe iemand achter zijn activiteiten is gekomen en waarom hij voor een kat-en-muisspel opteert. Schijnbaar is hij onvoorzichtig geweest of heeft hij te doen met een vakgenoot die minstens zijn gelijke is…
 

 

Terwijl een nieuwe verdachte opgepakt wordt door de collega’s van het politiekorps, sluit het net zich steeds meer rondom onze hoofdrolspeler en is het alleen nog wachten op het moment dat zijn tegenstrever (of is het concurrent?) een val opzet waaruit ontsnappen niet meer mogelijk is en dat terwijl Dexter er angstvallig alles aan gedaan heeft om een dergelijke situatie te vermijden. Pittig detail: Dexters jongere halfzusje Debra is op de zaak van de koelwagenmoordenaar gezet en tot zijn ontzetting past hij perfect in het daderprofiel dat zij geschreven heeft. Hoe zorgt hij ervoor dat haar bevindingen niet bekend worden bij z’n collega’s zonder haar carrière te schaden? En dan  treft hem de grootste tegenslag uit z’n lange carrière: een 8-jarige Cubaanse bootvluchteling heeft hem gezien terwijl hij een vrouwenlijk in de kofferbak van z’n  auto stopte. Z’n chef luitenant  Maria Laguerta, zelf van Cubaanse origine, bewerkt het jonge knaapje met het oog op een robotfoto…
 

 

U heeft het wellicht al begrepen: wij hebben ons laten verleiden door Dexter en niet zo’n beetje, want 12 afleveringen lang is er sprake van een volgehouden spanning, een frisse vindingrijkheid, massa’s cliffhangers en scenario’s die voortdurend de nieuwsgierigheid aanscherpen zonder de wetten van de geloofwaardigheid al te opzichtig te tarten. Bovendien is de cast bewust heel beperkt gehouden met figuren die op onze sympathie kunnen rekenen en andere die we zelf maar al te graag zouden demonteren, waarbij vooral luitenant Maria Laguerta beide gevoelens tegelijk opwekt! Zeer beminnelijk is Dexters vriendinnetje Rita, een bijna gescheiden vrouw met twee jonge kinderen, die z’n vriendschap op prijs stelt, maar die aanvankelijk niet klaar is voor een nieuwe relatie, wat hem goed uitkomt, want als bodemloze twintiger is Dexter niet romantisch van aard en zijn vrijen en seks niet aan hem besteed is. Dat leidt tot problemen als Rita onverwacht ontdooit. Dexters zusje Debra daarentegen is zowat het aantrekkelijke muurbloempje van het departement: ze kan wel een vriendje krijgen, maar nooit voor lang. Als het dan toch uiteindelijk klikt met een aantrekkelijke kerel weet ze met haar geluk geen blijf. De vraag is alleen: voor hoelang? De zwarte inspecteur James Doakes en zijn collega, de latino Angel Battista, leren we kennen als twee totaal verschillende kerels met een geheim. Luitenant Maria Laguerta ten slotte is ambitieus, voortvarend en misschien af en toe té goed gelovig, terwijl ze wel van zich afbijt indien nodig en haar intense gevoelens voor onze vriend Dexter – in de eerste drie afleveringen althans - nauwelijks kan verbergen.
 

 

Gerealiseerd voor kabeltelevisiezenders, kunnen de makers van Dexter zich een aantal vrijheden veroorloven die in het preutse Hollywood en op de reguliere Amerikaanse zenders nooit een kans zouden krijgen: scènes met explicietere seks en nogal wat geweld en veel bloed geven de serie een aparte feel waardoor ze minder geschikt zijn voor jonge en/of gevoelige kijkers, maar een robuuster publiek beslist zal aanspreken. Dexter is niet zoals de hoezen van de opeenvolgende reeksen laten vermoeden een komische of grappige reeks, maar de 12 afleveringen zijn tegelijk niet gespeend van een flinke dosis zwarte humor. Michael C. Hall is perfect gecast voor de rol van Dexter. U herkent hem beslist als David Fisher uit het vijfde seizoen van Six Feet Under (2006). Als Dexter is hij zonder meer subliem en zijn voortdurende offscreencommentaar opzichzelf en op z’n omgeving draagt in niet onbelangrijke mate bij tot de haast perfecte karakterisering van het personage. Ondertussen is Dexter in Amerika al twee seizoenen het hoofdpersonage in de afgeleide animatieserie Dexter: Early Cuts (2009-2010), gebaseerd op de figuur van Michael C. Hall.
 

De beeldkwaliteit is uitstekend, ook in de donkere scènes met een indrukwekkend zwartniveau en heel veel detaillering. Dat heeft uiteraard alles te maken met het prachtige licht in Miami, waardoor vooral de buitenopnamen uitermate scherp en kleurrijk zijn. Voor de slachtpartijscènes kiezen de makers voor tinten van grijs en blauw met een witte mist en de flashbackfragmenten over Dexters mysterieuze jeugd worden gedomineerd door geel en rood. De 12 afleveringen zijn verdeeld over vier disks in twee dunne dvd-doosjes, samen in een kartonnen verzamelhoes. De soms donkere en onheilspellende muziek doet precies wat ze in een misdaadserie moet doen: de actie ondersteunen. Het geluid doet z’n voordeel met een stevige 5.1-track.

Als extra een Audiocommentaar bij Aflevering 6 en een Audiocommentaar bij Aflevering 12.

 

Wat begon als een weinig enthousiaste kijkbeurt van de eerste aflevering was meteen een schot in de roos, want Dexter Seizoen 1 is niet alleen spannend, maar heeft bij momenten ook alle karakteristieken van een echte thriller. Gecombineerd met een sterke hoofdrol, een handvol interessante nevenrollen, uitstekende scenario’s en een plot die z’n geheim maar zeer geleidelijk prijs geeft, groeit de serie uiteindelijk uit tot een pageturner van het beste soort. Dexter is niet geschikt voor gevoelige kijkers, maar wie van suspense en goed uitgewerkte intriges houdt, die vindt in deze serie beslist z’n gading.