FILM
In 1986 komt er nieuws dat voor heel wat commotie zorgt in het Franse Courquain en het Belgische Koorkin. Met de eenmaking van Europa in het vooruitzicht, zullen namelijk de twee douaneposten die er gevestigd zijn – een Franse en een Belgische –  verdwijnen. Op zich lijkt dat geen slechte zaak, want de verhoudingen tussen de douanepost van Courquain en die van Koorkin zijn op zijn minst uiterst gespannen te noemen. De aanzet daarvoor is de overijverige Belgische douanebeamte Ruben Vandevoorde. Hij heeft een grondige hekel aan alles wat Frans is en vindt het dan ook bijzonder moeilijk om samen te werken met zijn Franse collega’s. Hij is zelfs zo anti-Frans dat hij er ’s nachts met zijn zoontje Leo – genoemd naar de eerste Belgische koning Leopold – op uit trekt om de grenspaal tussen Frankrijk en België te verplaatsen om zo het schone Belgische grondgebied te vergroten. Zeven jaar later keren we terug naar Koorkin en Courquain, naar de laatste week voor het nieuwe jaar 1993. Er is al veel veranderd aan de grenspost. Heel wat handelszaken staan te koop en de buurt oogt verlaten. Men is er zich duidelijk van bewust dat zonder douane niemand nog halt zal houden in deze grensdorpjes. Ruben Vandevoorde is echter vastberaden om de laatste week van de douanepost niet onopgemerkt te laten passeren. Hij verscherpt zijn acties en zorgt voor monsterfiles aan de grens. Nadat hij een zoveelste aanvaring heeft met een Fransman die de grens wil oversteken om te tanken en hij ook nog eens stevig in de clinch gaat met zijn Franse collega Mathias Ducatel, is voor zijn chef de maat vol. Ruben Vandevoorde wordt Chinese vrijwilliger voor het nieuwe proefproject: de gemengde (Frans-Belgische) mobiele douane. Mathias Ducatel ziet de samenwerking wel zitten en stelt zich kandidaat om een team te vormen met Ruben. Ducatel heeft een jaar lang een geheime relatie met Louise, de zus van Ruben Vandevoorde, maar uit angst voor de reactie van de familie van Louise is de relatie afgesprongen. Door de samenwerking hoopt Mathias op goede voet te komen met Ruben en de rest van de familie van Louise. Ondanks het feit dat Ducatel en Vandevoorde vanaf dan hele dagen samen doorbrengen op allerlei verlaten veldweggetjes, blijft de samenwerking stroef verlopen. Misschien dat de zoektocht naar een vindingrijke drugssmokkelaar daarin verandering kan brengen?

In 2008 regisseerde Dany Boon Bienvenue Chez Les Ch’tis. De film was een groot succes in Frankrijk en België. Met Rien à Déclarer wil Dany Boon dat succes evenaren door op exact dezelfde manier te werk te gaan. Net als in Bievenue Chez Les Ch’tis neemt hij zowel de regie als één van de hoofdrollen voor z'n rekening, namelijk die van Mathias Ducatel. Eigenlijk verschilt het personages van Mathias Ducatel nog niet eens zoveel van zijn personage Antoine Bailleul in Bienvenue Chez Les Ch’tis. Wederom vertolkt Dany Boon een zachtaardige, grappige ambtenaar met liefdesproblemen. Zijn tegenspeler is ditmaal Benoît Poelvoorde, een uit Namen afkomstige acteur in die de rol van de strenge, racistische Ruben Vandevoorde.

Maar de gelijkenissen tussen Bienvenue Chez Les Ch’tis en Rien À Déclarer eindigen niet bij Dany Boon. Ook het verhaal is vrij gelijksoortig, want weer gaat het over de vooroordelen die verschillende regio’s (hier, België en Frankrijk) hebben over elkaar. De verschillende uitspraken en accenten maken deel uit van deze vooroordelen en daarop wordt dan ook weer ingespeeld, net zoals dat in Bienvenue Chez Les Ch’tis het geval was. En hiermee wordt ook meteen de grootste tekortkoming van Rien à Déclarer duidelijk: eigenlijk is deze film niet meer dan een herhaling van Dany Boons vorig film Bienvenue Chez Les Ch’tis. Op zich is Rien À Déclarer best wel grappig en de moeite waard om te bekijken, maar vooral voor kijkers die ook al Bienvenue Chez Les Ch’tis gezien hebben, zal deze  nieuwe film niet meer zijn dan ‘meer van hetzelfde’.

BEELD EN GELUID
Het eerste wat ons opviel bij het bekijken van de Blu-rayversie van Rien à Déclarer is dat er een enorm verschil is tussen de beeldkwaliteit en de geluidskwaliteit. Om positief te starten kunnen we zeggen dat de geluidskwaliteit meer dan goed is. Het surroundgeluid is duidelijk aanwezig, de dialogen zijn helder en het klinkt gewoon allemaal heel goed. Jammer genoeg kunnen we niet hetzelfde zeggen over de beeldkwaliteit. Die stelde ons immers teleur. De beelden zijn lang niet altijd scherp, zeker niet in de achtergrond en de kleuren komen ook allemaal vlak en mat over. Van een Blu-ray hadden we echt wel beter verwacht.

EXTRA'S
We vinden alleen het absolute minimum, namelijk de trailer voor Rien À Déclarer terug.

CONCLUSIE
Op zich is Rien À Déclarer geen slechte film. Hoewel de francofobie van Ruben Vandevoorde er soms echt wel over gaat en bijna storend wordt, zijn er ook een hoop grappige scènes. Maar voor diegenen die Bienvenue Chez Les Ch’tis al gezien hebben, gaat het niet meer dan om een extremere, groffere, minder subtiele versie van deze film. Een gemiste kans.