In de eerste aflevering van Le Cose Che Restano (“De Dingen die Blijven”) valt de familie Balducci helemaal uiteen na de plotse dood van de jongste zoon Lorenzo tijdens een uitwijkmanoeuvre met de compacte mercedes van zijn moeder Silvia: hij verdrinkt in de Taag. Z’n ouders, broers en zus zijn er het gat van in en het verdriet drijft ze in verschillende richtingen. Silvia, van opleiding arts, maar sinds de geboorte van haar tweede zoon Nino vrijwillig teruggetreden en huisvrouw, laat zich opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Haar dochter Nora, psychologe en hoogzwanger, vindt het geen goed idee, maar ze ziet zelf geen andere uitkomst. Haar moeder ontkent de feiten en verliest steeds meer het contact met de realiteit. Dus brengt ze de verwarde vrouw samen met haar vader naar een klein ziekenhuis op het platteland. Silvia’s echtgenoot, vijftiger, ingenieur in de bouwsector en womanizer, besluit om een baantje in Irak of Afghanistan aan te nemen in de heropbouw van de kapotgeschoten landen, wat Nino geen slecht idee vindt: eerst schieten we ze aan flarden en dan gaan we ze weer opbouwen, zegt hij sarcastisch. Z’n oudere broer Andrea is het daar niet mee eens, maar zwijgt. Hij zit zelf in een afdeling van het Italiaanse leger dat humanitaire hulpacties uitvoert in Afghanistan. Sinds kort is hij thuis en heeft een baantje als medewerker in een opvangcentrum voor migranten in het zuiden van Sicilië waar ze elke maanden met honderden in gammele bootjes, verhongerd en uitgeput aan land proberen te komen.
 

 

Nino is boos op z’n vader. Hij heeft hem al een keertje bespied tijdens een intiem onderonsje met een veel jongere boekverkoopster in de buurt van z’n kantoor. Hij neemt het zijn vader kwalijk, ook al beweert die sinds de dood van Lorenzo alle contact te hebben verbroken. Toch slaagt Nino er niet in om zich te concentreren op z’n eindexamen architectuur. Op aanraden van z’n zus gaat hij toch aan de slag, want mama zou het leuk vinden als je afstudeerde, is haar nuchter commentaar. Hij slaagt uiteindelijk met brio en z’n professor Nicolai noemt z’n eindwerk prachtig. Daarop neemt Nino een baantje aan als bouwvakker. Hij wil voorlopig geen vast werk en beslist iets met z’n handen doen. Tijdens een onaangekondigd bezoekje aan z’n broer Andrea op Sicilië maakt hij in diens huurflat kennis met de goedlachse Fransman Michel, Andrea’s vriendje. Niet gemerkt dat ik nooit een vriendinnetje heb gehad?, is diens verbaasde reactie. Nee, maar ook nooit een vriendje!, zegt Nino plagend.
 

 

Daarmee zijn alle hoofdpersonages in stelling gebracht voor wat op de prachtige hoes van de dubbele dvd een meeslepende familiekroniek in de traditie van La Meglio Gioventù (2003) genoemd wordt. Als u weet dat onze voormalige medewerker en hoofdredacteur Serge die serie destijds een 10/10-score toekende, dan weet u wat u mag verwachten en Le Cose Che Restano stelt niet teleur. De vierdelige serie is geen tweedehandsremake van La Meglio Gioventù, noch een goedkope sequel, maar een authentiek portret van een Italiaanse familie die misverstanden en tegenslagen op een zeer eigen manier probeert te overwinnen tegen de achtergrond van prominente maatschappelijke thema’s en gebeurtenissen in hun vaderland uit de voorbije 20 jaar. Moeder Silvia en haar echtgenoot verdwijnen na aflevering 1 naar de achtergrond en regisseur Gianluca Maria Tavarelli concentreert zich vooral op de jongere generatie met voorop Nino, de tweede zoon, die het na de ontrouw en het vertrek van zijn vader moeilijk heeft om zichzelf te zijn: zo gaat dat als je held je teleurstelt. Hij begint een affaire met een getrouwde vrouw, wat uiteindelijk voor heel veel moeilijkheden zal zorgen die hij zich kon besparen, want z’n jeugdvriendinnetje wil hem maar al te graag aan de haak slaan. De oudste zoon Andrea en z’n vriend Michel staan voor een ander drama: Michel is ziek en ten dode opgeschreven en hij heeft niemand om voor z’n zesjarige dochter te zorgen, want haar moeder is zwaar verslaafd, dakloos en leeft van aalmoezen en eigenlijk beseft ze al niet meer dat ze ooit een kind op de wereld heeft gezet.
 

 

In Le Cose Che Restano krijgt u het allemaal in 6 uur geserveerd: liefde, vriendschap, naijver, ontgoocheling, bedrog, ontrouw, medelijden, drugs, prostitutie, criminaliteit, illegalen, immigratie, abortus en oorlog als een spiegel van het Italië van vandaag via een stel rasacteurs die het acceptabel en geloofwaardig maken. Het resultaat is vaak ontroerend en dramatisch, maar nooit overdreven sentimenteel of goedkoop, want regisseur Gianluca Maria Tavarelli weet precies hoever hij kan gaan, hoeveel precies genoeg is en nooit net teveel en de fijnzinnige manier waarop hij sommige scènes concipieert, maakt het moeilijk om de ogen de hele tijd droog te houden. De overgangen van prettig naar triest, van blijheid naar verdriet, ze komen overigens als bij donderslag en zonder voorafgaande waarschuwing, waardoor het effect versterkt wordt. Tavarelli hanteert een zuinige werkwijze. Zelden is een fragment te lang gerokken en nooit is er sprake van overbodige sequenties. Met een perfecte beeldkeuze en een vlotte, bij momenten zeer actieve montage houdt hij verveling buiten de deur, prikkelt hij de nieuwsgierigheid en bouwt vier evenwichtige en gelijkwaardige afleveringen van elk 90 minuten, waarin de aandacht al naargelang de belangrijkheid van het thema verschuift van het ene familielid naar het andere. In tegenstelling tot wat u verwacht komt het op het einde overigens niet helemaal goed. Daarvoor is er te veel gebeurd en zijn de personages te veel veranderd, maar de regisseur stuurt u niet met een leeg gevoel naar huis, want ondanks de vele problemen en schijnbaar onoverkomelijke moeilijkheden past het uiteindelijk allemaal op een bevredigende manier in elkaar, hoewel er nog ruimte is voor een ev. sequel, want niet alle situaties zijn helemaal uitgeklaard of hebben een finale afwikkeling gekregen.

 

 

Met niet minder dan 12 belangrijke personages is Le Cose Che Restano vrij breed van opzet. Desondanks leren we ze allemaal een beetje beter kennen, want naast de fragmenten met actie en dialoog zijn er ook heel wat stille momenten in de serie, waarop het beeld ons meer leert over de personages dan ellenlange confrontaties en praatscènes. De brave maar wrokkige Nino, z’n aarzelende oudere broer Andrea en hun jonger zus, de meestal zelfzekere psychologe Nora, zij zijn de spil van de crisis die de familie Balducci doormaakt. Symbolisch voor wat er aan de hand is, is de leegloop van het ouderlijke huis: moeder naar een psychiatrisch ziekenhuis, vader naar Irak, Andrea naar Sicilië en Nino trekt in bij een vriend van de universiteit. Het huis staat een tijdlang leeg en de eerstvolgende bewoner is Shaba, een Arabische illegale vrouw op zoek naar haar dochter die jaren eerder naar Frankrijk en later naar Italië is uitgeweken. Van daaruit wordt de familie zeer voorzichtig opnieuw opgebouwd, want de warmte die de Arabische uitstraalt, de vriendschap die ze geeft en de troost die ze brengt voert de leden van de familie Balducci terug naar hun oorsprong, beschadigd, gekwetst, verscheurd of gedesillusioneerd, maar daarom niet minder sterk en bereid tot een nieuwe begin of tenminste een poging tot continuering.

 

 

Zonder afbreuk te doen aan het belang van La Meglio Gioventù moet het duidelijk zijn dat Le Cose Che Restano een sterke concurrent is of gewoon een zeer interessant en hoopgevend actueel epos over een Italiaanse familie anno 2010, want de tijd heeft niet stilgestaan, ook niet in Italië, en de problematiek die in deze serie wordt aangesneden is minstens even belangwekkend en vooral eigentijdser dan die in de ondertussen bijna 10 jaar oude voorganger. Maar misschien is het eenvoudiger en eerlijker om te stellen dat Le Cose Che Restano de draad oppikt waar La Meglio Goventù destijds stopte.

 

De beeldkwaliteit van deze serie is uitstekend, met alleen in de donkerste scènes en tijdens de close-ups af en toe wat kleurverschuiving. Voor de rest een uitstekend zwartniveau en veel detaillering, scherpe opnamen en geen technische mankementen die de kijkervaring verbroddelen. De bij ons (nog) onbekende Italiaanse componist Marco Betta schreef een rustige soundtrack die de film van de juiste sfeer voorziet. Jammer van de stereotrack, want deze serie bevat genoeg divers geluid voor een 5.1-versie.

Als enige extra op beide dvd’s een aantal Andere Trailers uit het aanbod van Lumière.

 

Liefhebbers van goed gemaakte dramaseries hoeven niet te twijfelen: Le Cose Che Restano heeft heel veel te bieden en zal u niet ontgoochelen. Regisseur Gianluca Maria Tavarelli baseert zich op het scenario van Sandro Petraglia en Stefano Rulli, en laat dat nu net de mannen zijn achter het scenario van...  ja, wat dacht u? La Meglio Gioventù...