Deze film maakt deel uit van The Definitive Ealing Studios Collection waarin ook volgende films zijn opgenomen: Kind Hearts And Coronets, Went The Day Well?, Nicholas Nickleby, The Lavender Hill Mob, Hue And Cry, The Man In The White Suit, Dead Of Night, The Ladykillers, Passport To Pimlico, Whisky Galore!, Scott Of The Antarctic, The Titfield Thunderbolt, Champagne Charlie, The Maggie en It Always Rains On Sunday.

FILM
Het is een beginnersfout van veel cineasten om een simpel verhaal onnodig te verzwaren met subplots. Zo gaat al te vaak de essentie van een film verloren. The Magnet trapt niet in die val. Integendeel: de plot van de prent kan je probleemloos op een post-it plaatsen. De 10-jarige Johnny Brent ruilt op het strand zijn ‘onzichtbare horloge’ voor de magneet van een jongere knaap. Maar Johnny krijgt wroeging en schenkt de magneet aan de uitvinder van een ijzeren long. Als die ontroerd vertelt over de gulle gift van een jongen wiens enige bezit een magneet is, stromen de donaties voor een ijzeren long in het ziekenhuis binnen. Maar de identiteit van de mysterieuze jongen kan niemand achterhalen. Logisch, want Johnny probeert onder de radar te blijven. Hij overhoorde namelijk een gesprek waaruit hij abusievelijk concludeerde dat de jongen van wie hij de magneet afnam gestorven is. En de angst dat men zijn betrokkenheid ontdekt, is groot.

Wat had kunnen uitgroeien tot een mooi coming-of-ageverhaal van een naïeve jongen die door wroeging gekweld wordt, blijkt in de praktijk helaas een anekdote die de makers onoordeelkundig tot speelfilmlengte rekken. The Magnet scoort kortom geen punten voor het eenvoudig houden van de plot. Met name het middendeel verwekt één langgerekte geeuw bij de kijker. Het verhaal wint niet aan complexiteit omdat de misverstanden elkaar niet opvolgen. Het blijft bij scènes waarin de jonge protagonist met een angstige blik in de ogen wegrent van mensen die hem eigenlijk geen kwaad toewensten. Bovendien is de climax dan wel goed in beeld gebracht – met onder meer enkele fraaie kikker- en vogelperspectieven – maar is de sequentie als bindmiddel voor de plot bijzonder zwak.

Dat neemt niet weg dat The Magnet af en toe verrassend leuk uit de hoek komt. Vooral een trio idealistische voorstellingen van de wijze waarop Johnny de magneet afstaat aan de uitvinder zijn ook anno 2011 het bekijken nog meer dan waard. Ze harken immers terug naar de naïeve essentie van het verhaal door Johnny te portretteren als hetzij een engelachtige knul, hetzij een jongen die zo lijkt weggelopen uit een Dickensiaans werkhuis. Helaas verbleken de andere scènes bij deze inventiviteit, waardoor de matige kwaliteit van de film extra in de verf gezet wordt. Ook de dialogen blijken geen meerwaarde: zij zijn louter functioneel, op het banale af. Zelfs de acteerprestaties, doorgaans een betrouwbaar pluspunt van Ealing-komedies, scheren geen hoge toppen. Hoewel ik de prent pas gisterenavond zag, kan ik me bijv. geen enkele performance herinneren. Het enige memorabele op het vlak van de casting is dan ook dat The Magnet een van de eerst films is van James Fox (die in de titels overigens als William Fox genoemd wordt).

Van alle Ealing-komedies die ik tot op heden heb mogen ontdekken, is The Magnet wellicht de minst essentiële. Voor de visuele impact hoef je de prent niet te bekijken en voor het verhaal al helemaal niet. De enige gratie die we de film kunnen verlenen ligt in de wijze waarop de productie een portret schildert van de naoorlogse Britse jeugd. Het is schokkend om te zien hoeveel er op dat vlak veranderd is in amper zestig jaar tijd. Wie kent nu immers ook maar één tienjarige die gefascineerd is door een eenvoudige magneet, laat staan dat die jongere wroeging zou voelen over het afnemen van het gadget van een ander kind? Misschien is dat wel de ware reden waarom ik me op geen enkel moment emotioneel betrokken voelde bij The Magnet.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van The Magnet oogt verbazingwekkend goed voor een obscure jeugdfilm uit het begin van de jaren vijftig. Vooral de scherpte is een aangename verrassing. Ook met de hoeveelheid grain en de printbeschadigingen valt het best mee op deze transfer. De zwartniveaus en het contrast scheren echter geen hoge toppen. Er is dan ook geen reden om lyrisch te doen over de beeldkwaliteit. De soundtrack is overigens ronduit ontgoochelend. Je hebt vaak de grootste moeite om de dialogen te verstaan en om sommige geluidseffecten te horen zijn ultrasone oren geen overbodige luxe.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
The Magnet draagt het hart op de juiste plaats, maar is zo’n naïef vertelseltje dat je als kijker iets te vaak geeuwend op je horloge kijkt. Met een iets meer zorgvuldige uitwerking en uitdieping kon de prent  nochtans tot een leuk coming-of-ageverhaal uitgroeien. De beeldkwaliteit is oerdegelijk op deze release, maar over het audiospoor kunnen we heel wat minder lovend zijn. De bonussectie blijft leeg.