Jules en Nic zijn al 20 jaar samen en getrouwd. Ze hebben twee kinderen, de 18-jarige Joni en haar 15-jarig halfbroertje Laser, allebei verwekt met donorsperma, want Jules en Nic zijn vrouwen. Ze vormen samen een gelukkig gezinnetje, niet beter of niet slechter dan elk ander gezin van die leeftijd. Nic is arts van beroep en Jules, wel, zij leerde haar echtgenote kennen op de UCLA toen ze architectuur studeerde. Nadien begon ze aan verschillende projecten, maar die faalden stuk voor stuk en nu heeft ze zich voorgenomen om iets met landschapsarchitectuur te doen, tuinaanleg dus. Ondertussen speelt ze huisvrouw.
 

 

Het huislijke geluk wordt verstoord als Laser zijn oudere zus overtuigt om contact te leggen met hun spermadonor. Voor Nic en Jules is het een verrassing als ze wat later met Paul te voorschijn komen, maar als liberals en ruimdenkende vrouwen zien ze er uiteindelijk geen graten in. Ze hadden het alleen graag op voorhand geweten. Paul blijkt best mee te vallen. Hij runt een macrobiotisch restaurantje waar hij groenten uit z’n eigen meststofvrije tuintje serveert en hij is opgeruimd, jongensachtig en aantrekkelijk. Over een mogelijk contact met z’n eventuele volwassen nakomelingen heeft hij zich nooit vragen gesteld (“ik vond het leuker dan bloed geven”) en het contact met Joni en Laser verloopt dan ook vlekkeloos. Maar Nic en Jules willen er het fijne van weten en dus wordt Paul uitgenodigd voor een dinertje thuis. Omdat hij verneemt dat Jules met tuinarchitectuur bezig is én omdat z’n eigen achtertuin meer op een berglandschap uit Hollywood lijkt, nodigt hij haar uit om z’n tuin te fatsoeneren. Jules aarzelt, Nic kijkt een beetje verrast, maar in de dagen die volgen wordt een plan gemaakt, huurt Jules de Latino Luis voor het ruwe werk en gaat ze aan de slag. Er wordt van gedachten gewisseld, er wordt gepraat, gelachen en uiteindelijk belanden Jules en Paul op een middag in bed.

 

Zo’n onenightstand hoeft uiteraard geen ramp te veroorzaken, maar als het daar niet bij blijft dan loopt een dergelijke affaire uit de hand. En dat doet ze ook, want tijdens een etentje in Pauls restaurant vindt Nic in Pauls badkamer een paar haren en bij een stiekeme blik in z’n slaapkamer een haarbandje, die allebei aan Jules toebehoren. Thuis wordt er achteraf over geruzied en zijn ook Joni en Laser ongewild op de hoogte, waarmee de crisis totaal is. Jules verhuist naar de bank in de woonkamer en de beide teenagers sluiten zich op in hun resp. kamer. Paul is aangeslagen, maar hij vindt dat Jules de knoop nu maar definitief moet doorhakken en voor hem moet kiezen, maar die is uiteraard nog altijd lesbisch…
 

 

The Kids Are All Right is een drama annex komedie over een familie die in zwaar weer terechtkomt. Dat de beide hoofdpersonages lesbisch zijn, het speelt geen enkele rol, want eigenlijk is de problematiek die regisseur Lisa Cholodenko aansnijdt op alle gezinnen van toepassing. Na 20 jaar zit er sleet op de relatie van Nic en Jules, de ene heeft een stresserende baan en is vooral heel nuchter van aard, de andere is gevoeliger en heeft al die tijd de zorg voor het gezin op haar schouders getorst. De beide vrouwen zitten van de ene op de andere dag in een midlifecrisis, weliswaar aangestoken door hun beide kinderen, maar het valt te betwijfelen of alles tot op dat moment wel rozengeur en mannenschijn was, want vooral uit Jules verwijten blijkt een zekere mate van ongewilde berusting en persoonlijke frustratie omdat doelen niet zijn bereikt of voornemens zijn beknot. Paul is in deze de trigger, de druppel die de emmer finaal laat overlopen, maar ook zonder hem was het uiteraard ooit tot een uitbarsting gekomen tussen Nic en Jules.

 

Regisseur Lisa Cholodenko doet het verhaal op een luchtige toon, waarbij humor al even belangrijk is als emotie en dat komt de algemene teneur van de film ten goede. Bovendien is de lesbische geaardheid van de beide vrouwen niet echt een issue, al stellen Joni en Laser zich wel vragen bij het feit dat hun ouders naar homoporno kijken, maar daarvoor heeft moeder Jules een sluitende verklaring, al vindt Nic niet dat ze zó uitgebreid op het onderwerp in moet gaan: opnieuw de clash tussen intellect en emotie. Voor de kinderen maakt het voor de rest niet uit. Zij zijn in een homofobievrije omgeving omgegroeid en twee moeders beschouwen ze als een normale situatie. The Kids Are All Right is bijgevolg geen gayfilm en dat is ook duidelijk de bedoeling geweest van de regisseur. De mens is niet gemaakt om z’n hele leven in dezelfde relatie te zitten (een eeuw geleden had men daar minder last van want de gemiddelde leeftijd lag onder de 40 jaar) en dus levert zo’n poging problemen op en het is precies dat wat Lisa Cholodenko in haar film aankaart. Als bewijs laat ze één van de personages zeggen dat het scheidingspercentage in Amerika op 50 procent ligt. In West-Europa is dat ondertussen nog een stuk hoger.
 

 

Julianne Moore (Far From Heaven, 2002) en Annette Bening (Being Julia, 2004) leveren een schitterende prestatie, mede dankzij de realistische en geloofwaardige dialogen die Cholodenko hun personages in de mond legt. Moores personage Jules is één en al emotie en vooral onzekerheid, gevoed door een laag zelfbeeld wegens een gemiste carrière en een partner die het wel gemaakt heeft. Nic is eerder zakelijk en rationeel ingesteld, vandaar haar overwicht in de relatie, wat Jules in de loop der jaren als een ontkenning van haar eigen competenties is gaan beschouwen. Mark Ruffalo (Blindness, 2208) is perfect gecast als de overjarige hippie die eerder doet dan denkt en die het leven neemt zoals het komt. Paul is vrijgezel en is z’n eigen baas en ondanks een afgebroken universitaire opleiding mag hij zich geslaagd noemen in het leven, want z’n restaurant draait goed en voor de lege momenten is er de zwarte Tanya (Yaya DaCosta), een aantrekkelijke zwarte vrouw die maar al te graag met hem een relatie wil beginnen. Z’n affaire met Jules gooit evenwel roet in het eten, niet alleen inzake Tanya, maar ook wat z’n relatie met Joni en Laser betreft, want wat die vooral niet nodig hebben is een spermadonor die hun gezinnetje uit elkaar rukt. Mia Wasikowska geeft de eerder stille, maar intelligente en brave Joni gestalte. Ze heeft geen last van pubergrillen, want ze concentreert zich op haar eindexamen en ze kijkt uit naar haar vertrek naar de universiteit. Nic wilde per se dat ze Joni werd genoemd, want ze was indertijd helemaal ondersteboven van Joni Mitchells Blue, waaruit ze overigens een prachtig fragment ten beste geeft in Pauls restaurant. Laser is nog te jong om het allemaal te begrijpen, maar hij beseft wel dat z’n keuze om met z’n spermadonor kennis te maken tot onvoorziene moeilijkheden heeft geleid. Josh Hutcherson (Bridge To Terabithia, 2007) brengt een rustige en ingehouden vertolking, maar de emotie staat vaak op Lasers gezicht te lezen.
 

 

De beeldkwaliteit van de film is in orde, zonder ongerechtigheden. De buitenscènes zijn zonovergoten en fel, de interieurfragmenten zijn lichtjes donker gemaakt, maar niet overdreven. Volgens IMDB staat de film origineel in 1.85:1, maar volgens A-Film op de hoes gaat het om een 1.77:1-verhouding, wat zou kunnen betekenen dat er boven en onder informatie is weggeknipt. De geluidband (in 5.1) klinkt vrij cool met heel veel eigentijdse Amerikaanse rockmuziek. De meest in het oog springende namen zijn evenwel Fever Ray (Zweden) en die goeie ouwe David Bowie (Engeland).

Naast de Originele Bioscooptrailer staan er op de dvd nog een aantal Andere Trailers en een drie minuten durende Prime-featurette waarin de regisseur en de beide hoofdactrices kort aan het woord komen. Wie meer wil weten over de achtergrond van The Kids Are All Right kan evenwel beter ons bewerkt interview met Lisa Cholodenko, Julianne Moore, Annette Bening en Mark Ruffalo lezen, want dat bevat een pak meer informatie.

 

Soms kunnen films bijzonder mooi zijn en dat geldt in het bijzonder voor The Kids Are All Right. De Amerikaanse regisseur Lisa Cholodenko maakt er een fris drama annex familiekomedie met een warm hart van. Gedragen door sterke acteerprestaties en een geloofwaardig en grappig scenario is The Kids Are All Right zo goed als zeker haar ticket voor een internationale doorbraak.