Deze film maakt deel uit van The Definitive Ealing Studios Collection waarin ook volgende films zijn opgenomen: Kind Hearts And Coronets, Went The Day Well?, Nicholas Nickleby, The Lavender Hill Mob, Hue And Cry, The Man In The White Suit, Dead Of Night, The Ladykillers, Passport To Pimlico, Whisky Galore!, The Magnet, The Titfield Thunderbolt, Champagne Charlie, The Maggie en It Always Rains On Sunday.

FILM
Het verhaal van kapitein Robert Falcon Scott is een van de meest briljante voorbeelden van de klassieke Britse drang naar avontuur en eer van de voorbije eeuw. Na een eerdere succesvolle wetenschappelijk expeditie in Antarctica keert hij terug naar de onherbergzame plek in 1910 in een poging om als eerste de zuidpool te bereiken. Maar hij is niet de enige. De Noor Amundsen heeft hetzelfde doel voor ogen, waardoor er de facto een race ontstaat om als eerste het historische objectief te halen. Voor Scott wordt de reis bemoeilijkt door de zware weersomstandigheden, pech met het gemotoriseerde materiaal en de vroege sterfte van de pony's die voedsel naar de basiskampen moeten brengen. Hij zal de zuidpool uiteindelijk bereiken. Maar zal hij dit doen voor Amundsen? En halen hij en zijn team in het barre klimaat wel veilig het einde van de expeditie?

Je ziet het: aan dramatisch potentieel is er geen gebrek in Scott Of The Antarctic. Daarom is het zo'n ontgoocheling dat de prent eerder geïnteresseerd lijkt in een waarheidsgetrouwe weergave van de feiten dan in het vertellen van een beklijvend en entertainend verhaal. De film gebruikt dan wel het dagboek van kapitein Scott als raamwerk, de ware motieven van de ontdekkingsreiziger blijven voor de kijker een goed bewaard geheim. Daarom is het moeilijk om mee te leven met de protagonist. Nog problematischer is het dat je geen inzicht krijgt in het waarom van de trouw van zijn mannen. Die volgen Scott blindelings, maar hebben (althans in de film) geen eigen karakter. Die onderlinge inwisselbaarheid van de personages is onvergeeflijk in een prent die in essentie een huis clos is.

Het scenario vertoont overigens wel meer gebreken. Een knullige valse start in de eerste minuten blijkt een voorbode van een gebrek aan structuur en daardoor aan spanning. Zo wordt de race met Amundsen wel aangehaald, maar heeft die nauwelijks invloed op de daden en motieven van de personages. Als de zuidpool bereikt wordt, heeft het feit dat een van de teams tweede is, dan ook niet de minste emotionele impact. Ook andere ingrepen doen de wenkbrauwen fronsen: in het eerste halfuur wordt de familiale sitiatie van de expeditieleden duidelijk geschetst, maar in de rest van de prent komt het gemis van gezin en geliefden amper aan bod. De acteurs slagen er bovendien niet in om het oppervlakkige materiaal te overstijgen. Zowel John Mills als zijn collega's grossieren in statige vertolkingen met roots in de klassieke Britse upper lip en dat gaat nogal snel vervelen.

Dat kan je in ieder geval niet zeggen van de beelden. Want het moet gezegd: de locatieshots zijn pareltjes. De gletsjers en besneeuwde bergen van Noorwegen stellen Antarctica voor waar filmen door de koude uiteraard weinig praktisch zou zijn. Niemand minder dan cameraman Jack Cardiff was verantwoordelijk voor de beelden, wat hun harde schoonheid verklaart. Het is evenwel jammer dat het contrast met de studio-opnames uit het eerste halfuur gigantisch is: die ogen wel erg fake! Er is kortom een beetje dat wél werkt in Scott of the Antarctic en een hoop dat niet werkt. Maar vreemd genoeg slaagt de prent er toch in gaandeweg de kijker te engageren. Met name als de terugtocht van de zuidpool wordt aangevat, komt er toch wat emotie om de hoek kijken. Te weinig om de film te redden, maar voldoende om niet met een slecht gevoel de tv uit te zetten.

BEELD EN GELUID
Een film als deze is gebaat bij epische beelden, maar de beeldtransfer laat dit helaas niet toe. De print oogt vuil, de kleuren flets en de contrasten zijn zelfs ondermaats te noemen. Het feit dat de sneeuw er eerder grijsbruin dan wit uitziet, geeft treffend het niveau van de transfer weer. De soundtrack scheert evenmin hoge toppen. De dialogen kraken weliswaar niet, maar ze bevatten geen dynamiek en grenzen af en toe aan het onverstaanbare omwille van een slechte mix. Het enige geluidselement dat goed uit de verf komt, is de muziek van de legendarische Britse componist Vaugh Williams.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Scott Of The Antarctic gebruikt dan wel een fantastisch waargebeurd avontuur als uitgangspunt, een memorabele avonturenfilm is de prent niet. Daarvoor ligt de focus te veel op een getrouwe weergave van de feiten en te weinig op de emoties van de personages. Toch moet je de kunde van de filmmakers bewonderen inzake het in beeld brengen van het zuidpoolverhaal. Beeld en geluid zijn helaas onvoldoende van kwaliteit om de grandeur van de prent te versterken. Een bonussectie is er niet.