SERIE
SPOILERS VOOR WIE SEIZOENEN 1 TOT 5 NIET HEEFT GEZIEN.
[spoiler]Al wekenlang is Amerika het doelwit van verschillende aanslagen, die het werk zijn van meesterterrorist Abu Fayed (Adoni Maropis). De president, Wayne Palmer (D.B. Woodside), broer van de vermoorde populaire David Palmer, heeft een deal gesloten om het brein achter de aanslagen, Hamri Al-Assad (Alexander Siddig), te pakken te kunnen krijgen, en als prijs moet hij Jack Bauer aan Fayed uitleveren. Bauer zit al 20 maanden in een Chinese gevangenis, nadat hij op het einde van seizoen 5 het grondgebied van de ambassade is binnengedrongen. Jack wordt in redelijk gehavende staat uit China teruggevlogen, maar overleeft de uitlevering en komt te weten dat het juist Al-Assad is die bereid is de wapens neer te leggen en de stap te maken naar de vrede en de politiek, en dat het Abu Fayed is die de hele komedie heeft opgezet met als doel een groot afleidingsmanoeuvre te creëren voor zijn ware agenda. Fayed heeft namelijk de hand weten te leggen op vijf draagbare nucleaire wapens uit een Russische schroothoop, en om alvast te tonen dat het hem menens is laat hij één van de wapens afgaan in de residentiële wijk Valencia ten noorden van Los Angeles. Met duizenden levens in de waagschaal staat Jack onmiddellijk terug op scherp, zeker wanneer blijkt dat zijn broer Graeme (Paul McCrane) en zijn vader Phillip (James Cromwell) de topmannen van het bedrijf zijn die de wapens hadden moeten laten decommissioneren. Niet iedereen op CTU is inmiddels even blij met Jacks terugkeer, en bovendien zorgen de raciale spanningen ervoor dat Amerika zowel op voet van oorlog staat met het Midden-Oosten als met Rusland.[/spoiler]




Het vijfde seizoen van 24 was in meer dan één opzicht a hard act to follow. Nadat in de vorige vijf seizoenen qua dreiging met zowat alle massavernietigingswapens werd gezwaaid, van biologische wapens over stinkbommen tot kernwapens, moeten de makers gedacht hebben dat het nu eens tijd was om er eens ééntje in een dichtbevolkte wijk te laten ontploffen, en eens te kijken wat de aftermath zou opleveren. Dat dit toch nog genoeg stof oplevert voor een nieuw rondje 24 mag dit seizoen bewijzen; ondanks het feit dat alle mogelijke plotlijnen uit vorige seizoenen herhaald worden - een mol hier, een mol daar, dan een mol die de andere mollen molt maar dan eerst door een mol gemold wordt -  geraken de makers van 24 daar ongestraft mee weg. Als ik het cliché "u kan het zelf niet zo gek bedenken" boven haal, is dat voornamelijk omdat u dat inderdaad niet kan.




De vernieuwing in de verhaallijn moet dit seizoen de persoonlijke betrokkenheid van Jacks familie zijn. Alhoewel er in de vorige seizoenen af en toe naar gehint werd, komt pas nu het duiveltje uit het doosje dat Jacks naaste familieleden zich alvast qua assertiviteit met onze getormenteerde held kunnen meten. De rumour mill berichtte lang dat Donald Sutherland, de vader van Kiefer, in de running zou geweest zijn voor de rol van Phillip Bauer, maar het is uiteindelijk toch James Cromwell geworden, die soms zijn rol iets té serieus neemt en wat ongeloofwaardig overkomt als sociopaat. De verhaallijn rond de betrokkenheid van Jacks familie bij de aanslagen staat echter bij momenten maar op losse schroeven, en op bepaalde momenten lijkt het toch dat er in dit seizoen te veel ineens verteld wordt: de huwelijksproblemen van Morris (Carlo Rota) en Chloë O'Brian (Mary Lynn Rajskub), de mogelijke belangenvermenging van Bill Buchanan (James Morrison) en Karen Hayes (Jayne Atkinson), de machtsstrijd tussen de president en zijn vice (Powers Boothe) en Jacks post-Chinastress wanneer blijkt dat Audrey Raines (Kim Raver) op zoek is gegaan naar hem maar niet geheel onbeschadigd uit China terugkeert worden in moordend tempo op de kijker afgevuurd. Na het ziften blijft er echter toch nog genoeg goud in de zeef zitten en wordt de kijker van de ene cliffhanger naar de andere meegesleept. Bijzonder ondergewaardeerd vind ik persoonlijk de rol van Carlos Rota, wiens personage nogal multidisciplinair is: niet alleen moet hij tegen wil en dank zaken uitvoeren die hij liever niet op zijn geweten zou hebben, daarnaast moet hij ook nog een gevecht met de fles drank leveren, zijn relatie op orde brengen én heeft hij nog de tijd om af en toe een welgemikte oneliner de wereld in te werpen. Daarnaast is seizoen 6 vooral een blij weerzien met een hoop oude bekenden uit vorige seizoenen, die - zoals de traditie het voorschrijft - niet allemaal de finale klok halen.




BEELD EN GELUID
24 heeft een uitstekende reputatie hoog te houden op gebied van goeduitziende televisieseries, alhoewel het zonde blijft dat pas vanaf seizoen 7 de hogedefinitietransfers voor de consument beschikbaar zijn. Toch zijn er hier en daar foutjes op te merken. D'r is nogal eens sprake van ghosting, in de donkerste scènes zijn niet alle details even vloeiend - zo is het moeilijk uit te maken wat de precieze vorm is van de diverse helikopters die in de laatste afleveringen af- en aanvliegen - en wat natuurlijk in het oog springt is dat in aflevering 7, in een scène waarin Graeme gemarteld wordt, deze in één scène een groen gezicht heeft. De Dolby Digital 5.1-track biedt een goede surroundervaring, waardig aan een reeks die op actie, explosies, geweervuur en een compleet gebrek aan respect voor verkeersregels drijft.




EXTRA'S 24 biedt sinds het tweede seizoen elk seizoen ongeveer dezelfde extra's, wat de sets tot een mooi en uniform geheel maakt. Liefhebbers van audiocommentaren komen ruimschoots aan hun trekken met dit stel met 12 dergelijke tracks, waarbij diverse leden van de crew en verschillende acteurs aan het woord komen. In de documentaire "Master Illusionist: 24's Special Effects Makeup" (12 min.) leren we vooral hoe de makers de diverse spectaculaire verwondingen er nog een tikkeltje realistischer laten uitzien. Deze featurette bekijkt u overigens best niet vlak na het eten. In "Inside the Writer's Room" (18 min.) zien we de scenaristen aan het werk, en "Opening with a Bang" (13 min.) toont ons achter-de-schermenmateriaal bij de redelijk explosieve stunt waarmee het seizoen opent. "Cameo- Ricky Gervais" (2 min.) wijst ons op het feit dat de acteur en bedenker van The Office in de tweede aflevering te zien is, samen met zijn coscenarist Stephen Merchant. Over de afleveringen gespreid staan er 29 minuten aan verwijderde scènes over de disks verspreid: u kan deze ofwel in één reel bekijken op disk 7, ofwel via seamless branching in de diverse afleveringen, waar ze thuishoren, wat voor een reeks als deze geen overbodige luxe is. Ook al het materiaal dat bij wijze van promotie op internet verschenen is, is terug te vinden op deze disks, namelijk 21 Webcast Diaries, samen goed voor iets meer dan een uur materiaal, en vijf mobisodes "Day Six Debrief" (15 min.), een epiloog voor de reeks, waarin Jack Bauer tekst en uitleg mag komen geven bij zijn daden van de afgelopen 24 uur, en uiteindelijk laat uitschijnen dat de overheid zijn geslachtsdelen kan osculeren. Als cross-promotioneel materiaal vinden we op disk 7 ook nog de eerste aflevering van het tweede seizoen van Prison Break terug.



CONCLUSIE Misschien marginaal iets minder sterk dan het vijfde seizoen is de zesde jaargang van 24 alweer een stuk onverdunde adrenaline. De beeldkwaliteit is misschien iets matiger dan bij de vorige delen.